ริมฝั่งแม่น้ำ (1) เด็กชายของฉัน
คอลัมน์/ชุมชน
"สวยจังเลยนะ เฮ้ออออ....สบายใจจังเลย..."
ประกอบคำพูดคือการลากเสียงยาว ๆ กับรอยยิ้มสว่างเต็มหน้า
เจ้าของคำพูดคือเด็กชายตัวเล็ก สูงไม่ถึงไหล่ฉัน เนื้อตัวบอบบางซ่อนในเสื้อยืดหลวมโคร่ง กางเกงสีขาวสั้นเต่อ รองเท้าแตะแบบใช้นิ้วคีบ มองเห็นนิ้วเท้ามอมแมม
"ก็บอกแล้วว่าที่นี่สวย ชวนแล้วชวนอีกกว่าจะยอมมากัน นี่ถ้าไม่อกหักคงไม่ยอมมาหรอก"
อีกเสียงหนึ่งพูด คราวนี้มีการปรายตาค้อนด้วย
ฉันหัวเราะ ยกแขนกอดคอเด็กคนขวามือ
คนนี้ตัวสูงเกือบเท่าฉันทีเดียว เสียงเริ่มแตกหนุ่มอีกต่างหาก แต่เสื้อสีเหลืองอ่อนกับกางเกงขายาวทำให้ดูเป็น "ผู้หญิง" เพิ่มขึ้นอีกหน่อย
"เออ เออ ผิดไปแล้ว" ฉันว่า
"อย่าเถียงกันเลยน่า ไปหาส้มตำกินกันดีกว่า"
+ + + + + +
ริมฝั่งแม่น้ำกก เมืองฝาง ปี พ.ศ. ๒๕๓๒
ท้องฟ้าใสสะอาด ทั้งกว้าง ทั้งโล่ง ราวจะบรรจุลมได้สักแสนสาย แดดหรือก็สวยสุดใจ ดูยามทิ้งตัวลงเล่นซ่อนหากับกิ่งไม้ ต้นไม้ นักเดินทางบางคนอยากลงเกลือกกลิ้งบนม้านั่งใต้ต้นดอกคูนหรือทำอะไรก็ได้ ให้สมกับความยินดีปรีดาที่ได้มาถึง
"ดูโน่น ทำไมดอกหางนกยูงถึงแดงนัก"
"ดอกคูนก็งามนะ ดูซี เลื้องเหลือง"
"แถวมีร้านขายข้าวสองร้านเอง"
"แต่เขาว่ามีร้านส้มตำอยู่ตรงนู้น..."
"นู่นไง นู่นไง เห็นหลังคาบ้านลิบ ๆ บนภูเขาไหม"
"ไหน ไหน...ใครจะไปเห็น โถ่ ขี้โม้ ขี้โม้ ฯลฯ"
มีเรื่องราวเจ็บปวดเพียงไร ก็อดเบิกบานไม่ได้เมื่อได้ฟังเด็กสองคนคุยกัน
ไหล่บอบบางอุ่นอยู่ในอ้อมแขน รู้สึกดีเหลือเกินเมื่อได้กอดคอเพื่อนรักตัวน้อย พากันย่ำเดินไปบนพื้นที่ที่เคยฝันถึง
"หนู...เกิดมา..."
เพลินร้องเพลงเสียงใส
ชีวันรีบต่อ
"แมวกินหมด !"
"บ้า !"
เสียงหัวเราะพรั่งพรู แล้วรอยเท้าก็ปรากฏรวดเร็วบนผืนทราย
เสียงตะโกนลอยลมมา
"แน่จริงก็ตามมาซี้ "
บางครั้ง เคยนึกอยากให้เวลาเหล่านั้นเป็นนิรันดร์ วันที่ฉันอายุสิบเจ็ด พวกเขาอายุสิบสอง ฝันและคิดว่าโลกก็แค่ดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง จะกว้างใหญ่เพียงใด มีหัวใจและร่างกายอย่างที่เรามีอยู่ ฝันใด ก็ไม่ยากกว่าไปถึง
แต่แค่ฤดูร้อนผ่านไปอีกไม่กี่หน เราก็เริ่มรู้ว่า ชีวิตไม่ง่ายดายอย่างนั้นเลย
พี่จ๊ะ
ตอนนี้ผมดีใจที่สุด มีคนผู้หนึ่งมาที่จีจีบาร์ แล้วเจอผม เขาชอบผม เขาขอผมเป็นลูก เขาเป็นคนดีมาก และรวยมาก
เขาเป็นฝรั่งชื่อ ปะป๋าเอ็ดดี้ เขาจะไปขอผมที่บ้าน ขอพ่อแม่ให้เซ็นเป็นลูกบุญธรรม และเขาซื้อที่ดิน คอนโดมิเนียม 30 ชั้นที่พัทยา 2 ล้าน 2 แสน ติดกับทะเลด้วย สวยมากเลย และเขาจะขอพี่ชายผมเป็นลูกด้วย ให้เงินเดือนผมเดือนละพัน พี่ผมเดือนละ 2 พัน ปีหน้าจะไปอยู่พัทยา
ผมไปเที่ยวบ้านเขาแล้ว สนุกมาก มีทุกอย่าง ไม่ต้องทำอะไรให้ลำบากเลย เขาเป็นคนไม่มีญาติเลยซักคน เขาอายุ 55 ปี ตาข้างขวาจะต้องไปผ่าตัด ดีใจมาก ผมให้ดูใบของเอ็ดดี้แล้วส่งมาที่ผมนะ ที่อยู่ ..
