กลับบ้านเรา...อะไรรออยู่ (2)

"ชั้นนะ เกลียดยายนั่นจริงเชียว ทำให้เสียศรัทธาคนเมืองเชียงใหม่หมด"

ฉันบ่นพึมพัมงึมงัม

"โอ้ย แล้วนี่ทำไมแดดมันร้อนหยั่งงี้"

"ก็พี่นั่นแหละ มัวโอ้เอ้ซื้อของกิน"

 

ดูๆ อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน กะว่าจะมีบรรยากาศดีๆ ประสาพี่กับน้อง ไม่ทันไร ทำร้ายจิตใจกันเสียแล้ว แต่คนอย่างพี่รึจะยอมแพ้

"ก็ใครล่ะ! อยากจะกินไข่มดแดง แกงอ่อม ไส้อั่ว ครัวในย่าง วัวเด็ก ควายเด็ก ฯลฯ"

 

ฉันส่งเสียงดังลั่น ^_^ ชูถุงพลาสติกบรรจุข้าวปลาอาหารประมาณ 3 กิโลในมือ

"ดูสิ ซื้อมายังกะจะกินไป 2 ปี นี่ชั้นเป็นมังสวิรัติแท้ๆ ช่วยหิ้วแขนจะหักอยู่แล้ว ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก!!"

น้องหน้าเจื่อน ดีจัง เธอขี้อายจริงๆ ด้วย

 

"อุ๊ย! นั่นลูกพ่อหนานนี่"

เราทั้งสองหยุดกึก ผู้หญิงสูงๆ คนหนึ่งโผล่พรวดออกมาที่ไหนสักแห่งของท่ารถ

"โอ้โฮ…ลูกสาวพ่อหนานกลับมาเยี่ยมบ้าน ไง แก่กันไปเยอะนะ"

พี่กับน้องหันไปมองหน้ากัน

 (ใครน่ะ)

"พี่หวินไง จำพี่หวินได้มั้ย สมัยเด็กๆ เคยเอาขนมให้พวกเธอกิน น้องหยุ่นนี่กินไม่เลือกเชียวนะ"

หยุ่นคือชื่อที่พ่อชอบใช้เรียกน้อง

ฮ่าฮ่า มีคนจำได้ด้วย

 

"เอ้อๆ หวัดดีค่ะพี่หวิน แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้"

 "ขายอาหารไง แหม ซื้อกันใหญ่เลยนะ แต่ไม่เหลือบแลของพี่เล้ย แต่ก็เข้าใจนะ มาบ้านเราต้องอยากกินอะไรเมืองๆ เนี่ย คนบ้านเรามาอยู่ทางนี้เยอะ ได้เจอตาลหรือยัง เป็นยามที่ไนท์พลาซ่า ส่วนอ้ายเต้ยอยู่สวนดอก ว่างๆ ไปเที่ยวหานะ มันกำลังหาเมีย"

น้องหน้าแดงก่ำ กำสายเป้แน่น

"เอ้อ ไม่ว่างค่ะ เรามาเยี่ยมพ่อ แป้บเดียวก็กลับ"

 

พี่หวินเหลียวหาน้อง สายตาสำรวจถ้วนถี่

"อืม หยุ่นนี่โตมาแล้วก็หน้าตาดีนะ ไม่เหมือนใคร"

(เอ๊ะ ยังไง)

"แหม…เห็นแล้วนึกถึงแม่นะ ไม่น่าอายุสั้นเลย ไม่ทันได้เห็นลูกคนเล็กโตเป็นสาว ดูสิ เล็กๆ น่าเกลียดยังกะอะไรดี โตมาค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาหน่อย...น่าดีใจแทนแม่จริงๆ "

 

พี่กับน้องตกตะลึงงงงัน เป็นนานที่พี่หวินพร่ำพูดอะไรอีกมากมาย จนตอนท้ายที่เธอลงเอยว่า

"อืม แต่โตแล้วยังกินจุเหมือนเดิมสิเนี้ย ดีแล้ว อ้วนๆ กลับบ้านพ่อจะได้สบายใจ"

ฉันหันไปหาน้อง และ....

 "ฮ่าๆๆ !! ขอโทษนะน้อง พี่ขำกลิ้งจริงๆ !"

 

//////////////////////

 

"พี่นะพี่ แทนที่จะช่วยแก้ภาพพจน์ให้เค้า ดูซิ เข้ากับป้าคนนั้นเป็นปี่เป็นขลุ่ย"

น้องหน้าบึ้ง แต่ฉันอารมณ์ดี แหม นานๆ ทีหรอก จะเจอคนพูดถูกใจ

แต่ไม่ได้หรอก ต้องเอาใจเธอหน่อย อยู่กันอีกหลายวัน (น้องทำอาหารเก่งมั่กๆ)

"แหม…คนเค้าเอ็นดูออกอย่างนั้น ไม่ดีใจหรอกเรอะ " (โฮะๆๆ)

"เออ ให้ถึงทีเค้ามั่งก็แล้วกัน" น้องกัดฟันกรอด

 

"อ้าว! สองพี่น้อง ไปไงมาไง ทำไมมาเดินอยู่แถวนี้ มาจากไหนกัน ทำไมไม่นั่งรถเครื่องมา"

เสียงทักทายอีกหน หันไป ชายชรานุ่งเสื้อม่อฮ่อม สวมหมวกไหมพรม (ทั้งๆ ที่แดดร้อนเปรี้ยง) คาบบุหรี่มวนโต จูงจักรยานเก่าๆ ส่งยิ้มเบิกบานมาให้

 

เรารีบยกมือไหว้พร้อมกัน

"ลุงคำ....หวัดดีค่ะ "

