หยาดยิ้มในรอยเหงื่อ(งดงามในความลำเค็ญ)

นั่งรถเมล์กลับบ้านยามค่ำมืด หลายคนเหน็ดเหนื่อยจากงาน  นั่งคอพับ สัปหงก หัวโยกซ้ายทีขวาที โชคดีที่ฉันยังมีแรงไม่ถึงขนาดง่วงหลับบนรถเมล์

ภาพที่ 1

ไฟบนถนนเป็นจุดแดง จุดส้ม เรียงรายกันไป ฉันมองนอกหน้าต่างด้วยสายตาล้าๆ พลันเห็นรถกระบะขายผลไม้จอดริมถนน บนฟุตบาธใกล้กัน ผู้ชาย 4-5 คนที่คาดว่าน่าจะเป็นคนเร่ขายผลไม้กำลังนั่งล้อมวงกินเบียร์และตบมือร้องเพลง

รอยยิ้มผุดขึ้น --- ดูน่ารักดีนะ

ภาพที่ 2

ผ่านไปอีกหน่อย รถไฟกำลังจะมา เสียงสัญญาณ เก๊ง เก๊ง ดังขึ้น แผงกั้นรถยนต์เคลื่อนลงมา แต่มีแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งหนึ่งไปไหนกัน ? อ้อ อยู่โน่น กรรมกรตัวเนื้อตัวมอมแมมกำลังแบกท่อนเหล็กที่ชำรุดมา กึ่งเดิน กึ่งวิ่ง ช่วยกันมายืนถือขวางไว้ เหล็กท่อนนั้นหลุดเพราะอะไรก็ไม่รู้ แต่เห็นแล้วขำๆ

คนที่อยู่ข้างหน้าฉันหัวเราะหึๆ

ภาพที่ 3

ที่นั่งบนรถเมล์มีคนลุก แต่ฉันก็ไม่นั่ง มองหน้าอีกคน ให้เธอเป็นคนนั่ง เธอยิ้ม กล่าวคำ 

ขอบคุณ

ฉันยิ้มตอบ

ไปได้ไม่กี่ป้ายเธอก็ลุก ฉันมองหน้าอีกคน เขาเป็นผู้ชาย เขาพยักหน้าให้ฉันนั่ง ฉันกล่าวคำขอบคุณเขา

เขายิ้ม

ภาพที่ 4

ลงจากรถเมล์ ฉันอยากกินผลไม้ มะม่วงของยายคนหนึ่งมีน้ำจิ้มอร่อย ฉันเดินไปหยุดอยู่หน้าแผงรถเข็นของยาย ยายกำลังสัปหงก ฉันเรียกเบาๆ "คุณยาย คุณยาย" แต่ยายยังไม่ได้ยิน ฉันเลยเรียกดังขึ้นอีกหน่อย "คุณยาย"

ยายสะดุ้งและหัวเราะแหะ แหะ  "โอ๊ย วันนี้เหนื่อยจังเลย ง่วงนอน"

ฉันซื้อมะม่วงสามลูกทั้งที่คงกินไม่หมด แต่อยากอุดหนุนยาย

หนูก็เหนื่อยเหมือนกัน คุณยาย แต่เวลาเห็นภาพชีวิตหลายๆ ภาพ มันก็ทำให้หนูมีแรง เพราะภาพเหล่านี้งดงาม แม้แต่ภาพยายกำลังนั่งสัปหงก และตื่นมาหัวเราะเก้อๆ ให้หนู

มันทำให้หนูยิ้มได้