วันและคืน (หากสยามยังอยู่)
คอลัมน์/ชุมชน
โคลงชุดนี้นี้ เป็นงานนิพนธ์อีกชิ้นหนึ่งที่กลั่นออกมาในห้วงสถานการณ์การเมืองที่กำลังระอุอ้าวเร่าร้อน ว่ากันว่า เขานำขึ้นอ่านบนเวทีชุมนุมหน้าอนุสาวรีย์ย่าโมฯ เมืองโคราช ก่อนส่งตรงมายังประชาไทได้ยลสัมผัส ว่า วรรณกรรมกับการเมืองนั้นเป็นเรื่องเดียวกัน
(๑) เคลื่อนอากาศจากฟ้า หน้าหลัง
โลกตื่นด้านลำพัง เปลี่ยวว้าง
ชีพที่ฝ่านี้ยัง ย่ำไป
พ้นจากกรอบใดอ้าง ช่างอ้างอื่นเขา ฯ
(๒) เราอยู่พื้นภพนี้ เทียมสถาน
โลกตื่นสายดวงมาลย์ ชื่นย้อม
หรือเหน็บที่โรมราน ร้าวรุก
พ้นจากใจหื่นห้อม หากเช้าคืนหวัง ฯ
(๓) สะอื้นสั่งหุบห้วง ใจหาย
โลกเช่นเช้านิยาย หยาดร้าง
ต้องกระทบสัมผัสสาย เสื่อมเสน่ห์
โอ้อกแม่นิ่งว้าง น่ารู้สึกหนำ ฯ
(๔) ย้ำจุดยืนจุดอ้าง ว้างแสน
โลกกระจกเทิดแทน เท่าทั้ง
สะท้อนเคลื่อนคือแหวน ระหว่างเกี่ยว
แม่จักรวาลนี้ครั้ง ที่ค้ำโลกสวรรค์ ฯ
(๕) สวรรค์สนุกสรวลเสพซ้อง ซ่านหวัง
โลกเกรอะเกี่ยวกรายกรัง กว่ารู้
เช้าสายค่ำสายขัง เกินฝ่า
ทุกข์ทิ่มทุกข์จะสู้ จะกู้ถอยหรือ ฯ
(๖) หรืออากาศจากฟ้า หน้าหลัง
โลกตื่นเช้าหรือยัง บ่ายนี้
ชีพที่ฝ่าลำพัง ถึงไม่
เลือกรับ ให้ จุดชี้ ช่องชั้นใจหาย ฯ
(๗) หนาสายใยจากนี้ แม่หนา
กว้างแคบจำนนจา แคบกว้าง
ที่เกริ่นวาดเสน่หา ทั้งที่
หวนกระแสอ้างว้าง หยั่งพื้นไหนหวน ฯ
(๘) มวลใจที่กอบกู้ สั่งเสีย ผ่านมา
ฟื้นเบื่อล้างอ่อนเพลีย อกห้วง
สัจจะส่วนใดเยีย แย้มเกิด
รู้ระลึก ฤา ล้วง หลอกทั้งคนผี ฯ
(๙) จริง นี่ นิ่ง วุ่น ฟุ้ง จุดยืน
เลยผ่านเวียนว่ายฝืน วกซ้ำ
ขัดเครือเผ่าขอดขืน ขังขอบ
โอ้แม่ พื้นใดย้ำ ยากย้อนเลอะเลือน ฯ
(๑๐) เคลื่อนธาตุแท้จากพื้น ฉกฉวย ใดใด
สำรอกเล่ห์สำรวย ลึกลิ้น
ทางเหลือบเหยื่อเอออวย แฝงแอบ นานา
ล้างเหลี่ยมจัดทั้งสิ้น ทุกชั้นหัวใจ.
ณรงค์ยุทธ โครตคำ
๒๔ ก.พ.๒๕๔๙
นครราชสีมา