เพื่อชีวิตแห่งกาลปัจจุบัน (๓) : ...ก่อนท้องฟ้าจะสดใส

จริงๆ แล้วในบทความชุด "เพื่อชีวิตแห่งกาลปัจจุบัน" ตอนนี้ผมตั้งใจแต่แรกว่าจะเล่าถึงเพลงของวง "ซีเปีย" – วงดนตรีที่อาจจะเรียกได้ว่า "บ้าบิ่น" ที่สุดวงหนึ่งของวงการดนตรีร่วมสมัยของไทย

แต่เมื่อสักสอง-สามอาทิตย์ที่แล้ว การนั่งดูรายการ "เจาะใจ" ทำให้ผมเกิดอยากพูดถึงเพลงๆ หนึ่งขึ้นมา...

ถ้าใครเป็นแฟนประจำรายการ "เจาะใจ" มาจนปัจจุบันคงจะรู้ว่าในช่วงนี้ รายการ "เจาะใจ" มักจะนำเอาดารานักแสดงมาเล่น Reality Show โดยให้ดาราเหล่านั้นไปใช้ชีวิตตามโจทย์ต่างๆ เช่น ไปทำงานกู้ภัย ทำงานรักษาความสะอาด ฯลฯ (มองดูแล้วคล้ายกับว่าดัดแปลงรูปแบบจากรายการ "Cocorico, Creates A Legend" ของญี่ปุ่น หรือในชื่อพากย์ไทยที่เราได้ดูทางยูบีซีว่า "โกโกริโกะ...เกมส์กึ๋ยส์" มาใช้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ซึ่งถ้าเป็นการดัดแปลงจริงๆ ก็นับเป็นการดัดแปลงที่ดีเลยแหละ)

ใน "เจาะใจ" เมื่อ ๒-๓ อาทิตย์ที่ผ่านมา เขาให้คุณป๊อด โมเดิร์นด็อกไปใช้ชีวิตและช่วยงานในโรงพยาบาลศรีธัญญา ซึ่งก็นับว่าเป็นรายการที่สนุก และสะท้อนมุมมองด้านที่สวยงามของชีวิตในโรงพยาบาลแห่งนี้ได้พอสมควร

ในรายการ มีอยู่ตอนหนึ่งที่คุณป๊อดพร้อมๆ กับเพื่อนร่วมวงกำลังเล่นดนตรีในกิจกรรมสันทนาการของทางโรงพยาบาลนั้น พวกเขาเล่นเพลง "...ก่อน" ขึ้นมา พร้อมกับที่ผมได้เห็นภาพของคนไข้ที่ร้องเพลงนี้ตามอย่างมีความสุข

พูดถึงเพลง "...ก่อน" คงต้องบอกว่า เพลงนี้เป็นเพลงรัก ที่ถึงไม่ใช่ ก็ใกล้เคียงจะเป็นเพลงอมตะอยู่เต็มแก่ ด้วยเนื้อหาที่มองความรักอย่างงดงามและอบอุ่น คล้ายกับเวลาที่เราเพิ่งพบกับความรักใหม่ๆ ไม่ว่าจะเป็นความรักอย่างคู่รักที่เพิ่งเริ่มคบหากัน ไปจนถึงการพบหลังจากพลัดพราก

แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้น คือที่มาของเพลงนี้ครับ

เพลงนี้แต่งโดยปฐมพร ปฐมพร – ศิลปินที่หลายคนมองว่าเขาอยู่ที่เส้นบางๆ ตรงกลางระหว่างคำว่า "อัจฉริยะ" กับ "คนบ้า" แต่สำหรับผม...ผมมองว่าเขาเป็นศิลปินฝีมือดีที่มีลายมือเฉพาะตัวในการแต่งเพลง เพลงของเขามักจะแสดงถึงความหวิวไหวของอารมณ์ได้อย่างสวยงาม

ที่มาของเพลงนี้เกิดมาจากจดหมายจากแฟนเพลงคนหนึ่งที่ส่งมาถึงคุณปฐมพร โดยเล่าว่าเจ้าของจดหมายและพี่สาวของเขาต่างก็เป็นแฟนเพลงของคุณปฐมพร...หากแต่ว่าพี่สาวนั้นได้ลาจากโลกนี้ไปเสียแล้ว...

เนื้อความในจดหมายนั้นเป็นดังนี้...

