ขุ่น – โขง

โขงไหลโค้งคดเคี้ยว เชี่ยว-ขุ่นข้น                 หล่อเลี้ยงกี่บรรพชน-ผู้คนกี่ภาษา

ซ่อนสรรพสิ่งลี้ลับนอกตำรา                        ปลุกคนขึ้นค้นหาหลากนิยาม

หลับอยู่ในความจริงนิ่งลึก                           ท้าทายความรู้สึกผู้ฝ่าข้าม

ตรึกตรอง ดี-ชั่ว ต่อทุกนาม                         ปรัชญาแห่งความงามอันคงทน

แบ่งแผ่นดินถิ่นคามน้ำไหลเซาะ                    ลัดเลาะลดหลั่นไหลหลากล้น

ก่อประเพณีสืบสานตำนานคน                       หล่อชีพหลอมชนเป็นเชื้อพันธุ์

ผ่านลำเนาเขาไพรหลากหลายแหล่ง              หล่อเลี้ยงให้หายแล้งสร้างแบ่งสรร

แผกเพียงพานผิดเพี้ยนเบียดเบียนกัน            ยกตนขึ้นข่มคั่นจนขุ่นเคือง

คั่นตำนานธารกระแสแม่น้ำโขง                     คั่นเขตความเชื่อมโยงอันต่อเนื่อง-

ธรรมชาติที่ไหลรินเคยรุ่งเรือง                      เหือดแห้งขอดเหลือง, หยาดน้ำตา

ต้นคูณยืนเศร้าทอดเงาโศก                          ความงามของโลกคล้ายอ่อนล้า

โลกาภิวัตน์อุบัติห้วงเวลา                             ทอดสะพานเงินตราทั่วคุ้งคาม

โขงทอดโค้งคดเคี้ยวเพียงความหลัง              ระเบิดเกิดก้องดังทั่วแก่งท่าม-

กระแสลมเปลี่ยนแปลงแห่งนิยาม-                ความงดงามคือดอกเงินอันงอกเงย...

                                                                                       ไหมฟ้า.