"เหงา"

คล้ายเราถูกทำให้สงสัยว่าความมั่นคงในชีวิตเป็นเหมือนหมอกสายใกล้ระเหยแดดไหม?

และการมาสู่โลกคราครั้งนี้

เรามาเพื่อตนตัวคนเดียวละหรือ?

หรือใครต่อใครยังดิ้นรนเพื่อคนอื่น….

…ในการเอาชีวิตให้รอดต่อวิกฤติต่างๆ

ก่อนดวงตะวันอันแรงกล้าจะแผดเผาดวงตาที่กำลังจะมองเห็น

ภายหลังจากผ่านพ้นหมอกเช้ามาหนาวเหน็บ

สุดท้ายเรามักจะเจ็บปวดแต่เพียงลำพัง

เมื่อวูบความลังเลปรากฏแถวสู่แววตา

และแล้วใครบางคนก็ถูกทำให้โดดเดี่ยวอีกครั้ง  

อีกครั้ง

 

เช่นนี้…กรากเชี่ยวยิ่งหนอธารสายชะตากรรม

ละล่องลอยกายใจและจิตวิญญาณไกลออกไป

จากความเจ็บร้าวเพื่อสู่ความเจ็บปวด?

เพื่อสิ่งที่ดีๆ ที่มักกลายเป็นมายา?

ท่องบ่นไปเถิดคำอ้อนวอนขอ

พร่ำหาไปเถิดสันติภาพ

อนิจจลักษณ์บนโลกนี้ยังดำรงอยู่ตราบใด

รูปแบบแห่งความเปลี่ยนแปลงจะยังคงกระชากใจอยู่ตราบนั้น

…สักวันสิ่งที่ดีๆจะเข้ามา

รอยยิ้มจะเชื้อเชิญ…

คำปลอบอยู่ในปากที่ปิดสนิทและลึกลงไปในใจที่ไร้ทางออกของแต่ละปวงเรา

           

เมื่อวูบความลังเลและไม่แน่ใจชักแถวสู่แววตา

เราต่างพบว่า "โลกแห่งความฝัน" มันเป็นได้แค่ - -

"แผ่นดินว่างเปล่าที่ไม่มีอยู่จริง" !

 

                                                  กังวาลไพร นามฯ