ทุ่มเทชีวิตทำไว้มากมาย                 ก่อการงานมากหลายนานนัก

สะสมเสพย์ทรัพย์เป็นหลัก              ไม่อาจจะผ่อนพักวางภาระ

ยี่สิบสามสิบถึงสี่สิบปี                     เวลาทั้งหมดนี้ทุกขณะ

มุ่งการสร้างสั่งสมสถานะ                 ก่อเป็นพันธะแห่งการงาน

หวังเพียงว่าสักวันหนึ่ง                    จะไปถึงวันสุขแสนหวาน

เหน็ดเหนื่อยอยู่นับเนิ่นนาน              ถึงวันจะผ่านไปสู่ความสบาย

ท่องเที่ยวในเขตความฝัน                ชุบชูคืนวันที่เหือดหาย

ได้นั่งมองดาวพราวพราย           ได้ตื่นมาทักทายตะวันเช้า

ฟังเสียงลมฟ้าผ่อนพัก                    ประจักษ์คุณค่าวันคืนเก่า

ทรัพย์สมบัติที่มีก็เพียงเงา               มันไม่ได้ปลุกเร้าส่วนสำนึก

สะสมทุกสิ่งไว้แม้มากมาย               ก็เพื่อความงามง่ายได้ตกผลึก

เป็นภาพหวังวัยชราที่ลุ่มลึก              หยุดเคี่ยวกรำทำศึก – ชิงทรัพย์

ทั้งชีวิตทุ่มเททำไว้มากมาย             ก็มุ่งมั่นคาดหมายก่อนวัยแตกดับ

จะใช้เวลามาเรียนรู้ซึมซับ               ปรับวิถีชีวิตวิญญาณคลาย

ใช้เวลามาหลายสิบปี                      ก็กลับไปที่จุดเริ่มเรียบง่าย

แล้วในหลายสิบปีที่งมงาย               มันมีความหมายอย่างไรกัน

ในเมื่อเริ่มต้นได้ตั้งแต่วันนี้              ดินน้ำลมฟ้าวิถีแห่งความฝัน

ทำเท่าที่พอในคืนและวัน                ชีวิตต้องการแค่นั้น...มิใช่หรือ

                                                            นาโก๊ะลี

กลับหน้าแรกประชาไท