เสียงสนธยา
คอลัมน์/ชุมชน
นาม "เคียวจันทร์ คมแสงไท" นานๆ ครั้งถึงจะเห็นบทกวีของเขาผุดโผล่ออกมา อาจเป็นเพราะว่าชีวิตวิถีเขามุ่งมั่นกับงานสารคดี จนอาจลาร้างคำกวีไปบ้าง งานกลอนเปล่าชิ้นนี้จึงเป็นอารมณ์โหยหาครั้งล่าสุด,หลังหันหลังเมืองหลวงกลับไปเยี่ยมเยือนสวนยางบ้านเกิด |
แค่ได้ตื่นเช้าขึ้นมาเห็นสายหมอกขาวๆ ก็ถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์ประจำวันแล้ว สำหรับผู้มีชีวิตสามัญอยู่ในป่าปูน-อย่างเรา จากบ้านสวนไปเสียนาน เมื่อได้กลับก็ชื่นมื่นรื่นรมย์ แม้แต่กับเสียงฝูงลูกไก่ร้องตามแม่ออกหากิน ตะลึงเพริดไปกับเสียงเรไรในโพล้เพล้ หมู่แมลงไพรร้องเรียกหาหรือส่งสัญญาณใดถึงกัน ไม่ก้าวล่วงจะรับรู้ความหมาย เก็บซับแต่ท่วงทำนองแว่วไหว เร่งเร้า และบางวูบก็วังเวงชวนใจหาย ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักตัว แต่ตกเย็นก็รอคอย เหมือนนัดกันไว้ หรือเป็นเรา--ที่ถูกเรียกหา เย็นย่ำที่บ้านสวนยาง, กระบี่ ธันวาคม 2548เคียวจันทร์ คมแสงไท