สัจธรรม

      …………………………………………….

ถึงวันนี้ วาระการส่งสังขารเพื่อนในสวนกระดาษ (ซึ่งยังส่งกลิ่นละมุนมิสร่างซา) ก็ผ่านพ้นไปแล้ว

แต่ในส่วนลึกของจิตใจ ยังใจหาย และตระหนกกับความไม่คาดฝัน แม้จะรู้ดีว่า นี่เป็นธรรมชาติแท้จริงที่สุดของมนุษย์ มิมีสิ่งใดจริงไปกว่านี้อีกแล้ว

แต่สักกี่ครั้ง ข่าวคราวของความสูญเสียก็ทำให้หัวใจแฟบลงเสมอ เพียงเพราะอดไม่ได้ที่จะคิดถึง "ผู้ยังอยู่" แม้รู้ว่า บนแผ่นดินใด ไม่อาจปราศจากโครงกระดูกและร่องรอยคนเคยเยือน แต่นั่นเอง ตราบใดที่เรายังมีใจ มีเลือดเนื้อ รู้เจ็บ รู้ทุกข์ เราก็คงต้องเผชิญกับห้วงรู้สึกเช่นนี้เสมอไป

เหตุการณ์บ้านเมืองในวันนี้ ก็ยังคงวุ่นวายสับสน และมีคำถามมากมายให้คิด ให้ค้น ให้ตั้งคำถามกระทั่งตัวเอง ในห้วงลึกสุดใจ บางครั้งอดใจหายไม่ได้เมื่อมองย้อนไปในอดีต จินตนาการถึงอนาคต และสิ่งที่เห็นคือเส้นสีทับซ้อน

ดำซ่อนขาว ขาวเกลี่ยดำ เทาแสนเฉด และอีกมากมายที่ลวงแต่ละคน แต่ละฝ่าย ไขว้เขวไปตามเส้นทางเฉพาะตน หรือประสบการณ์และทัศนะเฉพาะตน

...อย่างไรก็ดี เปิดหน้าต่างบานเล็กของตนเอง อดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นเพื่อนที่มองเห็น และไม่อาจเห็น ขะมักเขม้นทำงานตามวิถีทางเฉพาะตน

บ้างพรวนดินปลูกต้นไม้ในสวนกระดาษ สวนอิเล็กทรอนิคส์ แม้แต่สวนในห้วงนภากาศ บ้างออกไปถางหญ้า กรุยทาง ต่างรู้ดีไม่มีอะไรง่าย ทั้งที่ผลประโยชน์ซึ่ง (หลายคนคิดว่า) มี เอาเข้าจริงๆ อาจจับต้องไม่ได้

แต่เชื่อไหม ประสบการณ์น้อยนิด ก็ทำให้เชื่ออย่างหนึ่งว่า ใจที่ปรารถนาดี มีพลังเสมอ

แม้พลังเหล่านั้น เรืองรองเท่าแสงหิ่งห้อย เคลื่อนไหวอยู่ในความมืด เป็นเพียงประกายวิบวับ มีอายุขัยแสนสั้น แต่ช่วงกาละหนึ่งที่พลังเหล่านั้นปรากฏต่อสายตา

สักน้อย อาจพาใครสักคนไปสู่ความงาม

ความจริง

และสัจธรรม.

หมายเหตุ

ฝากดอกไม้ในสวนน้อยมีให้กำลังใจเพื่อนๆ ด้วยค่ะ

ปล. สำหรับจดหมายรักระหว่างเพื่อน ขอชะลอไปก่อนนะคะ มีเรื่องราวมากมายในชีวิตของเพื่อนซึ่งตั้งใจจะถ่ายทอด และยังมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ไว้จะตัดตอนมาเล่าเป็นระยะๆ แล้วกันนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ

..................................................................................................................... 

0 0 0