Skip to main content

Service mind มาจากใจ

คอลัมน์/ชุมชน


"เจ๊โอเหรอ นี่ฉันเองจำได้ป่ะ" เสียงใสแว่วมาตามสาย เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย เคยเป็นรูมเมทกับฉัน เราเรียนสาขาวิชาเดียวกัน ฉันจบไปทำงานโฆษณา เป็นนักข่าว เป็นอาจารย์ ฯลฯ แต่เธอจบออกไปทำงานธนาคารแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ รวมเวลาได้สิบกว่าปี


 


"บางทีกว่าจะเจอสิ่งที่ใช่นะเจ๊ ต้องเดินอ้อมซะไกลเชียว" เธอเล่าถึงชีวิตพนักงานธนาคารที่เธอไม่เคยใฝ่ฝันถึง แต่เธอเข้าไปทำงานเพื่อว่าเผื่อจะพบหนทางของเธอ เธอพบปะผู้คนมากมาย หาลู่ทางการงานที่เธอคิดว่า "เผื่อจะใช่" สำหรับเธอบ้าง จนเวลาผ่านไป


 


วันหนึ่งเธอเคลียร์งานเสร็จก็เดินออกมาดูแลลูกค้าตรงหน้าเคาน์เตอร์บริการ  เห็นผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง แต่งตัวดี ดูเป็นคุณนาย ยืนหน้าคว่ำต่อคิวรอทำการ  เธอเดินเข้าไปทักทาย ว่าวันนี้มาทำอะไรคะ ฯลฯ


 


"ปกตินะเจ๊  ลูกค้ามาถอนเงินล้านนึง ก็ต้องพินอบพิเทา เชิญเข้าห้องผู้จัดการ และบริการอย่างดีแล้วนะ  คุณป้าคนนี้เธอมาถอนเงินสด 95 ล้านบาท กูจะเป็นลม"  จากนั้นเธอก็เชื้อเชิญคุณป้าคนนั้นพร้อมขอโทษขอโพย และช่วยดำเนินการให้จนเสร็จ เธอบอกว่า จะด่ายังไงฉันก็ต้องยอมล่ะเจ๊ มีอย่างที่ไหน มาถอนเงิน 95 ล้านต้องไปยืนต่อแถว


 


เวลาผ่านไปสองเดือน มีโทรศัพท์เข้ามาหาเธอ จากคุณป้าคนนี้ บอกว่า "ฉันอยากได้คนมาช่วยดูแลธุรกิจของฉัน ตอนนี้ฉันซื้อโรงแรมแถวแม่น้ำปิง จะทำสปา และโรงแรมไปด้วย ฉันสนใจเธอ เพราะเธอมองเห็นฉันในวันนั้น  และงานของฉันเป็นงานบริการ  ฉันต้องการได้คนที่สามารถมองเห็นคนได้แตกต่าง เธอสนใจไหม ฉันให้เวลาคิดหนึ่งเดือน"  เธอตอบตกลงทันทีโดยไม่คิด เป็นการตัดสินใจที่เธอรับรู้ได้ทันทีว่า งานแบบนี้แหละที่ใช่สำหรับเธอ งานสปา โรงแรม เธอตกลงโดยไม่ถามถึงเงินเดือนด้วยซ้ำ


 


"ให้สองหมื่นฉันก็กระโจนแล้วเจ๊ อยู่แบ๊งค์มาสิบปี เพิ่งเงินเดือนหมื่นห้า"  แล้วได้เท่าไร ฉันถาม


"สี่หมื่น"  อ๊า ฉันอ้าปากค้าง อยู่เชียงใหม่เงินเดือนสี่หมื่น สวรรค์เลยเมิงเอ๊ย


 


ฉันชอบเล่าเรื่องนี้ให้ใคร ๆ ฟัง ถึงการบริการที่มาจากหัวใจ แม้บางครั้งเราอยากฆ่าลูกค้าแทบตาย แต่รอยยิ้มและความอ่อนโยนก็คือดาบเล่มหนึ่ง ที่จะเชือดลูกค้าให้อยู่หมัด


 


วันหนึ่งฉันเดินดูโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ร้านแห่งหนึ่งในกาดสวนแก้ว  ความที่ร้านนี้คนเยอะมาก พนักงานคงกลัวว่าโทรศัพท์จะหาย หรืองานเธอคงยุ่ง วันนั้นฉันใส่กางเกงยีนส์ครึ่งเข่า เสื้อยืดเก่า ๆ ไปขอดูโทรศัพท์ ตั้งใจว่าวันนี้จะซื้อ  เธอหยิบให้ดู ฉันถามรายละเอียด เธอตอบ ฉันมองหาเครื่องอื่นเพื่อมาเทียบ และขณะที่เงยหน้าจะถามเธอนั้น เธอก็เก็บเครื่องที่ฉันขอดูใส่ตู้ล็อคกุญแจ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ฉันยืนจังงังอยู่ตรงหน้าตู้ขายโทรศัพท์ โดยไม่มีพนักงาน !!


 


...............


 


ฉันเดินคอตกออกมา  ล่วงเลยมาเกือบเดือนแล้วก็ยังไม่ได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ ทู่ซี้ใช้เครื่องเก่า ทนร้อนหูไปอีกสักหน่อย และคิดว่าสักวันคงได้เจอพนักงานขายใจดี ๆ บ้าง 


 


ไม่เป็นไร...เครื่องเก่าก็ยังไม่พัง ทนวายร้าย และยังไม่มีความผิดที่จะทอดทิ้งกันอีกด้วย


 -------------------------------------------------------------------------


 


 


 


      


 


 


         


 


 


 


       


 


 


 


 



 


 


 



 


 


 



 


 


 



 


0 0 0