เสียงเพรียกแห่งรักและอาลัย
คอลัมน์/ชุมชน
สายลมพัดผ่านไปไม่หวลกลับ
โอ้วิญญาณลาลับไม่กลับหวล
ย้ำรอยเศร้ารอยอาลัยอันแปรปรวน
ร่ำเสียงครวญเป็นทำนองหมองระทม
จดและจำ...รอยยิ้มปริ่มรู้สึก
เป็นตัวแทนสำนึกอันขื่นขม
เมื่อขัดแย้งแทงลึกในสังคม
เธอเดินย่างกลางปมแหลมคมนั้น
จดและจำ...เรือนร่างอันบางบอบ
จิตสำนึกรับผิดชอบ ฤาไหวหวั่น...
ก้าวจากรั้วมหาลัย เพื่อใครกัน
ฤามิใช่ห้ำหั่นกับฝันร้าย!
ซ่อนอยู่ใต้สำเหนียกแห่งเสียงเงียบ
แต่ละก้าว...ที่ย่างเหยียบยึดมั่นหมาย
เปี่ยมความหวังเบิกฟ้าจึงท้าทาย
แม้จะมีอันตราย กล้ำกรายเธอ
อิ่มเอม เต็มอยู่ ในรู้สึก
เดินหน้า ตรองตรึกมั่นเสมอ
ร่วมเป็นส่วนสำคัญ...ฉันและเธอ
ปลูกสัมพันธ์ดั่งเกลอ อุดมการณ์
สานสายใยในครรลองแห่งน้องพี่
ยืนหยัดสู้ต่อตีอย่างอาจหาญ
สานใยรัก กล้าแกร่ง แห่งน้องปาน
ยืนหยัดต้านหมู่อธรรมครอบงำชน
ปลดวิญญาณผองชนพ้นจากทาส
ผู้บงการอำนาจจักปี้ป่น
เธอสืบทอดเจตนา "สามัญชน"
เธอคือคนสามัญ มั่นศรัทธา
แม้เป็นหนึ่งน้อยนิดแห่งสายธาร
เซาะไชไหลผ่านแท่งภูผา
บุกเบิกเส้นทางแห่งปัญญา
ปลุกเสียงเพรียกสูงค่ายังยลยิน
ดวงวิญญาณเธอเฝ้ามอง...อย่าหมองเศร้า
อักษรเสียง เรียงเร้า ฤาสุดสิ้น
เสียงเพรียกแห่งดีงาม ในแผ่นดิน
จักสืบทอดทั่วถิ่น...รอยเท้าเธอ...
...แด่น้องปาน
ด้วยรักและอาลัยยิ่ง
พี่เปี๊ยก (บำรุง บุญปัญญา)
19 มีนาคม 2549 ขอนแก่น