Saw : 1 หนังดีที่คนไทยควรดู (ขอแนะนำมั่งดิ)

ภาพจาก www.movieseer.com

คุณชอบดูหนังประเภทไหนคะ?

สำหรับฉันชอบเกือบทุกประเภทจะเว้นก็แต่ Thriller-Horror ที่ต่อให้ดูฟรีมีกะตังค์แถมก็ไม่ใจอ่อนเด็ดขาด  และแล้วก็มีมือๆ หนึ่งยื่นหนังแนวนี้มาให้แล้วบอกให้ไปดูซะ เพราะมีประเด็นของหนังที่น่าสนใจ  และที่สำคัญคนที่แนะนำเค้ามาอีกต่อก็เป็นผู้กำกับหนังไทยในดวงใจ (ปีนี้) ของฉันเสียด้วย เออ! เอาก็เอาวะ กลัวที่ไหน...

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งความกล้าหาญที่นานๆ จะเกิดขึ้นสักครั้งไปประมาณ 15 นาที ความรู้สึกที่สัมผัสได้คือ "เจ๋งว่ะ  แต่เครียดโคตร" และเมื่อตั้งหน้าตั้งตาดูต่อไปจนจบด้วยความมัน ย้ำว่า มันจริงๆ ก็คิดในใจว่า  ต้องหยิบมาเล่าให้คุณๆ อ่านให้ได้ทีเดียวเชียว  เผื่อใครอ่านแล้วคิดว่า  น่าสนใจจะได้มีหนังดีๆ ไว้ติดบ้านอีกสักเรื่อง

Saw เกมต่อตาย...ตัดเป็น (ภาค1) คือหนังที่พูดถึงค่ะ 

โดยเรื่องเปิดฉากที่ห้องน้ำแสนสกปรกกับ 2 ชีวิตที่ขาข้างหนึ่งถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ตรวน  ทั้งสองต่างก็ไม่รู้ว่า  ที่นี่ที่ไหน  แถมตรงหน้ายังมีร่างคนนอนจมกองเลือดในมือกำปืน 1 กระบอกเอาไว้แน่นอีกต่างหาก  เรื่องยุ่งเหยิงเข้าไปใหญ่เมื่อ หมอลอว์เรนซ์ กอร์ดอน หนึ่งในผู้ไร้อิสรภาพได้รับเทปคำสั่งให้ฆ่าอดัม เพื่อนร่วมพันธนาการภายใน 8 ชม.  ถ้าช้ากว่านั้น  เขาทั้งสองจะต้องตายแถมลูกเมียของหมอกอร์ดอนก็ต้องหมดลมหายใจตามไปด้วย                                                                                                                                     

ภาพจาก www.siamzone.com

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป  ทำไมเขาทั้งสองจึงถูกเลือกมาเป็นส่วนหนึ่งของเกม  ชายคนที่นอนจมกองเลือดคือใคร  และสุดท้ายใครกันที่รอดชีวิต  ทั้งหมดนี้คุณน่าจะได้ติดตามชมเองค่ะ  ส่วนฉันจะขอหยิบประโยคสุดท้ายของเรื่องมาชวนคุยซึ่งก็คือ  คำสารภาพของผู้ก่อเหตุที่ว่า 

…ผมเบื่อคนที่ไม่ปลาบปลื้มในความโชคดีของตัวเอง  คนส่วนใหญ่ไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิต...

หากมองผ่านแว่นของผู้ก่อเหตุ  เขามองว่า  คนที่ไม่รู้จักพอ  คนที่ไขว่คว้าตักตวงไม่มีที่สิ้นสุดคือ  คนที่สมควรถูกลงโทษสนองตอบความที่ไม่เคยปลาบปลื้มในโชคดีของตัวเอง เที่ยวคอยแตะโน่นตอดนี่จากคนอื่นๆ อยู่ไม่ขาด (เอ๊ะ!  คุ้นๆ มั้ยคะ  ว่าเป็นนิสัยของคราย...ย  55  เอิ้ก)

ส่วนคนอีกประเภทหนึ่งที่ควรจะถูกลงโทษคือ  คนที่ไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตซึ่งเขามองว่า  คือคนที่ทำร้ายชีวิตทั้งของตัวเองและคนอื่น  เช่น  คนที่ติดยาเสพติด  หรือคนที่เลือกที่จะมีสัมพันธ์ลับๆ กับเลขาแทนที่จะอยู่กับลูกในคืนที่หนูน้อยรู้สึกไม่ปลอดภัยและอยากให้พ่ออยู่เป็นเพื่อน

สำหรับฉัน คนที่ไม่ปลาบปลื้มในความโชคดีของตัวเองกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของชีวิตนั้นน่าเศร้าเท่าๆ กัน  คนแบบแรกต้องคอยไขว่คว้าไม่รู้จักหยุดจักหย่อนและมักจะร้อนรนตลอดเวลา  ส่วนคนประเภทหลังมักจะปล่อยให้เวลาเคลื่อนผ่านชีวิตไปเรื่อยๆ จนมารู้สึกตัวในวันหนึ่งซึ่งอาจจะสายเกินกว่าจะเริ่มต้นหรืออาจจะต้องสูญเสียคน (รัก) บางคนไปอย่างไม่มีวันกลับ

เรามาถามตัวเองให้บ่อยขึ้นดีมั้ยคะว่า  เราเป็นคนประเภทไหนและเราควรจะเปลี่ยนแปลงหรือจัดการกับชีวิตตัวเองอย่างไร  ก่อนที่ใครจะมาตัดสินว่า  เราเป็นคนประเภทไหน  และเราต้องถูกลงโทษสถานใด  เพราะเมื่อถึงเวลานั้นแค่คิดจะเดินย้อนกลับมาสู่จุดเริ่มต้นก็ไกลเหลือเกินแล้ว