ลูกเป็ดขี้เหร่

เธอยังจำได้ นิทานเรื่อง "ลูกเป็ดขี้เหร่" ที่พี่สาวเล่าให้ฟังก่อนนอนน่ะ

เรื่องมีอยู่ว่าลูกหงส์ตัวหนึ่งพลัดหลงจากฝูง มันจึงปะปนไปอยู่กับครอบครัวเป็ดฝูงหนึ่ง ซึ่งบรรดาลูกๆ ต่างพากันรังเกียจ เพราะมันเป็นลูกเป็ดที่ไม่สวยที่สุด มันเสียใจ ร้องไห้ ที่มันไม่เหมือนลูกเป็ดตัวอื่นๆ

แต่ที่สุด มันก็ได้กลับไปอยู่กับฝูงหงส์ เป็นหงส์ที่สูงสง่า

นิทานอีกเรื่องหนึ่งก็เหมือนกัน เธอจำได้ "ทัมเบลลิน่า เจ้าหญิงนิ้วก้อย"

ทัมเบลลิน่าตัวเล็กเท่านิ้วก้อย ตากับยายสองคนเลี้ยงเธอมาให้นอนบนกลีบดอกไม้ เล่นเรือบนกลีบกุหลาบ วันหนึ่งเธอถูกขโมยตัวไปยังไงก็ไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว จำได้แต่ว่าคางคกอยากแต่งงานกับเธอ พวกสัตว์น่าเกลียดหลายๆ ตัวต่างก็อยากแต่งงานกับเธอ แต่ใช้วิธีบังคับ คุกคาม จนกระทั่งนกกางเขนใจดีพาเธอบินไปที่แห่งหนึ่ง ที่แห่งนั้นมีดอกไม้สวยๆ อยู่ และเจ้าชายก็โผล่มาจากช่อดอกไม้นั้น

แท้ที่จริง ทัมเบลลิน่ามาจากเมืองดอกไม้ที่มีแต่ความสวยงาม มีเจ้าชายแสนดีรอเธอแต่งงาน

หญิงสาวคนหนึ่ง เธอครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังในเวลาพักเที่ยงของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง

เธอเป็นพนักงานตัวเล็กๆ ที่โดดเดี่ยวเดียวดาย ทำอะไรๆ ก็ดูเหมือนแปลกแยก แตกต่างจากคนอื่นๆ แต่เธอก็คิดปลอบใจแกมเข้าข้างตัวเองว่า เธอเป็นหงส์ หรือ เป็นเจ้าหญิงทัมเบลลิน่า ต่างหาก

สักวันเธอคงจะบินขึ้นไปอยู่บนฟ้ากับฝูงหงส์

หรือบางทีอาจจะมีนกกางเขนใจดี พาเธอไปอยู่ในสังคมที่สวยงาม ที่ที่มีแต่ดอกไม้อย่างเจ้าหญิงทัมเบลลิน่า

เธออาจจะได้ไปอยู่ในสังคมที่คุยกันรู้เรื่องและมาทางเดียวกัน ประเมินคุณค่าการงานและชีวิต ด้วยวิธีคิดคล้ายกัน มีมาตรฐานใกล้เคียง มิใช่การประเหลาะ ฉอเลาะ

คิดอย่างนี้แล้วรู้สึกมีกำลังใจ หญิงสาวผู้เป็นพนักงานเล็กๆ ของบริษัทยักษ์ใหญ่จึงอมยิ้มในใจ และโดดเดี่ยวเดียวดายต่อไป (หากมีความหวังไว้ว่า สักวัน เธอจะไม่เดียวดาย)