บนเส้นทางระหว่างคนหนุ่ม

อุ่นใจ บัว

น้อมสวัสดี …… ชนกเนตร

บ่ายแก่ๆ วันหนึ่ง ท่ามกลางแสงแดดที่แผดร้อนและเผากร่ำไปทั่วร่างกาย ผมหยุดรถมอเตอร์ไซค์คู่ชีพชั่วขณะเพื่อรอสัญญาณไฟจราจรกลางสี่แยก พลันชำเลืองตามองยวดยานพาหนะที่อยู่รอบข้าง ซึ่งมีทั้งรถยนต์ และรถมอเตอร์ไซค์เก่า ใหม่สลับกันไป

หญิงชราคนหนึ่งที่นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ของเด็กหนุ่ม ยิ้มแย้มอย่างสดชื่นและสบตามองมายังผม - ผมมองและพลันคิดอ่านดวงตาของหญิงชราผู้นั้น เสมือนเธอจะบอกผมว่า "แดดร้อนหน่อย อดทนเอานะพ่อหนุ่ม"

ผมคิดในใจว่าไม่น่าเชื่อว่า ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าวจะมีคนที่ยังยิ้มได้อย่างเช่นหญิงชราผู้นั้น ทั้งๆ ที่ ใบหน้าของผมตอนนั้นเต็มไปด้วยหน้าบึ้งตึง คิ้วชนกันอย่างไม่เป็นมิตร แต่คงจะเป็นเพราะด้วยรอยยิ้มนั้นที่ทำให้ผมอดทนยิ้มสู้กับแดดที่แผดเผา

สัญญาณไฟจราจรจากสีแดงเปลี่ยนเปลี่ยนเป็นสีเขียว ยวดยานที่อยู่รอบข้างๆ ค่อยเคลื่อนขยับสู่ปลายทาง - บ้างตรงไปข้างหน้า บ้างเลี้ยวซ้าย บ้างเลี้ยวขวา

น่าคิดที่ แม้ว่าแต่ละคนจะเดินทางไปสู่จุดหมายปลายทางของตัวเองที่ไหน แต่บนเส้นทางหนึ่ง คนที่มีปลายทางเป้าหมายที่ต่างกัน ก็มาบรรจบพบและหยุด ณ จุดๆ หนึ่ง และได้มีโอกาสมองไปรอบๆ สังเกตผู้คนข้างๆ ได้เห็นผู้คนที่ไม่คุ้นหน้า ไม่รู้จัก แต่ก็มาร่วมชะตาตากแดดกลางสี่แยกด้วยกัน

แม้การเดินทางบนท้องถนนจะมีอุปสรรคคือแสงแดดที่ทำให้ร้อนอบอ้าวจนน่ารำคาญใจและกายของแต่ละคนและเป้าหมายปลายทางของแต่ละคนจะมีความต่าง แต่ท้องถนนก็เป็นเครื่องมือของคนที่จะก้าวเคลื่อนไปสู่เป้าหมายปลายทาง ที่อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน

เรื่องราวของการเดินทางบนทางถนนนี้เกี่ยวกับคุณและผมอย่างไร?

ในความเหมือน ย่อมมีความต่าง

สำหรับผมแล้ว คุณถือว่าเป็นคนๆ หนึ่งที่รู้จักแต่ไม่ค่อยคุ้นเคยกันมากเท่าใด แม้ว่าเราทั้งสองคนจะมีเป้าหมายปลายทางที่ต่าง มีวิถีชีวิตที่ซับซ้อน ยุ่งยาก วุ่นวายไม่ค่อยคล้ายกันสักเท่าใด แต่เราก็มีความฝันที่อยากเขียดอยากเขียนเหมือนๆ กัน

แม้เราต่างกันที่ความคิด ชีวิต และจิตใจ แต่บางอย่างที่เราเหมือนกันนั้นก็คือการเดินทางของเรา ซึ่งเปรียบเสมือนการเดินทางของผู้คนบนถนนเส้นเดียวกันที่ไปสู่เป้าหมายของแต่ละคนที่ต่างกัน การเดินทางของผู้คนทั่วไปคือการเดินทางบนเส้นท้องถนน

แต่การเดินทางของเราคือ การเดินทางผ่านตัวหนังสือ

ตัวหนังสือ ที่ถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาอักษรนั้น น่าจะถ่ายทอดความคิด ความฝัน อารมณ์ ความรู้สึก และจังหวะชีวิตของเราแต่ละคนที่จะได้มีโอกาสได้สนทนาระหว่างกัน

ชนกเนตร, คุณอาจจะสงสัยและถามผมอย่างงงงวยว่า การสนทนาระหว่างเรานั้น จะให้อะไรกับผู้อ่าน

ผมอาจตอบคุณว่า ในคำถามนี้อาจจะไม่มีคำตอบ

หรือในคำตอบนั้น อาจมีความต่าง

และในความต่างของคำตอบนี้ อาจมีความเหมือน

ความเหมือนที่ว่าคือ ความเหมือนในการเดินทางผ่านตัวหนังสือ เพื่อเป้าหมายบางสิ่งบางอย่างซึ่งจะบอกเล่าเรื่องราวที่แตกต่างผ่านความสัมพันธ์ของเรา

ผมเชื่อว่า อย่างน้อย การสนทนาของเราสองคน แม้จะเป็นเรื่องระหว่าง "บุคคล" กับ "บุคคล" แต่เชื่อได้เลยว่าไม่ได้เป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น หรือสังคม เนื่องเพราะใต้แผ่นฟ้าเดียวกันนี้ เรื่องราวที่เราทั้งสองคนพบปะ คือเรื่องที่เกิดจากเบ้าหลอมบางส่วนจากสังคม และประสบการณ์บางอย่างโดยส่วนตัวของแต่ละคน

การเดินทางผ่านตัวอักษรระหว่างเราบนถนนเส้นนี้ ก็คงจะมีสักวันหนึ่ง ที่บางทีเราอาจจะได้มาบรรจบพบกันกลางสี่แยกของถนนอักษร และในวันนั้นผมจะได้ยิ้ม และมองคุณ ด้วยสายตาที่บอกเป็นนัยๆ เหมือนสายตาของหญิงชราผู้นั้น

ด้วยความเหมือนที่อาจจะมีความต่าง

ด้วยความตื่นเต้นที่จะเดินร่วมกัน

ปลายฤดูร้อน, นครพิงค์ (แดนที่เริ่มวุ่นวาย)

0 0 0