ไม่ใช่คำตอบหรือข้อสอบสุดท้าย...

ถ้าคุณเป็นใครสักคนที่พึงใจนายกฯ ทักษิณ ถึงวินาทีนี้ คุณคิดชัดหรือยัง..ว่า รัก ชอบ บูชา หรือเทิดทูนเขาคนนั้น เพราะเหตุใด? และขณะเดียวกัน หากคุณเป็นอีกคนหนึ่ง ซึ่งชังนายกฯ ทักษิณ ณ ห้วงเวลานี้ คุณชัดเจนแล้วหรือ ว่าเหตุใดจึงชิงชังรังเกียจ หรือปฏิเสธคนๆ นี้ เสียเหลือเกิน?

นี่ไม่ใช่เรื่องตีฝีปาก หรือการอวดคมวาทะ สังคมของเราขัดแย้ง แบ่งฝ่าย หรือกำลังมองอะไรๆ ต่างกันอันเนื่องมาจากคนๆ นี้ หรือเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับ "คนๆ นี้" อยู่ไม่น้อย

หลายต่อหลายฝ่ายเผชิญหน้ากัน เพียงเพราะ "เชื่อว่า..." หรือ "รู้สึกว่า..." ตนนั้น รัก ชอบ ชิงชัง รังเกียจ ถูกใจ ไม่ถูกใจ ต่อผู้นำสูงสุดฝ่ายบริหาร ที่ชื่อ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ตลอดจน การทำงาน หรือการบริหารราชการแผ่นดินแบบเขา ภายใต้นโยบาย ‘ของเขา’ ไม่ว่าจะด้วย ‘เหตุผล’ หรือ ‘อารมณ์’ ก็ตาม

ทั้งที่จะว่าไปแล้ว "การเมือง-เศรษฐกิจ-สังคม" ควรที่จะมีอะไรให้มอง ให้คิด ให้พิจารณามากไปกว่านั้น

ยิ่ง "ศาสนา" ด้วยแล้ว ยิ่งมีอะไรให้น้อมใจปฏิบัติขัดเกลา ให้ "เจริญในธรรม" ยิ่งไปกว่านั้นเป็นทบถ้วนพันทวี

อย่างน้อยที่สุด ทั้งทางโลกย์และทางธรรม ก็ควรมีอะไร "ให้ร่วม" เกินกว่าจะ "ต้องเลือก" แค่ "เอา-ไม่เอา", "ชอบ-ไม่ชอบ", "รัก-เกลียด" มิใช่หรือ?

เสียแต่เรามักไม่ยอมหรือไม่อาจ "เสียเวลา" รวบรวมและเรียบเรียงเรื่องราว ‘ในสมอง’ หรือ ‘ในใจ’ ให้แจ่มชัด จนรู้ลึก รู้แจ้ง รู้จริง ชนิดเข้าใจอย่างลึกซึ้ง หรือเห็นที่มาที่ไปอย่างรอบคอบและรอบด้าน

ไม่ว่าจะเป็นเพราะ "รู้สึก" หรือ "คิดเอา" ว่า...เวลาไม่พอ ข้อมูลไม่พอ ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะคิดได้-คิดเป็น ตลอดไปจนถึง "ธุระไม่ใช่" และ "ฉันไม่เกี่ยว" ฯลฯ หรือยกความผิดให้สิ่งแวดล้อมภายนอก ว่า... เพราะสื่อมวลชนบิดเบือน เพราะการโฆษณาชวนเชื่อ หรือเพราะถูกชี้แนะครอบงำ ฯลฯ ก็ตาม

แต่บทสรุปก็คือ เอาเข้าจริง เมื่อจะจับให้มั่นคั้นให้ตาย เราก็ชักจะไม่มั่นใจ..ไม่แน่ใจว่า ไอ้ที่ว่าๆ ด่าๆ กันเรื่องการชุมนุม หงุดหงิดเรื่องรัฐบาล (รักษาการ) รำคาญม็อบจัดตั้ง บ่นเรื่องข่าวความขัดแย้งทางการเมือง ตลอดจนลุ่มหลงหรือชิงชังรังเกียจนายกฯ ทักษิณ ฯลฯ อยู่นั้น  เรากำลังบ่นไปวันๆ หรือเรากำลังแสดงทัศนะทางการเมืองจากจุดยืนของตนเอง ชนิดที่ผ่านกระบวนการคิดอย่างเป็นระบบ และโดยวิจารณญาณที่สมบูรณ์พร้อม ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของสังคม หรือในฐานะศาสนิกชนคนหนึ่ง ซึ่งพยายามใช้หลักศาสนธรรมมานำพาชีวิตของตนละผู้เกี่ยวข้อง "อยู่ร่วม" หรือกำลัง "พากันออกไปเสียจากปัญหา" กันแน่?

