เปลวแดดแห่งชีวิตในทุ่งข้าว

ฉันจึงรู้สึกว่า สีเหลืองข้างหน้านั้นระยิบระยับ

ทุ่งสีทองแผ่อาณาจักรสลับกับต้นไม้สีเขียว

และหญ้าสีสดที่แทรกตัวเติบโตบนพื้นที่ของคันนา

"เราชอบคันนาคดโค้งแบบนี้จังเลย เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ"

เพื่อนของฉันว่า เราเดินทางไปแม่ฮ่องสอนด้วยกัน

เธอและฉัน มีกล้องถ่ายรูปติดตัวตลอดเวลา

บางครั้งเมื่อเดินทางผ่านทุ่งรวงข้าวสีทอง เราจะร้องตื่นเต้นตกใจ

และกระโดดลงจากรถ เดินดุ่มลงไปในทุ่งข้าว

เพื่อบันทึกความประทับใจเอาไว้ รูปแล้วรูปเล่า

ราวกับกลัวมันจะหายไป

"ดูตรงโน้นสิ เหมือนมีการจัดวางไว้อย่างดีเลย"

ฉันมองตามไปยังนิ้วชี้ของเธอ มองเถียงนาโดดเดี่ยวที่ตั้งตรง

บริเวณรอบๆ ไม่มีสิ่งใดนอกจากรวงข้าวสีเหลือง

และบางแห่ง แม้มีร่องรอยการเก็บเกี่ยวไปแล้ว

ก็ยังทิ้งความงามไว้ให้ชื่นชม

แต่ร่องรอยเหล่านั้นก็ทำให้อดคิดไม่ได้

ถึงความยากลำบากในการเก็บเกี่ยว

และการดำรงอาจไม่ใช่เรื่องที่สวยงามมากนัก

"เธอว่าชาวนาเขาจะรู้สึกไหม ว่าทุ่งข้าวของเขาสวยและงดงามเหลือเกิน"

ฉันมองไปยังข้างหน้า พิจารณาเงียบๆ

ความทรงจำบางๆ แล่นผ่านความคิดไปถึงวัยเยาว์

แม้ไม่ได้เป็นลูกชาวนาเต็มตัว เนื่องจากเราไม่เคยมีที่นาเป็นของตนเอง

แต่ฉันก็จำบรรยากาศเหล่านั้นได้ กลิ่นข้าวใหม่ที่หอม

รสชาติของข้าวอุ้มท้องที่หวานอยู่ปลายลิ้น

ตั๊กแตนจากไร่ที่แม่เก็บใส่กลักไม้ขีดกลับมาบ้าน

บรรยากาศของการแลกแรงงานที่เรียกกันว่า "เอามื้อ"

และปล่อยให้เด็กๆ อย่างฉันกระโดดโลดเต้นอยู่บนกองฟาง

อย่างไม่กลัวว่ากลับบ้านแล้วจะคันยุกยิกทั่วตัว

มันอาจจะมากกว่าความงาม

ที่โลดแล่นอยู่ระหว่างความคิด ความทรงจำ กระทั่งการเติบโต

จึงยังดีใจไปทุกครั้ง เมื่อยังเห็นพื้นที่การทำนา ซ่อนอยู่ในใต้หุบเขา

แม้รู้ดีว่าแต่ละปีที่ผ่านไป จะเห็นทุ่งข้าวว่ามันน้อยลงเรื่อยๆ

ฉันกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปถี่ยิบ

ก่อนจะหันไปตอบเพื่อนว่า

"ทุ่งข้าวของพวกเขาสวยงามเสมอแหละ

และบางครั้ง มันก็คือความหวังสูงสุดของชีวิตอีกด้วย"