บทกวีแห่งเช้าสมัย

๏ เก้าอี้โบราณ ร้านเก่าแก่                           ผู้คนพ่ายแพ้แก่ยุคสมัย

ความฝัน วิถี ชีวาวัย                                   หมอกควันรุมไล้ รุมล้อมนาง

หญิงสาวแห่งบาทวิถี แห่งชีวิต                      คล้ายภาพนิรมิต คล้ายเสกสร้าง

ใจของเธอ เหงาของข้ามาผ่านทาง                ผ่านมาพบ มาแอบอ้าง มาร้างลา

รูปเหงาของเช้าหนึ่ง ซึ้งเต็มเช้า                     เต็มตรอกของบทเหงา เศร้าเป็นบ้า

นิยายชีวิตจริง นิ่งเต็มตา                             นางรู้ไหม - - เกิดว่า ข้าหลงรัก

 

๏ ข้าหลงรักแสงเงา เก้าอี้โบราณ                  นั่นมหาสถาน ผ่านทอถัก

บทกวีแห่งชีวิต วิจิตรนัก                              พบว่าได้รู้จัก ได้โบยบิน

ใครหนอ ช่างเสกสร้างศิลปะ                        แสงเหงาขนาบขณะอยู่ทั้งสิ้น

โฉมงามนัยน์ตาเศร้า เรายล,ยิน                    แผ่นดิน แผ่นฟ้า ว้าเหว่ใจ

 

๏ อีกหนึ่งเช้า เก้าอี้ตัวเก่า                            ผู้คนยังรุมเร้าเถ้าสมัย

รูปเหงายังเอื้อเฟื้อ โดยเยื่อใย                      ผู้ผ่านมายังผ่านไป ไม่จากจาง

หญิงสาว คือเหงางามของความเศร้า              ตระการเช้าสมัยไม่หายห่าง

ระบายบาทวิถีเต็มที่ทาง                              แหละโบยตีหัวใจว่างให้คว้างลอย

หญิงสาว คือบุปผาช่อมาลี                           โศลกบทกวี บทเศร้าสร้อย

คือท่วงท่ารูปเลือน ฝังรูป-รอย                      ผ่านและพัก แผลพร้อยก็พราวเช้า ฯ

 

                                           พันธุ์ปกรณ์  พงศารม