จดหมายรักระหว่างเพื่อน : 5 เราเหมือนดอกหญ้า?

ในจดหมายหรือบันทึกหลายๆ ฉบับของเรา มักจะมี "ดอกหญ้า" เสมอ

ดูเหมือนว่า นานมาแล้ว เราเคยอ่านพบว่า ดอกหญ้า เป็นวัชพืชที่แข็งแรง อดทนต่อการเหยียบย่ำ จะว่าไปแล้ว ประสบการณ์ตรงก็สอนเราแบบนั้นเหมือนกัน

เราเคยไปรับจ้าง "เอาหญ้า" หมายถึงการกำจัดวัชพืชออกจากแปลงสิ่งเพาะปลูกอื่น ดอกหญ้าสวยเหลือเกิน เราเคยชี้ชวนกันชม แต่มันก็ไม่เคยเป็นที่ต้องการ เมื่อเราลองเก็บมาใส่แจกัน เพื่อนหลายๆ คนหัวเราะเราด้วยซ้ำ บางคนถึงกับพูดว่า "ตลก พวกเธอทำอะไรประหลาดแท้"

ในช่วงวัยนั้น เรามีความใฝ่ฝันมากมายต่อสิ่งต่างๆ ทั้งใกล้และไกลตัวเรา แต่ลึกในจิตใจ สิ่งที่ผูกพันเราทั้งคู่ไว้ อาจเป็นความตระหนักถึง "ความทุกข์" ที่เราประสบ

เราทุกข์กับเรื่องที่คนอื่นๆ หัวเราะ เป็นต้นว่า เราชอบการเขียนบทกวี เขียนเรื่องสั้น เขียนโน่นเขียนนี่ ขณะที่เรามีข้าวปลาอาหารบริบูรณ์ (ทรัพยากรยังอุดมสมบูรณ์ และเราก็หาของกินเองได้) แต่เงินทองเป็นของหายาก

สมุดฉีกเล่มละ 4-5 บาท เราต้องเจียดเงิน เจียดแล้ว เจียดอีก ยังจำได้ว่า เราเคยมีหมูออมสินคนละตัว เก็บหอมรอมริบเพื่อจะออมเงินไว้ซื้อสมุด ปากกา และสีเมจิก ไว้วาดเขียนตามใจปรารถนา

เธอมักชอบวาดรูปดอกหญ้า ฉันก็เช่นกัน เราลงความเห็นกันว่า มันเป็นพืชไร้ค่า เหมือนเราสองคนนั่นเอง แต่เราก็ชอบมันเหลือเกิน ทุกครั้งที่สายลมพัดโบกมา ดอกหญ้าไหวเอนตามข้างทางหรือริมฝั่งลำธาร เราจะเฝ้ามอง และบอกกันเสมอว่า

"สวยจังเลยนะ"

อย่างไรก็ดี เราเริ่มคิดเห็นแตกต่างกันทีละน้อย ในขณะที่เธอพร่ำเสมอว่า ดอกหญ้าเหมือนเรา (ฉันก็คิดเช่นนั้น) แต่ฉันไม่เชื่อว่า เราจะเป็นดอกหญ้าตลอดกาล

ในมุมมองของฉัน ใครจะหัวเราะเรา ก็ให้เขาหัวเราะไปเถิด วัชพืชก็มีคุณค่าตามประสามัน มีความอดทนต่อการเหยียบย่ำ ไฟมา หน้าแล้ง จำพวกพืชหญ้าดูเหมือนสูญหาย แต่ฝนพรมลงมาสักนิด มันก็กลับฟื้นตื่น

เธอเสียใจอยู่เกือบตลอดเวลา กับความรักที่มีต่อ "นักศึกษา" คนนั้น เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ "เกินเลย" ไปกับเขา คำว่าเกินเลยในสมัยนั้นก็แค่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ตกลงว่าเป็น "แฟน" เท่านั้นเอง

เราเกือบทะเลาะกัน เพราะไม่เข้าใจกัน เธอคิดว่าฉันเอาเธอไปนินทาว่าร้าย ขณะที่ฉันพยายามจะบอกเธอว่า เอาเข้าจริงๆ เขาไม่ได้เป็นดาว เราไม่ได้เป็นดอกหญ้า แต่เราเป็น "คน"

ในความเป็นคน ที่แม้ลำบากยากจน แม้ต้องดิ้นรน ไม่ได้เรียนหนังสือ เป็นเหมือนนักเดินทางพเนจร ไม่มีหัวนอนปลายเท้าในสายตาหลายๆ คน แต่เราก็มีหัวใจ

แต่ขณะเดียวกัน ฉันก็เข้าใจว่า ที่เธอคิดมากอย่างนั้น เพราะมีกฎเกณฑ์หลายๆ อย่างที่ต้องยอมรับ

ฉันเอง ในวัยเด็ก แม้ครอบครัวของเราจะลำบากยากจนเหมือนกัน แต่สิ่งที่แตกต่างคือ ขณะที่พ่อแม่ของฉันค่อนข้างให้อิสระ (หรือคือการไม่เอาใจใส่?) ฉันสามารถหิ้วกระเป๋า 1 ใบออกบ้าน โดยบอกว่า "ไปแล้วนะ" พ่อหรือแม่ อาจไม่มีคำถามสักคำเดียว

หรือแม้กลับไป ก็อาจจะแค่

"กินข้าวมาหรือยัง เป็นไงที่ทำงานใหม่...จะกลับไปอีกเมื่อไหร่ ฯลฯ"

ไม่มีคำถามกดดัน หรือแม้แต่จะขีดเส้นว่าต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้

มีบ้าง ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายแม่บางคนเคยมาจ้ำจี้จ้ำไช สอนให้ฉัน "ขยัน ประหยัด อดทน เป็นคนดี เป็นแม่ญิงที่ดี" แต่เจอเด็กอย่างฉันสวนกลับว่า "อย่ามายุ่ง! ไม่ใช่แม่ ไม่ต้องมาสอน!!" ก็ด่าพลางถลกผ้าถุงออกนอกบ้านอย่างหัวเสียสุดขีด

แต่สำหรับเธอ...น้อยครั้งที่จะเอ่ยปากถกเถียงกับใคร ถูกดุด่าว่ากล่าวก็ก้มหน้ายอมรับ อย่างมากก็น้ำตาคลอ กลับมาเขียนจดหมาย เขียนบันทึก หรือร้องไห้อยู่กับไหล่ฉัน

ญาติๆ ของเธอ ตลอดทั้งคนรอบๆ ตัว จึงได้ใจกันหนักหนา พยายามจัดวางเธออย่างนั้นอย่างนี้ และที่น่าเศร้าที่สุด ต่างลงความเห็นว่า เธอเป็นคนจน เธอควรจะต้องนำพาชีวิตตัวเองไปสู่ความมั่งคั่ง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

หรืออย่างง่ายที่สุด คือมีสามีสักคน (อย่าเอาที่เขาสูงส่งกว่าเรา) เอาคนที่ขยันทำมาหากิน มีที่ไร่ที่นา มีทรัพย์สมบัติ แล้วชีวิตจะดีเอง