เรื่องเล่าจากร้านซีดี

เรื่องที่ว่าก็คือเรื่องที่ร้าน "โดเรมี" – ร้านเทป-ซีดีที่อยู่ยงคงกระพันคู่สยามสแควร์มาตั้งแต่สมัยยุคที่เทปผีเพลงฝรั่งหาซื้อง่ายขายคล่อง (ขนาดที่ป้ายร้านเทปร้านนี้ยังมีโลโก้เทปผียี่ห้อ "Peacock" อยู่เด่นเป็นสง่าเชียวแหละ) จนถึงยุคที่เราสามารถโหลดเอ็มพี ๓ มาฟังได้ง่ายๆ นั้นได้ปิดร้านชั่วคราว เพื่อย้ายทำเลจากที่เดิม ซึ่งอยู่แถวๆ สถานีรถไฟฟ้าสยามสแควร์ (ได้ยินสาเหตุการย้ายร้านมาเลาๆ ว่าสู้ค่าเช่าที่บริเวณนั้นไม่ไหว) ไปยังบริเวณใกล้ๆ กัน ซึ่งข่าวเล็กๆ ข่าวนี้ ก็ได้สร้างความตกอกตกใจให้กับขาประจำของร้านนี้เป็นอย่างยิ่ง โดยจะเห็นได้จากกระทู้ที่ถามถึงการหายไปของร้านเทปร้านนี้ใน pantip.com อยู่หลายกระทู้ทีเดียว

ถ้าท่านใดที่ไม่เคยแวะเข้าร้านเทปร้านเล็กๆ ขนาดหนึ่งห้องแถวร้านนี้ ก็อาจจะแปลกใจที่ทำไมการหายไปของร้านเทปหนึ่งร้าน ถึงสร้างเสียงสะท้อนได้มากมายขนาดนี้

ที่เป็นอย่างนั้น เพราะร้านนี้ไม่ธรรมดาครับ…

ร้านนี้มีสัญลักษณ์สำคัญ นอกจากโลโก้ Peacock ที่ผมพูดถึงไปแล้วนั้น ยังมีอีกสองอย่างที่ไม่พูดไม่ได้เลย นั่นคือกองเทป-ซีดีขนาดมโหฬารที่วางกองอยู่ในร้านบ้าง แปะอยู่กับผนังร้านบ้าง แปะติดกับกระจกหน้าร้านบ้าง

อีกสิ่งหนึ่งก็คือป้าเร-เจ้าของร้านที่รับหน้าที่พนักงานร้านแบบวัน (วู) แมนโชว์มาตลอด (ป้าเรแกมีน้องสาวขายเทป-ซีดีอยู่ที่ร้าน JU พันธุ์ทิพย์ – ร้านระดับตำนานอีกร้านหนึ่ง) ที่มักจะต้อนรับลูกค้าด้วยมาดเฉย...เฉยมากๆจนลูกค้าหน้าใหม่อาจจะออกอาการเกร็งได้เล็กน้อย แต่ถ้าได้ลองคุยกับแก จะได้รู้ว่าคุณกำลังคุยกับสารานุกรมดนตรีขนาดย่อมๆ เลยทีเดียว...ประเภทที่ว่าแค่ฮัมเพลงที่อยากได้มา ป้าแกก็หยิบอัลบั้มนั้นใส่ถุงมาให้คุณได้เลยแหละ

ด้วยลีลาการบริการลูกค้าที่ไม่ต้องพยายามต้อนรับลูกค้าด้วยคำทักทายแบบแกนๆ (ตัวอย่างง่ายๆ ที่เห็นได้ชัดก็อย่างร้านสะดวกซื้อที่ใช้ตัวเลขเป็นชื่อร้านนั่นไง) ทำให้ร้านนี้เป็นที่รู้จักของบรรดานักฟังเพลงระดับ "เสพติด" ทั้งหลาย

การที่จู่ๆ ร้านนี้หายไป จึงเป็นเรื่องน่าตกใจไม่น้อย

ข่าวการย้ายร้านอย่างกะทันหันนี่เอง ที่ทำให้ผมมานั่งคิดเล่นๆ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างร้านเทปกับคนซื้อนั้นเป็นเรื่องน่าสนใจมิใช่น้อย

