You’re my inspiration : ยืนพิงสีข้างของความรัก

งามธันวา

เพื่อน เรากำลังจะเขียนถึง เพื่อนชีวิต อย่าเพิ่งเบ้หน้าย่นจมูกด้วยความหน่าย  ในที่นี้ไม่ใช่ตำนานความรักผูกพันฉันท์มิตร แต่ว่าบรรทัดข้างล่างจากนี้ เรากำลังพูดถึงการกำหนดตัวตนในยุคโลกาภิวัฒน์ไร้ระเบียบ  ท่ามกลางการวินาศกรรมรายวันและรายงานการ "กู้ชาติ"

เพื่อนชีวิตที่หนึ่ง

เราสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อชายแขนเสื้อถูกกระตุกถี่จากหญิงในชุดยูนิฟอร์มซุปเปอร์มาเก็ต ที่ละล่ำละลักถาม

"จำเราได้มั้ย  จำเราได้มั้ย" ระหว่างบันไดเลื่อนพาเราไหลไปสู่ชั้นสี่ เซ็นทรัลลาดพร้าว กลางความจอแจของผู้คนหลายพันใบหน้า เธอผู้นั้นให้เวลาเราเพียงเสี้ยววินาที แล้วรีบชิงตอบเหมือนเล่นแข่งเกมโชว์

จนเราทั้งคู่ และผู้คนรายล้อมไม่ต้องยืนตะแคงทำสี่สิบห้าองศากับผืนโลกนั่นแหละ เราจึงจำได้อย่างลางเลือน 

...เด็กหญิงใจทิพย์ ..............

เราพบกันครั้งแรกเมื่ออายุสี่ขวบ จำได้ว่าในชุดปกคอบัว ข้างขวาปักรูปผลส้มสีเหลืองทานตะวัน และอกข้างซ้ายอ่านสั้นๆ  ว่า  อ.1/5  แล้วภาพเก่าสีซีเปียก็ทยอยเข้ามา

ในโรงเรียนอนุบาลต่างจังหวัด  กลุ่มเด็กวี้ดว้ายกระโดดข้ามเกาะจรเข้  น้ำฟลูออไรค์พุ่งปริ้ดใส่หน้ากันและกัน ความยากจนคืออะไรไม่รู้  ตอนนั้นแม้แต่ความฝันยังเป็นเอกภาพ  ขณะเราเอียงหูฟังจับความได้ว่า สามีคนที่สองซึ่งเป็นคนลำปางดีต่อลูกทั้งสองของเธอ และไม่รังเกียจเธอในฐานะม่าย   ก่อนเราแยกย้ายจากกัน เราแลกเบอร์โทรศัพท์ที่อยู่

 "เรายังจำได้เลยว่าเธอเลขที่สิบแปดจนขึ้นปอสาม " เธอบอกเราพร้อมเสียงหัวเราะร่วน

เด็กหญิงทั้งสองมาพบกันอีกครั้งตอนอายุยี่สิบเก้าปี

ภาพชินตาที่ขอบสระว่ายน้ำกว้างยาว 15X15 เมตร โรงเรียนสุรนารี จังหวัดนครราชสีมา เด็กสาวกลุ่มหนึ่งตะโกนเชียร์ดังลั่น เส้นทางตามหลังผู้ชนะในลู่ชิงชัยน่ารักน่าใคร่สำหรับมันเสมอ แล้วเพื่อนๆ เอื้อมมือคว้ากระเป๋าเตรียมตัวแยกย้าย บางคนพบปะกันด้วยเหตุบังเอิญ บางคนจากกันไปชั่วชีวิต    

หนึ่งในนั้นพยายามผูกสายใยโลกใบเก่า ข่าวคราวของบรรดาเพื่อนๆ มาเป็นระยะ  ขณะที่เรากำลังเริงร่า ผจญภัยในโลกใบใหม่กับเพื่อนใหม่ระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย   พลางย้อนนึกถึงเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ของกลุ่มแบบเพื่อนหญิงรักเพื่อนหญิงตลอดมัธยมปลาย   ไม่เคยมีเสียงโต้ตอบจากเพื่อนคนนั้น 

แต่เพื่อนคนนี้เองที่ผ่านเสียงร้อนรนบอกว่าแม่เราเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดฉุกเฉินเมื่อปลายปี 2543  คนที่ไปเฝ้าดูแลพยาบาลถึงตัวแม่ก่อนเรา คนเดียวกันนี้เองมักส่งผลหมากรากไม้มาร่วมทำบุญวันเกิดกับแม่ที่วัดทุกปีไม่มีเว้นแม้แต่มกราคมปีนี้

เราตั้งใจพาชีวิตตนเองมองหาอีกโลกหนึ่งที่ถอนฟันน้ำนมชนิดหมดปาก ที่ๆ ทำให้เรียนรู้ตื้นลึกหนาบางของชีวิต  โลกใบเดียวกันของคนที่ภาษาวิชาการฟังยากๆ เรียกว่า คนชายขอบ (Marginal) รวมทั้งการรักษารูปทรงของหัวใจ  ทำให้ Shape of my heart ของ Sting ฟังเพราะกว่า la Vida loca ของ Ricky martin และ ดูม มะจาเล่ ดูม ของ TaTa young เป็นไหนๆ    

บางจังหวะเราต้องแยกย้ายเพื่อการค้นหาบางอย่างในชีวิต  บางจังหวะที่เราจะใช้จ่ายด้วยกัน คำถามใหม่สดจากเพื่อนๆ ว่าเรากำลังสู้กับอะไรกันแน่  หลังจากเธอเอาตัวเข้าปกป้องภรรยา (คนอื่น) จากการรังแกชนิดตบคว่ำของสามีในงานเลี้ยงกอศอนออย่างสุดชีวิต  เพื่อยามรุ่งภรรยาจะพาหน้าตาปูดบวมมาขอโทษแทนสามี  ฉันส่ายหน้าเหมือนคนบ้าแล้วตอบด้วยน้ำเสียงโมโนโทน  "รัฐประชาชาติ"

ทุกวันนี้ เรามีวิธีทำร้ายกันหลายรูปแบบ

บางคนใช้ความอ่อนโยนสร้างความผูกพันและฟาดฟันกันในนามของความรัก     

สำหรับชีวิตเราอยากจะชัดทุกเรื่องราว อาการ เก้ๆ กังๆ มันสร้างความไม่มั่นคงทางใจ  

สิ่งหนึ่งที่เราทำได้ง่ายคือ ยิ่งเรากำหนดศัตรูได้เร็วเท่าไหร่ จะกำหนดตัวตนเองได้เร็วเท่านั้น (boundary model)

เช่น ปรากฎการณ์ชัดเจนของกระบวนการสร้างผู้ก่อการร้าย ผู้ก่อการดี แม้กระทั่งสูงต่ำดีชั่วในตัวตน ทั้งนี้ผูกโยงกับมิติทางสังคมนั้นๆ อย่างมีนัยยะ เราจำต้องมีสิ่งหนึ่งไว้ชิงชัง