อีกฟากฝั่งของชีวิต

ดูเหมือนวันใหม่ ปีใหม่

เป็นเพียงงูใหญ่นำพาความฝันให้เกาะกุมไป

ซึ่งนับวันจะค่อยๆรัดรึงและกัดกินเราจนหมดสิ้น

ขณะมันไหลเลื้อยไปในสายควันและเปลวแดด

ของอายุขัยอันลาโรย...

อีกด้านหนึ่งของโลก

วาวน้ำค้างเคยคร่ำเคร่งกับประกายตาของมันไหม

ซึ่งวันนี้คือการส่องสัมผัสครั้งเดียวและล้ำค่า

กับมนุษย์ซึ่งนับถอยหลังไป...นานนับ

กลับไม่พบคำแก้ตัวเพื่อยืนยันความผิดพลาดอันดำรงอยู่

ขณะอีกฟากหนึ่ง

ยังมีด้านมืดอับหม่นชื้นหนาวด้วยไฟเย็น

ซึ่งลุกไหม้ทำลายล้างอย่างเงียบงันอยู่ทุกขณะ

ในพื้นที่เล็กๆ ซึ่งหล่อเลี้ยงความเปล่าเปลี่ยว

และบ่มถนอมที่ว่างไว้คอยความพลาดผิดที่จะเกิดขึ้นอีกเกินคณานับ

เพื่อย้ำเตือนถึงบางสิ่งที่ซึมซ่านเข้าไปฟักตัวอย่างมิดชิด

ชีวิตไม่ว่าเมื่อใด...ยามเผลอ

แหงนมองฟากฟ้าและหมู่เมฆหมอง

จึงมักเบือนหน้าและหน่ายสนทนากับความปวดร้าวหนหลัง

คงทิ้งขว้างหมู่นกในใจให้เดียวดายในโอบปีกของตน

และบินหาความฝันของผู้คน

ซึ่งพัดหลงอยู่ ณ เส้นขอบฟ้าการลืมตัว

เพียงลำพัง...

ขนำจันทร์