จดหมายรักระหว่างเพื่อน 8 : เหตุที่ฉันรักเธอ

 

 

เคยมีคนถามเมื่อนานแล้วว่า เหตุใด ฉันจึงเอาใจใส่ (ถึงขั้นหมกมุ่น) กับการทำจุลสารเพื่อนใบตอง ทั้งที่ไม่มีผลตอบแทนเป็นรูปธรรม ถึงขนาดออกไปรับจ้าง หาเงินมาช่วยอำนวยความสะดวกในการผลิต

 

ซึ่งก็ไม่ได้สะดวกขึ้นสักกี่มากน้อย เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มา  แปรรูปเป็นกระดาษเปื้อนตัวอักษร  คนรอบข้างที่ยากเข้าใจอยู่แล้ว ยิ่งพากันตำหนิติเตียน แม้แต่ญาติฝ่ายเธอเอง ครั้งหนึ่ง เธอกระซิบบอกฉันว่า

"เค้าเตือนให้ฉันอยู่ห่างๆ เธอ"

 

ฉันคงดูเป็นเด็กผีบ้าในหมู่บ้าน แต่วัยนั้น แทนที่จะท้อ หรือฉุกคิดอื่นๆ อีกมาก ฉันกลับคิดว่า โลกไม่ได้มีไว้แบก และเช่นกัน ไม่ได้มีไว้เหยียบ ฉันเป็นคนๆ หนึ่ง อาศัยอยู่ในโลกใบนี้ เหมือนที่คนอื่นๆ อยู่ เราต่างมีชีวิต มีหัวใจ มีเส้นทางที่ชอบๆ เช่นกัน ฉันไม่ถนัดกีดกันคนอื่น ฉันจึงไม่ปรารถนาให้ใครกีดกันฉันด้วย

 

ถ้าหากสิ่งที่ฉันทำ สร้างความเดือดร้อนรำคาญแก่คนอื่น ฉันคงหยุดคิด...อยู่บ้าง แต่ในเมื่อทุกๆ อย่างที่ทำ ฉันรับผิดชอบเอง มีเพียงพ่อแม่ซึ่งถือว่ามีความสำคัญที่สุด มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจ (ซึ่งก็ไม่เสมอไป) เปิดทางให้

 

แม่พูดว่า

"สนุกนะ เข้าใจหาเรื่องมาเขียน"

พ่อบอกว่า

"ถ้าพ่อไปประชุมที่วัด จะคุยกับหลวงอาให้ด้วยนะ เผื่อท่านจะช่วยเรื่องอุปกรณ์จัดทำบ้าง"

เป็นกำลังใจยิ่งใหญ่ที่สุด และยังเป็นตัวเติมฝันให้ลุกโชนตลอดเวลา

 

แต่ถามว่า ทำไมถึงหมกมุ่นอยู่กับการทำสื่อนัก ฉันตอบอย่างกำปั้นทุบดินเสมอมา

"เพราะเราอยู่ห่างไกลเหลือเกิน ไม่อาจเข้าถึงสื่ออื่น และสื่ออื่นมองไม่เห็นเรา"

 

อธิบายสักนิดว่า ฉันในตอนนั้นอยู่บ้านนอกมากๆ โอกาสในการเข้าเมืองมีเพียงไม่กี่ครั้ง

(ครั้งหนึ่งคือการยืนมาในรถ 6 ล้อ กลางอากาศหนาวจัด ระยะทางกว่า 100 กิโลเมตรกับการเดินทางยามค่ำคืน พกเงินมาสัก 30 บาท เป็นค่าตั๋วเข้าชมงานฤดูหนาวเชียงใหม่ และเดินทางกลับในคืนเดียวกันนั้น เพราะเช้าต้องเข้างานในโรงบ่มใบยาต่ออีก)

 

การจะซื้อหนังสืออ่านสักเล่ม ต้องคิดแล้วคิดอีกว่าเงินจำนวนเดียวกันนั้น ควรจะเอาไปทำอะไรอีกบ้าง แม้บางครั้งฉันไม่ค่อยคิดเท่าไหร่ แต่ความจำเป็นสอนให้ต้องประเมินอยู่ดี

 

และในทุกๆ วัน ฉันก็เขียนนี่ เขียนนั่น บันทึกสิ่งต่างๆ ในสมุดเท่าที่จะมี เช่นเดียวกับเธอ เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มสาวอีกหลายๆ คนที่ฉันเชื่อว่าพวกเขามีตัวตนอยู่จริง

 

แต่ทำอย่างไรล่ะ เราจะหากันพบ เป็นเทียนเล่มเล็กที่ส่องไฟให้กันและกัน พากันเดินไปตามทางที่เราเชื่อ แม้จะลำบาก คดเคี้ยว มองไม่เห็นปลายทาง แต่อย่างน้อยการที่เรารู้ว่ามีใครในทางเดียวกับเรา เป็นความอบอุ่นใจ

 

