จดหมายรักระหว่างเพื่อน 7 : จุลสารของฉัน

ในปี 2531

ฉันยุติการเร่ร่อนชั่วคราว กลับไปอยู่ที่บ้านเกิด และรับต้นทำจุลสารทำมือฉบับหนึ่ง

เป็นช่วงที่เธอเลิกร้างจาก ยุทธ ไปแล้ว เส้นชีวิตซึ่งเคยตัดพบกัน ต่างฉีกแยกจากกันคนละทาง

เธอยังออกไปทำงานนอกหมู่บ้าน กับเพื่อนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอีกคนหนึ่ง ชื่อ บัว ขณะที่ฉันกลับก้าวสวนทาง มานั่งทำในสิ่งที่ในหมู่บ้านเองถือเป็นเรื่อง ‘ไร้สาระ’ พอกัน

ฉันใฝ่สูง ตั้งต้นเป็นบรรณาธิการจุลสารวรรณกรรม ที่จริงไม่ควรใช้คำหรูขนาดนั้น เพราะเป็นเพียงสื่อกลางของคนหนุ่มสาวที่รักการอ่านเขียน ถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดต่างๆ นานา

เพียงความในใจวัยหวาน ประมาณนั้น

แต่คงเพราะฉันเอง เติบโตมาอีกแบบหนึ่ง ได้ผ่านพบสิ่งต่างๆ มากมาย ในวัยเพียง 18 ปี ฉันจึงใช้พื้นที่ในกระดาษ (ถ่ายเอกสาร) บันทึกเรื่องราวต่างๆ ซึ่ง "บ้านนอกและเพื่อชีวิต" อย่างยิ่ง

เป็นต้นว่า ฉันเล่าถึงขอทานในตลาด, ชาวเขาไปซื้อเสื้อผ้า, ค่าข้าวราคาต่อเกวียน, ราคาข้าวสาร, คนเก็บตั๋วรถบัส ฯลฯ ชีวิตของคนใช้แรงงานและภาพของคนในหมู่บ้านห่างไกล

ออกจะแปลกด้วยซ้ำ ที่สมาชิกจุลสารของฉันกลับมาจากหลายทิศทาง แถมยังเป็นนักเรียน นักศึกษา

จุดเริ่มแรก ฉันเขียนไปที่หนังสือ "วัยหวาน" และ "วัยฝัน" แจ้งถึงโครงการวัตถุประสงค์ ความเป็นมา อัตราค่าสมาชิก (เล่มละ 10 บาท) ตอนนั้นยังคิดเงินไม่ค่อยเป็น ค่าซองแสตมป์จะคิดมากก็ยังเกรงใจ มีการระบุด้วยว่า หากสมัครรายปี จัดส่งฟรี  (เสร็จแล้วต้องไปเกี่ยวข้าว เอาเงินมาเป็นค่าจัดส่ง และถ่ายเอกสารในส่วนประชาสัมพันธ์)

ฉันใช้ที่บ้านเป็นสำนักงาน เขียนบนแผ่นไม้เสียเก๋ไก๋ว่า  "สำนักงานจุลสารเพื่อน"

 (ต่อมา ฉันเปลี่ยนชื่อเป็น "ใบตอง" เพราะมีคนบอกว่า ‘เพื่อน’ มีคนใช้แล้ว และมิตรรักนักอ่านทั้งหลาย ก็อุตส่าห์ตั้งต่อให้ว่า "เพื่อนใบตอง")

เพื่อนๆ ในหมู่บ้านเคยหัวเราะ พูดกับฉันว่า

 "เธอบ้าไปแล้ว ทำแบบนี้มีแต่จะเสียเงินเสียทอง เป็นคนจับจดเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เอางานเบานำหน้า หาวิธีไม่สู้งานหนัก"

พูดเป็นภาษาเหนือ แต่ได้ใจความประมาณนี้

แต่สำหรับเธอ ไม่มีสักครั้งที่จะไม่เห็นด้วย บางครั้งเธอยังส่งบทกวีมาร่วมด้วย แม้จะออกตัวตามประสาเสมอว่า

 "ฉันเขียนไม่ดี ไม่เก่ง ไม่มีสาระ"

แต่ฉันกลับรักงานเธอเสมอ เพราะมีแต่เราที่รู้ว่า คำแต่ละคำซึ่งกลั่นจากความรู้สึก ถึงจะดูฟูมฟาย ไร้สาระในสายตาคนอื่น มันคือสิ่งถ่ายทอดจากจิตวิญญาณ จากความยากแค้น จากความสับสนกดดันต่างๆ

ฉันลงงานของเธอสม่ำเสมอในจุลสารที่ทำ ใครจะว่าลำเอียงก็ตามเถิด ฉันยอมรับเต็มใจ สมาชิกหลายคนก็เริ่มแซวว่าเธอเป็น "ขาประจำ" เส้นใหญ่

ซึ่งฉันก็ตอบไปว่า

 "มีจดหมายต่อว่า บก. ว่าลงผลงานของ ‘กากชา’ บ่อยมากกว่าใครๆ อยากชี้แจงว่า เพราะบัดนี้ กากชา เป็นนักเขียนประจำของที่นี่แล้ว..."

ใช้วิธีกำปั้นทุบดิน ตั้งตำแหน่งให้ตัวเอง (เต็มอัตรา) แล้วยังตั้งให้เธออีกด้วย

ในภายหลัง

เมื่อกลับมาเปิดดูจุลสารเก่าแก่ ได้เห็นการตัดแปะทำอาร์ตเวิร์กผิดๆ ถูกๆ กาวเป็นของแพง ใช้แม้แต่ข้าวเหนียวบี้ๆ ติดกระดาษ กวนแป้งมันบ้าง (พบว่ามันทำให้กระดาษเปียกมากไป)

สารพัดจะตกแต่งหนังสือทำมือของตัวเองให้น่าสนใจ เขียนเองด้วยลายมือทั้งเล่ม นิตยสารที่แม่สะสมไว้อ่านถูกนำมาตัดแปะ ใช้ภาพมาทำภาพประกอบ ฯลฯ (แม่ห้ามไม่ให้เอาหนังสือ ‘ลลนา’ ไปตัด ฉันจึงหันไปหาหนังสือ ‘เรา’ และ ‘ขวัญเรือน’)

และคงเป็นการทำหนังสือนี้เอง ที่ทำให้เส้นทางของฉันกับเธอห่างกันออกไปทีละน้อย

โดยเราไม่ทันรู้ตัว...

**********************************************************