ทุ่งนาขั้นบันไดในหุบเขาเล็กๆ 

หุบเขาเล็กๆ นี้ซ้อนอยู่ในหุบเขาใหญ่ และหุบเขาใหญ่นี้ก็ซ้อนอยู่ในเทือกเขาใหญ่อันสลับซับซ้อน 

ณ ทุ่งนาผืนนั้น ทุ่งที่ไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาลดั่งทุ่งนาในแถบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา 

มันเป็นเพียงทุ่งนารูปขั้นบันได วางตัวไปตามความลาดชันของภูเขา 

และมันอยู่ตรงนั้นมานานนักแล้ว…หลายครั้งหลายหน

จนกลายเป็นบ่อยครั้งในชีวิตที่เราเดินผ่านมา นั่งลง สัมผัสมัน ทำงาน ในทุ่งนาในหุบเขาเล็กๆ นี้ 

หลายครั้งที่เราก็มองเห็นทุ่งนา ภูเขา และทุกสิ่งอันเป็นองค์ประกอบของทิวทัศน์ แล้วจะเป็นไร เราก็เพียงแค่เห็น  แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อเราเดินผ่านมา ด้วยการงานอันเหนื่อยล้า เราหยุด นั่ง พัก ผ่อนคลาย ครั้นแล้วเมื่อเงยหน้าขึ้น หุบเขาหุบเดิม ทุ่งนาทุ่งเดิม ต้นไม้ต้นเดิม คันนาคันเดิม ก้อนหินก้อนเดิม แต่สิ่งหนึ่งไม่เหมือนเดิม….มันงดงามมาก ทุ่งนาในหุบเขา มันงดงามอย่างบอกไม่ถูก ภูเขาเบื้องหน้า ทุ่งนาที่วางตัวเป็นขั้นลาดลงตามแนวภูเขา หรือแม้แต่เมฆที่ขอบฟ้า มันงดงามที่สุดงามจนต้องนั่งมองจนอิ่มเอม...

จากหมู่บ้าน เมื่อเดินข้ามภูเขาไปสองลูก ที่นั่น น้ำตกเล็กๆ หากไหลอยู่ชั่วนาตาปี

ภูเขาสูง มีลำห้วยสายเล็กๆ มากมาย แต่ลำห้วยสายใหญ่มีน้อยนัก

น้ำตกนี้จึงเป็นน้ำตกที่ไหลมาจากลำห้วยสายเล็กๆ และก็ยังไหลไปเป็นลำห้วยสายเล็ก

จนกว่าจะหลอมรวมกับสายน้ำสายต่างๆ ทางเบื้องล่าง

เมื่อนั้นแหละ จึงจะกลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่

ณ น้ำตกเล็กๆ นี้ ชายหนุ่มชาวบ้านเดินผ่านมันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

วักน้ำจากลำห้วยนี้ดื่มกิน อาบ มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เขาก็เพียงรับรู้ว่า มีน้ำตกนี้ อยู่ ณ ตรงนี้… 

วันหนึ่ง ชายหนุ่มจากเมืองไกลมาถึงหมู่บ้าน และได้เดินไปตามทางที่จะไปยังน้ำตกสายนี้ กับชายหนุ่มชาวบ้าน  เมื่อไปถึงน้ำตก  ชายหนุ่มชาวเมืองตื่นเต้นยินดียิ่ง เมื่อเห็นน้ำตกเล็กๆ กลางป่าซึ่งสวยงามที่สุด เป็นน้ำตกในป่าอันอุดมสมบูรณ์ ไม่มีร้านขายเครื่องดื่ม หรือร้านอาหาร ขยะเกลื่อนกลาด ไม่มีรถราและผู้คน มันช่างเป็นน้ำตกที่สวยงามที่สุด น้ำใสที่สุด เย็นที่สุด มันงดงามเสียจนต้องลงไปนอนแช่ในลำธารใต้น้ำตกอย่างดื่มด่ำกับความสุข ช่างงดงาม ช่างงดงาม 

บัดนั้น…ชายหนุ่มชาวบ้านก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมไอ้คนเมืองนี่มันถึงได้ตื่นเต้นเช่นนี้ เราเห็นมันมาทั้งชีวิต มันก็เป็นเพียงน้ำตก แล้วมันงดงามยังไง… เมื่อนั้น หัวใจของชายหนุ่มชาวบ้านก็เปิดออก แล้วเพ่งมองน้ำตกสายนี้อีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป มองมันอย่างเนิ่นนาน มองอย่างแท้จริง และบัดนั้นเองที่เขาได้พบน้ำตกสายเดิม ลำห้วยสายเดิม บนทางเดินสายเดิม ที่เขาเคยเห็นมาชั่วชีวิต  

บัดนี้ มันช่างเป็นน้ำตกที่สวยงามที่สุดที่เคยเห็น 

เมื่อนั้น เขาก็ได้ดื่มด่ำความงามนั้นอย่างมีความสุข

เมื่อใดก็ตาม ที่หัวใจเราได้เปิดออก  แล้วมองออกไป 

ให้หัวใจสัมผัสโลกผ่านอายตนะภายนอก  

เมื่อนั้นเราย่อมได้สัมผัสความงามอย่างจริงแท้ 

หลายครั้งหลายหนยามที่หัวใจเราขุ่นมัว หรือยามที่ภาวะอารมณ์เป็นลบ

เช่น โกรธ วิตกกังวล อิจฉาริษยา น้อยอกน้อยใจ หวาดกลัว หรือในยามฟุ้งซ่าน

อย่างนั้น โลกภายนอกก็ย่อมขุ่นมัว และช่างรกเรื้อรุงรัง เป็นโลกที่ไม่น่าอยู่เอาซะเลย   

หรือในความเคยชินที่เราเห็นสิ่งใดอย่างเป็นประจำ

เราก็จะเพียงรับรู้ว่า มันมีสิ่งนั้นสิ่งนี้อยู่ แต่ก็ด้วยอารมณ์เฉยๆ

แต่หากเมื่อใดก็ตาม ที่หัวใจเราเปิดออกด้วยการผ่อนคลาย คลายจากวิตกทุกข์ร้อน

แล้วเพ่งมองมันด้วยหัวใจอันงดงาม เราจะเห็นสิ่งที่เราเคยเห็นทั้งหมดนั้นงดงามกว่าที่เคยเห็น

นั่นเอง เราได้หลอมรวมตัวเราเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับโลกอันงดงาม 

และภาวะนั้นเอง คือ บทกวี…