ฉันจึงคิดสร้างสื่อด้วยตัวเอง ไม่สนใจว่ามันจะผิดหรือถูก ดีหรือเลว มุ่งแต่ว่า ฉันจะไปตามทางที่ฉันสนใจ หญ้าสูงท่วมหัวฉันก็จะฝ่า งานเขียนในช่วงนั้นนอกจากจะพยายามถ่ายทอดภาพชีวิตชนชั้นแรงงานตามประสบการณ์แล้ว จึงเน้นไปที่การให้กำลังใจ (ตัวเอง)

 

ฉันคิดของฉันเองว่า เมื่อเราหากันเจอแล้ว เราก็จะรวมเทียนเล็กๆ ให้เป็นไฟกองใหญ่ มีไฟแล้ว เราก็จะทำอะไรได้อีกมาก

 

ในตอนนั้นฉันคงมองโลกในแง่ดีมาก คิดถึงแต่แง่งามของมนุษย์ ฝันไปถึงขนาดว่า ถ้าจุลสารที่ฉันทำมีสมาชิกมากขึ้นเรื่อยๆ จะทำเป็น 2 ฉบับ

 

ฉบับหนึ่งจะเป็น เพื่อนใบตอง สำหรับคนหนุ่มสาวที่รักการอ่านเขียน สนใจศิลปะวรรณกรรม เป็นพื้นที่สำหรับคนสนใจศิลปะแขนงต่างๆ ฉันเคยได้อ่าน จุลสารโกมล ของมูลนิธิโกมลคีมทอง ยิ่งสร้างความประทับใจมาก สักวันเถอะนะ ฉันคิดอยู่อย่างนั้น ฉันจะมีพิมพ์สวยๆ และมีนักเขียนดีๆ มาสร้างสีสันร่วมกัน

 

อีกฉบับหนึ่งนั้น ฉันอยากทำจุลสาร เพื่อนบ้านเรา สำหรับชุมชน

 

จินตนาการถึงว่า ถ้าฉันสามารถดึงคนหนุ่มสาวในตำบลเดียวกันมาเป็นผู้สื่อข่าวพิเศษ เมื่อแต่ละหมู่บ้านมีงานวัด งานบุญ กิจกรรมใดๆ เราก็จะให้จุลสารเป็นสื่อกลาง มีทั้งรายงานข่าว ประชาสัมพันธ์ หรือเจาะลึกลงไปในเนื้อหา

 

ฝันว่า อยากขี่รถถีบไปสัมภาษณ์ชาวนา เอาประสบการณ์ของแต่ละคนมาถ่ายทอดถึงกัน หรือไปคุยกับคนปลูกผักงามที่ไม่ใช้สารเคมี (ตอนนั้นฉันกำลังคลั่งไคล้ ปฏิวัติยุคสมัยด้วยฟางเส้นเดียว ของ ฟูกูโอกะ) หรือถ่ายภาพคนในท้องนามาบรรยายภาพสนุกๆ เอาไว้ให้เฮฮา ฯลฯ สาระพันจะฝันใฝ่ นึกกระทั่งว่า น่าให้พ่อทำเพิงเล็กๆ ไว้มุมหนึ่งของบ้าน จัดเป็นห้องสมุดส่วนตัว รวบรวมหนังสือไว้ ใครๆ ก็มาอ่านได้ เสาร์อาทิตย์ให้เด็กๆ มาฟังนิทาน มาวาด มาเขียน แล้วจัดนิทรรศการหมุนเวียน ผู้ใหญ่จะได้รู้ว่าลูกๆ คิดอะไรบ้าง

 

และยังนึกเลยเถิดว่า แล้วถ้ามีบางคืน เชิญพ่อแม่ของเด็กๆ มาด้วย อาจจะให้พ่อชวนเพื่อนๆ ร่วมวงดนตรีสะล้อซอซึงมาสร้างบรรยากาศ คงสนุกนัก

 

ดังนั้น ฉันจึงริทำกิจกรรมอีกหลายๆ อย่าง เพื่อปูทางสู่ฝัน เป็นต้นว่า จัดงานวันเด็ก (โดยไม่ต้องเป็นเสาร์ที่ 2 ของเดือนมกราคม), จัดค่าย, ประกวดวาดเล่านิทาน, ประกวดคำกลอน และจัดฉายหนังการกุศล ฯลฯ

 

การจัดฉายหนังนี้เอง ทำให้ฉันยิ่งรักเธอมากขึ้น.

 

(อ่านต่อฉบับหน้านะคะ :-))

 

-----------------------------------------------------------------------------

 

                         

 

 

 

                         

 

 

 

                                 

 

   

 

                                  

 

 

                                 

 

 

      

                                  

 

 

                                  

 

 

 

                                  

 

 

 

                                  

 

 

                                 

                                    

 

                   

 

                                 

 

                                   

 

                                 

 

 

 

                                  

 

 

 

 

                                  

 

 

 

 

                                             

 

 

                                                                 0 0 0