น้ำตาฟ้า

สำนักหนังสือใต้ฝุ่น  ,144 หน้า  , 110 บาท   ปราบดา หยุ่น

( ภาพจาก  http://www.typhoonbooks.com/2.html)

 " เจต ตอนนี้นายมีความสุขอยู่ใช่ไหม "  ศา ถามเบา ๆ

" มี...มี...ความสุข...มาก " เจตตอบ เขาออกศัพท์ ทีละคำชัดเจน

ครั้งแรกที่กวาดสายตาเข้าไป เขาเห็นเขาศีรษะของทั้งสองแน่นิ่งใต้ผิวน้ำ 

หญิงสาวเป็นฝ่ายยอมแพ้ ใบหน้าขาวผ่องค่อย ๆ โผล่ขึ้น

ดูเหมือนหญิงสาวจะช่วยให้ฝ่ายชายหนุ่มเป็นผู้ชนะ เพราะมือทั้งสองของเธอกำลังกดกระหม่อมของเขาให้จมนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่มีปฏิกิริยาขัดขืนใด ๆ –ฟองอากาศเล็ก ๆ ผุดโผล่ขึ้นแล้วแตกทีละฟอง

" นายไม่ต้องไปไหนแล้วเจต " นิศาชลพูดเบาๆ กับผิวน้ำขุ่น

" นายจะมีความสุขตลอดไป"

ฟองอากาศฟองสุดท้ายแตกสลาย

 (124-216 , ฝนตกตลอดเวลา )

******************************

นาฏกรรมอำลา ที่เศร้าสลด หากก็งามงดยิ่งนักในความรักที่ดำเนินไปอย่างกระท่อนกระแท่นของ เจต  กับ นิศาชล  หนุ่มสาวผู้สับสนในตัวตนของตนอย่างยิ่งยวด 

ศา  ส่งชายที่เธอรักกลับไปยังโลกที่เขามา ซึ่งเธอหวังเอาไว้ว่าแสนสวย และเป็นสุข  ที่สำคัญ  ไม่มีใครหรืออะไร ทำร้ายเขาได้อีกต่อไปแล้ว

เพราะรักถึงเพียงนั้น ถึงขนาดที่ว่ายอมให้ได้ทุกอย่างกับสิ่งที่เจตเป็นอยู่ มีอยู่  เฉกเช่นขี้ยาทั่วไปนั่นแหละหนา  เจต ผู้ชายที่เธอต้องยอมรับกับตนเองว่า ตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ ก็ไม่มีวันใดเลยที่ชีวิตเธอจะสงบสุขได้อีก   เอ  ???  หรือว่าอันที่จริงแล้ว ชีวิตของเธอไม่เคยบัญญัติคำนั้นไว้ในพจนานุกรมกันหนอ สงบสุข   

และเพราะรักถึงเพียงนั้น  หากต้องให้เขาคลาดสายตาไปจากเธอในโลกใบนี้  ความตายที่แสนสุขนั่นต่างหากที่เป็นทางเดียว ที่เหมาะที่ควรแล้ว

เรื่องรักของคนทั้งคู่เริ่มต้นจากตรงไหนกันนะ คงเป็นวันนั้น วันที่ฝนตกตลอดเวลา เจตตั้งใจจะพาสาวอีกคนไปปลดเปลื้องความใคร่ในม่านรูด   แต่เมื่อ นิศา ปรากฏขึ้นใต้ร่มสีแดง  พร้อมด้วยการขัดแย้งทางความคิดที่มีต่อความดี ความไม่ดีในชีวิต  เธอและเขาก็หยั่งรากลึกลงในหัวใจของกันและกันตราบจนวันตาย

ในความรักมักมีเล่ห์กล  คนทั้งคู่ก็มิได้ยกเว้น  วันที่เจตบอกนิศาว่า เขาจะฝังกล่องยาไว้ต่อหน้าเธอตรงนี้   และนับแต่นี้ไปเขาจะไม่ยุ่งกับมันอีก  ถ้าเพียงแต่นิศาจะได้รู้ว่ากล่องที่เจตฝังลงไปนั้นมันเป็นกล่องเปล่า ฉากสุดท้ายก็คงไม่สวยงามถึงเพียงนี้

ฉันต้องกลายเป็นคนอ่านหนังสือที่ทุกข์ทนไม่ใช่น้อยกว่าจะค้นพบความรักที่สวยงามแต่แสนเศร้าของหนุ่มสาวคู่นี้  

ฉันเริ่มเบื่อหน่ายตั้งแต่บทที่ลบสิบทีเดียว  วางลงแล้วไม่สนใจอีกเลยครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะช่างเป็นหนังสือที่อ่านแล้วก็ไม่รู้ว่าฉันอ่านอะไร ไปถึงไหนแล้ว   หากคำบอกเล่าของเพื่อนที่ไม่ปรารถนาจะเป็นเจ้าของหนังสือเล่มอื่นใดนอกเหนือไปจาก ฝนตกตลอดเวลา  เล่มนี้  ก็ดูจะเป็นแรงเชียร์เดียวที่ทำให้ข่มจนหยิบขึ้นมาอ่านอีกครั้ง และอีกหลาย ๆ ครั้ง

เค้าว่ากันว่า

อย่ารู้สึกเสียดายเวลากับการอ่านหนังสือบางเล่มจนจบ

แล้วพบว่าเป็นหนังสือที่ไม่ชอบ

เช่นเดียวกัน กับนิศาชล

ฉันหวังให้ เธอไม่เสียดายการใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตของเธอกับเจต

แม้ว่า ท้ายที่สุด เธอจะรู้ว่า เจตไม่ใช่เลยสักนิด

หากต่อจากนี้ไป

ฉันจะได้เลือกหนังสือที่ถูกใจ

และนิศาชล อาจได้เจอคนที่ใช่ ... อย่างเขา ชายผู้ไม่มีใครเห็น .....ซะที