เวลาที่ต้องใช้กับเด็กดี

                        รัฐพยายามรณรงค์ให้วันอาทิตย์เป็นวันครอบครัว       นัยว่าสถาบันครอบครัวนั้นย่ำแย่ถึงขนาดรัฐต้องลงมาช่วยบอกว่าวันอาทิตย์กรุณาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว

                        ครอบครัวเป้าหมายคงเป็นครอบครัวคนชั้นกลาง    เพราะพ่อแม่คนชั้นกลางส่วนใหญ่จะทำงานกันหูดับตับไหม้    ส่วนลูกๆก็กวดวิชากันฉิบหายวายป่วง   ไม่มีเวลาอยู่พร้อมหน้ากัน     สำหรับครอบครัวคนชั้นล่างหน้าตาเป็นอย่างไร   คิดว่ารัฐคงไม่ค่อยแน่ใจ  คนเขียนก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน    ส่วนครอบครัวคนชั้นสูงนั้นช่างเขาเถอะครับ

                        ครอบครัวคนชั้นกลางคือครอบครัวเป้าหมายของนิตยสารพ่อแม่เลี้ยงลูกด้วย   ประเภท Smart Mom, Good Parenting อะไรเทือกนี้        นิตยสารประเภทนี้มักเน้นเรื่องเวลาคุณภาพมากกว่าปริมาณ      เพราะทราบดีว่าอย่างไรๆก็ไม่มีใครมีเวลามากพอ      ต้องไปทำงานหูดับตับไหม้และกวดวิชาฉิบหายวายป่วงด้วยกันหมดทั้งสิ้น

                        วันนี้เราจึงจะมาพูดกันเรื่องเวลาคุณภาพ   

                        เวลาคุณภาพคือเวลาที่พ่อแม่มีปฏิสัมพันธ์กับลูกทางบวก    เช่น กินข้าวด้วยกัน  เล่นด้วยกัน    เดินเล่นด้วยกัน   ไปเที่ยวด้วยกัน   รวมทั้งดูโทรทัศน์ด้วยกันและคุยกันหน้าโทรทัศน์อย่างมีความสุข    เฮ่อๆๆ

                        ทำได้ก็ดีครับ   สมควรทำด้วย    มิได้ประชด

                        แต่ถ้าทำไม่ได้ก็คงต้องหาทางมีปฏิสัมพันธ์กับลูกทางอากาศให้มากที่สุด   ใช้อะไรได้ก็ใช้ เช่น จดหมาย โทรศัพท์ แฟ็กซ์ เอสเอ็มเอส  อีเมล์  แช็ต   แม้กระทั่งทิ้งโน้ตไว้ที่หน้าตู้เย็นหรือในรองเท้าของลูก   ใครส่งโทรจิตได้ให้ส่งด้วย

                        การมีปฏิสัมพันธ์กับลูกเป็นวิธีที่ทำให้ตัวตนของคุณพ่อคุณแม่ชัดเจนขึ้น   ลูกๆสามารถสร้างสายสัมพันธ์กับคุณพ่อคุณแม่มากขึ้น  ทำให้ลูกๆสามารถสร้างตัวตนของตนเองได้ง่ายขึ้นชัดเจนขึ้นมั่นคงขึ้นด้วย

                        เรียกว่ามี self

                        อันที่จริงการสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่และลูกต้องเริ่มตั้งแต่เป็นเด็กเล็ก  ตามทฤษฎีแล้วระยะเวลาวิกฤตคือก่อน 3 ขวบ     พ้นจากนี้แล้วทำได้ยากขึ้น   อย่างไรก็ตามก็สมควรทำไปเรื่อยๆจนกว่าเด็กจะเป็นวัยรุ่น

                        วิธีหนึ่งที่จะช่วยให้ตัวตนของพ่อแม่ชัดขึ้น  สร้างสายสัมพันธ์กันได้ง่ายขึ้น  คือคุณพ่อคุณแม่ทำให้ลูกรู้ตัวตลอดเวลาว่าคุณพ่อคุณแม่นั้นคงอยู่เสมอ   แม้ว่าตัวจะไม่อยู่

                        วิธีคือนัดหมายเวลาที่จะโทรศัพท์กลับบ้าน  หรือเดินทางกลับถึงบ้านให้แน่ชัด   เสร็จแล้วทำตามนัดหมายโดยไม่บิดพลิ้วอย่างสม่ำเสมอ

                        โดยวิธีนี้เด็กๆจะรู้ตัวตลอดเวลาว่าเมื่อไรจะได้ยินเสียงหรือเห็นตัวพ่อแม่   หากเป็นเด็กเล็กก็จะตั้งตารอ  หากเป็นเด็กโตจะได้ระวังตัวรอ  ทำนองนั้น

                        นั่นคือภาพลักษณ์ของคุณพ่อคุณแม่จะเวียนไปเวียนมาเวียนว่ายตายเกิดอยู่รอบตัวลูกทุกเวลานาที    ดีกว่าไปแล้วไปลับไม่ส่งข่าวมา

                        แต่ถ้านัดแล้วผิดนัดสม่ำเสมอก็อาจจะเละไปอีกแบบ

                        เรื่องเวลาที่ใช้กันระหว่างพ่อแม่ลูกนั้นมักมีปัญหาไม่สอดคล้องกันตามเงื่อนไขของสังคม     ยามที่ลูกเล็กต้องการเวลา   พ่อแม่ก็ต้องทำงานหาเงินซึ่งก็เป็นเรื่องสำคัญ  ไม่มีใครเถียงว่าเงินไม่สำคัญ   แต่ยามที่ลูกโตไม่ต้องการพ่อแม่แล้วเพราะต้องการเพื่อนมากกว่า  พ่อแม่คนชั้นกลางมักรวยกันพอสมควรอยากควงลูกชายลูกสาววัยรุ่นกันบ้าง   จึงว่าเวลาไม่matchกันตามเงื่อนไขของสังคม

                        ที่ควรทราบคือเงินก็ต้องทำ    ลูกก็ต้องเอา    จะเอาอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้  ภายใต้เวลาและเงินเดือนที่จำกัด    หากคิดจะมีลูกอย่างไรก็ต้องทำทั้งสองอย่างให้ได้ครับ

 กลับหน้าแรกประชาไท