"เออ สวัสดี"

ลุงคำมีศักดิ์เป็นน้องชายของยาย (แม่ของแม่) หลายปีที่พี่กับน้องไม่ได้กลับมาบ้าน พ่อเคยจดหมายไปเล่าว่า

'ลุงคำเขาสบายแล้ว ลูกเขาปลูกบ้านหลังใหญ่ให้ ซื้อรถเก๋งให้อีกอีกคันเบ้อเริ่ม แต่…ลูกไม่ต้องน้อยใจหรอกนะ ถึงจะยังไม่มีให้พ่อยังงั้นก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลนะลูก ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป พ่อยังแข็งแรงรอดูอนาคตที่ดีของลูก ยังไงขอเสื้อหนังกับเข็มขัดสีๆ ก่อนแล้วกัน ช่วงนี้พ่อขี่มอเตอร์ไซค์บ่อย กางเกงยีนเอาแบบซีดๆ หน่อย ไม่รีบนะ เลือกดีๆ จะได้ของสวยๆ"

 (พี่ๆ เค้าว่านี่ไม่ใช่จดหมายพ่อแน่ๆ / ทำไมไม่ใช่ นี่แหละพ่อ อ้อมไปอ้อมมาแบบเนี้ย ตัวจริงเสียจริง)

 

"คือ…มารถแดงค่ะ แต่เค้าไม่ส่งข้างใน"

พี่รีบอธิบาย

"เราก็เลยขอลงตรงนี้แหละ หน้าหมู่บ้าน"

น้องทำหน้าอย่างหนึ่ง (อ่าน่า เราอยากโรแมนติกไง เลยขอลงเดินแค่นี้ คริ ไม่ใช่หรอก พี่อยากเซอร์ไพรส์พ่อไง เลยกะเข้าบ้านเงียบๆ...ก็ได้ๆ ความจริงคือว่าพี่เห็นแก่รถฟรี เลยติดรถคนมา แล้วเค้าส่งเราเท่านี้แหละ เพราะจะไปอีกทาง)

 

"ฮ่า ๆ ๆ โชคร้ายดีนะ"

ลุงคำหัวเราะเสียงลั่น

"เดินตากแดดเปรี้ยงๆ ยังกะคนโง่ ฮ่าๆๆ พ่อมึงคงดีใจ ลูกสาวกลับบ้านทีเดียวสองคน แล้วนี่พาผัวมาด้วยรึเปล่า"

 

ถึงคราวฉันตอบไม่ถูกมั่ง

"อ่ะ เอ้อ เปล่า...เปล่า เรายังไม่มี"

"อืมๆ เห็นคนเค้าพูดอยู่เหมือนกัน ไม่รู้มึงจะเอาผู้หญิงหรือผู้ชาย ไงๆ ก็ดูหน่อยนะ เดี๋ยวนี้คนเป็นโรคจิตกันเยอะ แต่ลุงว่าพวกมึงน่าจะเลือกเป็นอยู่หรอก คนไม่ใช่หน่อไม้"

(!! แปลว่าอะไรน่ะ)

 

"เออ งั้นลุงไปก่อนนะ เดี๋ยวจะรีบไปแจ้งข่าวพ่อมึง เผื่อมันจะเอามอเตอร์ไซค์ออกมารับ แต่เอ๊อ… ปล่อยรออยู่บ้านแหละดีแล้ว ค่อยๆ เดินไปก็แล้วกัน คิดเสียว่า ไหนๆ ก็มาบ้านนอก เดินเยอะๆ จะได้ไม่เป็นวัวลืมตีน ฮ่าๆๆๆๆ "

 

เสียงหัวเราะของลุงคำดังห่างออกไปพร้อมร่างบึกบึนบนอานจักรยาน ในที่สุดก็เหลือเพียงจุดเล็กๆ ปลายสายตา

 

น้องหันหน้ามามองพี่ ถ้าเป็นในการ์ตูน ผู้อ่านคงเห็นภาพสองคนพี่น้องน้ำตาไหลพราก พยายามกลั้นเสียงร้องไห้

 

"ฮือ ฮือ ฮือ กลับบ้านเรา...รักรออยู่ ฮือ ฮือ ฮือ"

 

ปล.

พี่  / ลูกสาวคนโตของแม่ แต่เป็นลูกคนที่ 6 ของพ่อ (หมายถึงว่าพ่อมีลูกและอดีตภรรยามาหลายคนไง) สูง 150 กว่าเซนติเมตร น้ำหนักขึ้นลงระหว่าง 42-50 กิโลกรัม ตัดผมสั้นมาก อาหารโปรดคือผัก เต้าหู้ ปลา เหตุผลนะเหรอ ต้มกินง่ายดี

 

น้อง / น้องเล็กของบ้าน อายุน้อยกว่าพี่ 5 ปี แต่บางทีก็มักต้องรู้สึกว่าแก่กว่า น้ำหนักกับส่วนสูงไม่ค่อยสัมพันธ์กันเท่าไหร่ อาหารโปรดคือ ทุกอย่าง ย้ำ ทุกอย่าง ความฝันล่าสุดของเธอคือเขียนเรื่องเกี่ยวกับตลาด แต่ไม่สามารถเพราะไปทีไร...กินแหลก (แล้วหลับ) คำจำกัดความส่วนตัว "คนมักเข้าใจว่าวาดวลีคือวาดรวี" ^_^

 ---------------------------------------------------------------------------------------------

 

        

 

 

  

 

 

  

 

 

                       

 

 

 

                       

 

 

                      

                    

 

 

 

                   

 

 

 

                  

 

 

 

 

                 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

                                                      

 

                                                               0 0 0