เหมือนดอกไม้มีเรื่องเล่า 4 : ไม้กวาดจากภูเขา

 

 

แดดบ่ายกำลังร้อน ภูเขาหล่นหายไปในก้อนเมฆ  สีขาวกระจายถ้วนทั่ว เปลวแดดระอุอยู่นอกถนน   อย่าว่าแต่การออกไปเที่ยวเล่นเลย   แค่คิดออกไปหาข้าวกินก็ท้อใจเสียแล้ว

 

วันนี้ฉันจึงเลือกทานข้าวเที่ยงในบ้าน  ตีใข่ใส่หัวหอม เจียวแบบง่ายๆ โปะบนข้าวที่เพิ่งสุก นั่งกินอยู่บนเก้าอี้หน้าบ้าน มองผ่านเปลวแดดออกไปนอกถนนที่ว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยการเดินทางของใครผ่านมา

 

ยกเว้นเขา !

 

ชายชราคนนั้น มาพร้อมของพะรุงพะรัง

จักรยานเก่าคร่ำคร่า พันท้ายด้วยเชือกสีเขียวเก่าแก่ รัดรึงข้าวของซึ่งประกอบไปด้วยไม้กวาดหลากหลายชนิด ใช่แล้ว เขาเป็นคนขายไม้กวาด ไม่มีหน้าร้าน ไม่มีออเดอร์ ไม่มียี่ห้อและป้ายราคา เขาบรรทุกไม้กวาดไว้หลังรถถีบจำนวนกว่า 20 อัน ประกาศด้วยเสียงแหบพร่ายืดยานไปตามถนนว่า

 "ไม้กวาด ไม้ยู ไหมครับ"

 

ฉันเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ หยุดสายตาอยู่ที่ชายชรา เขาจอดอยู่หน้าบ้านพอดี ไม่ใช่เพราะฉันเรียกหรอก แต่คือการหยุดพัก คุณลุงค่อยๆ ดึงผ้าข้าวม้าที่คาดเอวมาซับเหงื่อบนใบหน้าเหี่ยวย่น     

เหลือบมาเห็นฉัน รอยยิ้มน้อยๆ ก็ปรากฏ เขาพูดประโยคเดิมอีกสองครั้ง

 "ไม้กวาด ไม้ยู ไหมครับ เอาไว้ใช้งาน"

 

วางจานข้าว เดินออกไป แดดบ่ายยังแรงจัด พินิจไม้กวาดบนหลังรถจักรยาน ก้มลงดูใกล้ๆ ฉันยังได้กลิ่นหอมใหม่ของก้านดอกเลา พลางความคิดก็กระเจิงไปถึงยังถนนบนภูเขา

 

หลายเดือนก่อน ฉันอยู่บนรถสีขาว ลัดเลาะไปตามเส้นทางระหว่างเชียงแสนถึงเชียงของ

 

ฤดูหนาวของปีที่ผ่านมา นับว่ามีดอกเลาขึ้นเป็นจำนวนมาก ถึงมากที่สุด ฉันไม่มีความรู้เรื่องดอกเลามากนัก รู้แต่ว่าตื่นเต้นนักหนา ที่เป็นภูเขาทั้งลูกเป็นสีเทาขาว เหมือนใครเอาเปลือกไข่มุกมาโรยรอบไว้ เมื่อต้องแสงแดด ดอกเลาสะท้อนเงาตะวันระยิบระยับ สวยจนนึกอยากลงไปเก็บ

 "เก็บไม่ได้หรอก ก้านมันอยู่บนที่ชัน มีหวังพลัดตกลงไป"

 

คนร่วมเดินทางเขาบอก ฉันพยักหน้า แต่ก็ยังสงสัย ในเมื่อห่างออกไปจากจุดนั้นไม่ไกล ชาวบ้านสองสามคน วางกระสอบลงบนพื้น เขาช่วยกันตัดดอกเลา ยัดใส่กระสอบให้มากเท่าที่จะมากได้

 "นั่นไง มีคนเก็บด้วย เขาเอาไปทำอะไรนะ"

 "ทำไม้กวาดไง" คนร่วมทางคนเดิมบอก ชี้ให้ฉันดูเคียวเกี่ยวขนาดยาว ที่พวกเขาถือไว้ โน้มมาใกล้ แล้วตัด

 "ที่อยู่ใกล้ๆ ไม่ค่อยงามนะ ดูสิบนภูเขาสูงก้านใหญ่ ถ้าทำไม้กวาดก็จะหนามาก แต่คงเก็บไม่ได้หรอก"

 

ฉันนิ่งไปชั่วอึดใจ เคยรู้อยู่บ้างถึงที่มาของไม้กวาด แต่ไม่เคยเห็นภาพจริงๆ ขนาดนี้

ดอกเลาบนภูเขาสูง เก็บเกี่ยวด้วยความพยายามและเดินทางไกล  มันเดินทางไปยังแห่งหนไหนบ้างของเมือง แปรรูปไปเป็นของใช้ประจำบ้าน ธรรมดาแสนสามัญ

 

เหมือนนางฟ้าแปลงกายลงมาเป็นหญิงชาวบ้าน ในที่สุดก็วางแน่นิ่งอยู่ข้างครัว

สะสมร่องรอยคราบดำสกปรกตามกาลเวลา

           

 "คุณลุงคะ เอา 2 อันค่ะ"

ตื่นจากภวังค์ ชี้เอาอันที่หนาสุด ชายชราดึงไม้กวาดออกจากมัด สองอันราคา 50 บาท

 "ลุงเอามาจากไหนคะ ทำเองหรือเปล่า"

 "เปล่า ไม่ได้ทำเองหรอกหนู แก่แล้วทำไม่ไหว ของเพื่อนๆ ในหมู่บ้านลุงน่ะแหละ เขาทำ ลุงขายเอากำไรอย่างเดียว"

 "อ๋อค่ะ กำไรดีไหมคะลุง"

 "ก็อันละ 5 บาทนะ"

 "ค่ะ"

 

ฉันตอบได้แค่นั้น รับเงินทอน ยิ้มให้ชายชรา และมองเขาปั่นรถถีบฝ่าเปลวแดดไปตามถนน

อีกนาน กว่าจะถึงฤดูหนาวอีกครั้ง คิดถึงดอกเลาบนภูเขาสูง ช่วงเวลาที่แสนสวยงามนั้น คงมีคนตัวเล็กๆ พากันเก็บดอกไม้สีเทาขาวนี้กลับบ้าน

 

ฉันคิดขณะพิงไม้กวาดจากภูเขาไว้ข้างบ้าน แล้วคิดว่า

ไม้กวาดสองอันนี้ไม่อยากให้มันเปื้อนเลยจริงๆ      

 

-------------------------------------------------------------------------

 

               

 

 

 

  

 

 

 

                

 

 

 

             

 

 

 

      

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

0 0 0