ผู้จารึกชื่อบนผิวน้ำ

ทิวาได้หลับใหลพร้อมดอกไม้โรยร่วง
และยามสายลมพัดผ่านเหลือเพียงกลิ่นของไอฝุ่น
จิ้งหรีดเปลี่ยวดาย... เหลียวมองหาจันทรา
วันนี้มันจะขับขานบทเพลงแห่งความวิเวกอีกหน

เรา - ผู้เพียรจารึกชื่อบนผิวน้ำ
นั่งมองความเปลี่ยนผ่านของยุคสมัย
เดียวดาย และอ้างว้างบนหนทางแห่งการสร้างสรรค์
เพียงเหมันต์ที่ย้ำเตือนว่าชีวิตได้ล่วงไปทีละปี
และบทกวีก็จารึกลงไปบนผิวน้ำ ทุกวัน...ทุกวัน

ราวหิ่งห้อยเปล่งแสงแข่งพระจันทร์
ไม่ต่างกาเทียบเคียงหมู่หงส์
ดุจชายชราแห่งขุนเขายะเยือกที่เขียนบทกวีไว้ในสายลม...
เราเข้าใจท่านเป็นอย่างดี

ความเป็นอมตะ...ก็เพียงไว้หลอกคนโง่ซึ่งหลงคารมของขุนเขาสูงอายุ!

เรา - ผู้เพียรจารึกชื่อบนผิวน้ำ
ยังคงเอานิ้วหยาบกระด้างกวัดแกว่งอยู่ในเงามืดของบึงแห่งประวัติศาสตร์

ทุกวัน..ทุกวัน ทุกขณะ ทุกขณะ

เพียงหวังว่า...คงมีใครสักคนฟังเสียงกู่ร้องอันเปล่าเปลี่ยวของเราอยู่
เพียงหวังว่า...คงมีใครสักคนฟังเสียงแห่งความปวดร้าวของยุคสมัยอยู่

ณ ที่นี่ เราผู้เพียรจารึกชื่อบนผิวน้ำ

ยังคงนั่งเงียบ...เงียบ
รอคอยเสียงสุดท้ายแห่งชะตากรรม
ซึ่งสายลมพิสุทธิ์และหยาดน้ำค้างบนกลีบเมฆก็ต่างเฝ้ารอ

บนถนนแห่งความสร้างสรรค์...
เราก็ดุจใบไม้ใบสุดท้าย... ซึ่งกำลังปลิดร่วงช้า.. ช้า
และยามวสันต์แรกมาเยือน...จะเห็นเพียงหน่ออ่อนแห่งความพากเพียรอีกครั้ง และอีกครั้ง !!

เราจะจารึกชื่อบนผิวน้ำอีกครั้ง !!


*กวีบทนี้เป็นพลีกรรมแด่ จอร์น คีต ซึ่งเป็นผู้ให้เรียกตัวเองว่า "เราผู้จารึกชื่อบนผิวน้ำ"

                                                                                        อาณัติ  แสนโท