"เพลิน"
จดหมายอีกฉบับตามมา
Happy พี่จ๊ะ
ได้รับไปรษณียบัตรหรือยัง ดีใจด้วยไหม อ่านแล้วอย่าบอกใคร อุตส่าห์บอกคนดีไว้คนเดียว หยุ่นเป็นไง อยากกินลำไยบ้านเรา กลับไปเดือนหน้าจะซื้อหนมไปฝากนะ
ดีใจมากที่เอ็ดดี้จะรับเป็นปะป๋า อยากไปพัทยา อยากกินปูลมน่ะ ปะป๋าดีใจมากที่ผมเป็นลูก เขาไม่มีญาติเลย รวยมาก ถ้ามา ชม. จะพาไปเที่ยวนะ ตอนนี้เขาแก่แล้ว เขาต้องการยกมรดกให้ผม (อะแฮ่ม !! จะได้รวยซะที)
ตอนนี้ก็อยู่บ้านเขา เขาให้ใช้เงินวันละ 50 บาท กินข้าวและหนม สิ้นเดือนให้เงินเดือนใช้เดือนละพัน บ้านเขามีทุกอย่าง โทรศัพท์เล่น เฮ้อ สบายใจ
ตอนนี้เรื่องจุลสารเป็นไงบ้าง พอได้ปุ้บตอบปั้บเลยนะ ไม่งั้นจะโกรธ จะรอจ.ม.อยู่ทุกวัน มาเที่ยว ชม.นะจะพาไปเลี้ยง รู้ไหมปะป๋าชวนไปกินอาหารฝรั่งเขินแย่เลย กินไม่เป็น น่าทานมากเลย
ตอบจ.ม.มาเยอะ ๆ นะคิดถึงนะ ได้อ่าน จ.ม. แล้วก็ชื่นใจ ขอให้หยุ่นตั้งใจเรียนนะ อย่าเลวเหมือนฉัน ขอให้หยุ่นส่ง จ.ม. มานะ และเอาใบของเอ็ดดี้คืนมานะ อย่าบอกใครรู้นะ จะโกรธนะ ถ้าเขารู้
ตอนนี้สบายดี หนักใจก็แต่กินอาหารฝรั่งไม่เป็นนะ ฮ่า เขียนจม.ไปนะ
"เพลิน - เพลิน"
+ + + + + +
ความทรงจำริมฝั่งแม่น้ำกกกลับคืนมาอีก
"โอ๊ยยยยยยย ส้มตำอะไรเผ็ดบ้ายังงี้"
"ก็บอกแล้ว สั่งเขาดัง ๆ คนขายเขาหูไม่ดี บอกไม่ใส่พริกมาก เขาได้ยินว่าใส่พริกนัก ๆ "
"จะบอกอะไรกันตอนนี้ยะ อู้ย ๆ ๆ เผ็ด ๆ ๆ"
"กินน้ำก่อนซีเพลิน เอ้า"
ฉันรีบยื่นแก้วน้ำให้ เด็กชายรับไปดื่มอย่างไม่หายใจหายคอ
"พอ พอแล้ว พอก่อน เดี๋ยวได้สำลักน้ำตายแถวนี้ จะเดือดร้อนคนอื่น"
ชีวันแย่งแก้วน้ำมาวาง "บ่นว่าเผ็ด เผ็ด แล้วกินเอากินเอาทำไม"
"ก็มันอร่อยนี่"
เพลินเถียง คว้าแก้วน้ำกลับคืน ก่อนเอนตัวลงนอนราบบนเสื่อใต้ร่มฉำฉา
(ยังมีต่อ)
---------------------------------------------------
0 0 0