(คุณปฐมพรได้นำเนื้อความของจดหมายฉบับนี้มาใส่ไว้ในเพลงรูปแบบ PRY Version ซึ่งอยู่ในซิงเกิ้ล "...ก่อน Collector’s Edition" ที่วางขายเพียง ๕๐๐๐ ชุด ในเทศกาลบันเทิงคดี เมื่อวันที่ ๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๓๗ เพื่อหารายได้เป็นทุนการศึกษาสำหรับเด็กพิการ)

"มันไม่สำคัญว่าพี่จะถูกมองว่าเป็นอย่างไร...ไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ พี่คือคนที่ฉันบูชา แม้ไม่เข้าใจ แต่จิตใจทั้งหมดของฉันยึดถือพี่เป็นที่พึ่ง

พี่คือตัวแทนของทุกๆ อย่างที่ฉันไม่มี ไม่ว่าจะเป็นกำลังใจ หรือความมั่นใจ ทุกสิ่งที่ฉันทำอยู่ในตอนนี้ ยังไม่มีจุดหมาย ไม่รู้จุดจบ เคยตั้งความหวัง แต่ฉันกลัว...กลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงมัน ฉันกลัวว่าถ้าฉันทำไม่ได้ ไปไม่ถึง ฉันจะเจ็บ... เจ็บเกินกว่าจะทานทนได้ ฉันเคยเจ็บ...เจ็บจนใจมันล้า มันท้อ อยากตาย

มันสายเกินไป ที่จะเรียกร้องสิ่งที่เสียไปให้กลับคืนมา ทุกอย่างมันสายเกินไป พี่สาวของฉัน...ฉันอยากบอกใครๆ ว่า การตายของเขาไม่ใช่อุบัติเหตุ เป็นผลของอารมณ์ ความรู้สึก...ความรู้สึกที่ตกต่ำที่สุดของเขา น่าเสียดาย...ที่ก่อนเขาจะตัดสินใจ เขาไม่ปรึกษาฉันเลย ฉันไม่ได้หวังว่า ฉันจะพูดให้เขาได้คิด แต่ฉันเพียงหวังว่าถ้าฉันบอกเธอว่าพี่กำลังจะกลับมา บางที...บางที เพราะเขาบูชาพี่มากเหลือเกิน บูชาพี่พอๆ กับฉัน

ทุกอย่างมันคงจะสายเกินไปที่จะเรียกร้องเอาตอนนี้ เวลามันผ่านไปแล้ว เขาจากไปแล้ว โดยที่เขายังไม่ทันได้ชื่นชมพี่อีกครั้งเลย เสียดายที่เขาลืมนึกถึงพี่ในตอนนั้น ตอนที่อารมณ์ทุกอย่างถึงที่สุด แต่มันก็ผ่านไปแล้ว เขาก็จากไปแล้ว ฉันเองก็เกือบจะทำเช่นนั้น เพียงแต่พี่คือคนที่อยู่ส่วนลึกของจิตใจของฉัน ทุกครั้งที่ฉันไม่มีใคร พี่คือคนนั้น...คนที่ฉันคิดถึง

พี่...บทเพลงของพี่คือกำลังใจของฉัน เมื่อพี่หายไป กำลังใจของฉันมันลดน้อยลงทุกที แม้พี่ไม่ได้แต่งเพลงให้ใครเป็นพิเศษ แต่ฉันอยากจะบอกใครๆ ว่ามันเป็นเพลงเพื่อฉัน แต่ฉันไม่ทำหรอก ฉันไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้น เพลงของพี่เป็นของทุกคน...ทุกคนที่ไร้ความหวัง ต้องการกำลังใจ แม้แต่พี่สาวของฉัน เขาอาจจะกำลังฟังเพลงของพี่จากที่ใดที่หนึ่ง

ฉันขอขอบคุณพี่มากสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันยังรัก...และบูชาพี่เสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด..."

จดหมายฉบับนี้ทำให้คุณปฐมพรรู้สึกว่า "แม้เราจะไม่ประสบความสำเร็จ ถึงเราจะเป็นยังไง แต่ก็ยังมีคนที่รักเรา" และทำให้เกิดเพลงรักที่ดีที่สุดเพลงหนึ่งในทศวรรษ

จริงๆ แล้วผมไม่ได้คิดว่าเพลงนี้เป็น "เพลงเพื่อชีวิต" สักเท่าไหร่ แต่ภาพของคนไข้โรงพยาบาลศรีธัญญาที่ร้องเพลงนี้อย่างมีความสุข กับที่มาของเพลงๆ นี้ ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า ถ้าพี่สาวผู้ล่วงลับของเจ้าของจดหมายที่ส่งถึงคุณปฐมพรได้รู้ว่า เพลงที่มีส่วนเริ่มจากความตายของเธอทำให้คนหลายคนรู้สึกว่าชีวิตนี้ยังมีความรักที่สวยงามอยู่...เธอคนนั้นจะรู้สึกอย่างไรหนอ...

อย่างไรก็ตาม หากชีวิตของใครสักคน (ที่ไม่ต้องจากไปก่อนก็ได้) เป็นแรงบันดาลใจให้เกิดงานศิลปะชิ้นงาม และงานศิลปะเหล่านั้นสร้างแรงบันดาลใจให้คนอีกหลายๆ คนได้มีกำลังจะใช้ชีวิตต่อไปบนโลกใบนี้

งานเหล่านั้นจะเรียกได้ว่าเป็น "ศิลปะเพื่อชีวิต" หรือเปล่าละครับ J