ด้วยเหตุดังกล่าว ปรากฏการณ์ต่อต้านและคัดค้านคุณทักษิณ (กับคณะ)  จึงน่าจะเป็นอีกโอกาสหนึ่ง ซึ่งจะทำให้ผู้คนได้ตรวจสอบและทบทวนตัวเอง ว่าเอาเข้าจริง เราเป็นสมาชิกของประชาคม หรือของสังคมนี้ ในฐานะหรือบทบาทอะไรกันแน่?

หรือให้ยิ่งไปกว่านั้น ในความเป็นศาสนิกชนที่จะมากจะน้อย ในสถานการณ์ที่กำลังกล่าวถึง หรือกำลังเป็นอยู่ ซึ่งเรามักได้ยินได้ฟัง หรือได้มีส่วนร่วม ตลอดจนมีโอกาส หรือสามารถประกาศตนอยู่ข้างใดข้างหนึ่ง ในการแยกฝักฝ่าย ด้วย ‘เหตุผล’ หรือ ‘ข้ออ้าง’ ทาง "คุณธรรม-จริยธรรม"  กับการดำเนินงานทางการเมืองอยู่ นั้น

กล่าวอย่างถึงที่สุดแล้ว เราเองได้ใช้ "มิติทางศาสนา" หรือ "หลักศาสนธรรม" เข้ามาเป็นกรอบคิด เป็นหลักปฏิบัติ ในกระบวนการเรียนรู้ แก้ปัญหา และตัดสินใจ มากน้อยเพียงใด?

หรือเราก็ทำได้เพียงแค่การใช้ถ้อยคำทางศาสนาต่างศาตราเข้าห้ำหั่น ทำร้ายทิ่มแทงซึ่งกันและกัน อย่างที่นักฉวยโอกาสบางคนบางพวกพยายามกระทำอยู่ ซึ่งวิญญูชนสามารถสังเกตได้โดยง่าย ว่านั่นมิใช่มิติทางศาสนา หรือการ ร้องขอ-ทวงถาม ด้าน คุณธรรม-จริยธรรม อย่างจริงจังและลึกซึ้งแต่อย่างใด

การเกิดขึ้นในโลกในฐานะมนุษย์ ผู้มุ่งมั่นบำเพ็ญตบะบารมี เพื่อยกระดับจิตวิญญาณของตน ให้เติบโตและเข้มแข็ง อย่างลึกซึ้ง สูงส่ง สงบเย็น และเป็นประโยชน์ ทั้งในระดับปัจเจก ชุมชน และ/หรือ สังคม ในระดับ "อริยะ" จึงต้องพร้อมที่จะมีส่วนร่วม และพร้อมในการฝ่าข้ามโลกียปัญหา ไปสู่โลกุตรปัญญา ด้วยกายและจิตที่ตื่นรู้ และเท่าทัน ทั้งภายในและภายนอก ตลอดจนสามารถมีปฏิสัมพันธ์ ตามธรรมชาติที่เป็นจริง กล่าวคือ พร้อมที่จะมีส่วนร่วม พร้อมที่จะแสดงจุดยืน ตลอดจนพร้อมที่จะเรียนรู้ และยกระดับจิตวิญญาณ โดยผ่านวิกฤติ เพื่อให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นดั่งแบบฝึกหัด สำหรับทดสอบ "ภูมิรู้" และ "ภูมิธรรม" ของตนๆ

หาไม่ เราทั้งหลายก็เป็นได้เพียงผู้ผสมโรง หรือคนเมามายอาละวาดข้างเวที ที่นอกจากจะไม่ช่วยให้ ‘การแสดง’ หรือ ‘ปรากฏการณ์’ อย่างที่เป็นอยู่ ‘ดีขึ้น’ แล้ว ยังกลับจะทำให้ตัวละครอื่นๆ ‘ร่วมแสดง’ อย่างยุ่งยากลำบากยิ่งขึ้นไปอีก

เวลาในชั่วอายุหนึ่งๆ ไม่ใช่เรื่องยืดยาวนัก เมื่อเทียบกับอายุจักรวาลและธรรมชาติโดยรวม แต่มนุษย์ผู้มีมนุษยภาพและศักยภาพในการเรียนรู้และพัฒนาตน ก็สามารถ "สร้าง" และ "เป็น" เหตุปัจจัย ให้กับสิ่งต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง ทั้งทางตรงและทางอ้อม อยู่ไม่น้อย

การ "ขับไล่" หรือ "เรียกร้อง" ต่อ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร จึงเป็นเพียงแบบฝึกหัด ที่ศาสนิกชนต้องทำ ต้องผ่าน แต่มิใช่ข้อสอบสุดท้าย หรือคำตอบสุดท้าย

ไม่ว่าของใครก็ตาม...