พี่บ่าวกับสาวนุ้ย

พี่บ่าวเหอ...นกเขาไพรเป็นไงบ้าง
ทั้งสวนยางอยู่ดีมีสุขไหม
ปลาในหนองที่พี่ยาพาดักไซ
เหลือพอไหมให้พ่อเฒ่าเขาทำกิน

นุ้ยห่างนาห่างพุงปลาพาคิดถึง
นั่งรำพึงหาแลแต่ยอดถิน
หลายปีแล้วหวังจะกลับไปยลยิน
หวังคืนถิ่นคืนรังหวังพำนัก

พี่บ่าวเหอ...ปลูกหนำน้อยไว้คอยท่า
ถึงเวลาจะวางทรวงที่หน่วงหนัก
สู่อ้อมกอดคนดีคนที่รัก
แล้วเราจักเกี่ยวก้อยกันให้จันทร์หึง

ฤาว่าพี่ซ่อนใครไว้ในหนำ
พี่จึงทำทีท่ามาโกรธขึ้ง
เหตุใดบ่าวของนุ้ยจึงบึ้งตึง
ไม่คิดถึงนุ้ยแล้วหรือแก้วตา

หากมิได้ซ่อนใครไว้ในหนำ
ฤาว่าพี่ลืมคำเคยร่ำหา
เคยเอ่ยคำให้นุ้ยกลับบ้านนา
พี่จะพาสะใภ้ไปฝากแม่

ทุกทุกคำพี่บ่าวพร่ำนุ้ยจำได้
เราจะเป็นตายายในยามแก่
หลายเพลาผันผ่านก็นานแล
เฝ้าคอยแต่พี่มารับกลับยังคอน 

                             เคียงดิน