ผมมีร้านเทปเจ้าประจำอยู่แถวๆ สามย่าน ซึ่งจริงๆ มันก็มีชื่อร้านอยู่แหละ แต่ผมนิยมเรียกร้านนี้ว่า "ร้านซอก" เพราะร้านนี้ยึดทำเลซอกเล็กๆ ที่ทางเข้าตึกแถวริมถนนพญาไทเป็นที่ตั้งร้าน (แต่ปัจจุบันนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ร้านเทปร้านนี้จึงเปลี่ยนมาตั้งโต๊ะบริเวณริมถนนใกล้ๆ ที่ตั้งเดิมแทน) ซึ่งผมเป็นลูกค้าประจำจนถึงขนาดที่ว่าแค่เจ้าของร้านมองหน้าผม ก็รู้แล้วว่าผมมาหาอัลบั้มไหน

จริงๆ แล้วความสามารถในการเดารสนิยมของลูกค้าประจำนั้น เป็นความสามารถพิเศษที่เกิดขึ้นระหว่างลูกค้าประจำกับเจ้าของร้าน ซึ่งเป็นประโยชน์เวลาที่ฝ่ายลูกค้าประจำเกิดอยาก "สอย" เพลงดีๆ มานั่งฟังที่บ้าน แต่เกิดไม่รู้ว่าจะฟังอะไร...ปัญหานี้ร้านเทปที่ซี้กับคุณช่วยได้ครับ

แต่ถ้าคุณไม่ได้เป็นลูกค้าประจำ แล้วใช้วิธีนี้ คุณอาจจะได้คำตอบขำๆ ที่คาดไม่ถึง เหมือนที่ไอ้เอ๋ – เพื่อนรุ่นน้องของผม (ผมเคยอ้างถึงมันไว้ในบทความเรื่อง "คู่มือสำหรับนักชมเทศกาลดนตรีมือใหม่") ได้ประสบกับร้านซีดีร้านหนึ่งเข้าให้

วันนั้นเอ๋เกิดหงุดหงิดอะไรไม่ทราบได้ อยากฟังเพลงร็อกหนักๆ ขึ้นมา เอ๋มันเลยเอาความต้องการนี้ไปบอกกับพนักงานขายของร้านเทปร้านหนึ่งว่า  "พี่ๆ ช่วยแนะนำอัลบั้มร็อกหนักๆ ให้หน่อยดิพี่"

...ปรากฏว่าพี่แกหยิบอัลบั้มชุดใหม่ของวง "แคลช" และ "กะลา" ให้เจ้าเอ๋ซะงั้น

เอ่อ... วงดนตรีเจ้าของเพลงอย่าง "ขอเป็นตัวเลือก" เนี่ยนะ แหม... เพลงมันหนักจริงๆ เล้ย J

การซื้อเทป-ซีดีจากร้านค้าขาประจำ อาจจะทำให้เราได้เทป-ซีดีที่ถูกใจได้ง่าย แต่การไปแวะดูร้านที่เราอาจไม่ได้ไปซื้อประจำ ก็ถือเป็นการพบประสบการณ์สนุกๆ ที่น่าสนใจแบบหนึ่ง อย่างเช่นร้านเทปชื่อดังแถวๆ ท่าพระจันทร์ (อ้อ...ผมหมายถึงร้านริมใกล้ๆ ท่าเรือนะครับ :-P) ที่เมื่อคุณซื้อซีดีสักแผ่นหนึ่ง คุณเจ้าของร้านก็มักจะแนะนำอัลบั้มเพลงแนวๆ เดียวกันเป็นการพ่วงไปด้วย (รับรองว่าร้านนี้แนะนำได้ใกล้เคียงกว่าการซื้อบัตรโทรศัพท์ในร้านสะดวกซื้อแล้วได้รับข้อความขายพ่วงจากคุณพนักงานว่า "รับไส้กรอกไปทานเพิ่มมั้ยคะ" เอ่อ...จะให้กินไส้กรอกแกล้มบัตรโทรศัพท์เนี่ยนะ - -") ซึ่งถ้าคุณใจแข็งไม่พอ คุณมักจะจ่ายค่าซีดีเกินงบที่ตั้งไว้เสมอๆ

หรืออย่างร้านซีดีชื่อดังแถวๆ สยามสแควร์ร้านหนึ่ง ที่มีคำเล่าลือกันว่า ถ้าคุณเป็นสุภาพสตรีหน้าตาดี แล้วคุณเดินเข้าไปซื้อซีดีที่ร้านนี้ คุณจะได้รับการบริการที่ดีเป็นพิเศษอย่างน่าอิจฉา จนบรรดาหนุ่มๆ อยากจะไปผ่าตัดแปลงเพศให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย เผื่อจะได้รับการเทคแคร์ดีๆ แบบนั้นบ้าง (สองวรรคสุดท้ายนี่ผมเหน็บพอขำๆ นะครับ เพราะผมก็เคยไปซื้อซีดีที่ร้านนี้ เขาก็บริการลูกค้าอย่างผมดีทีเดียว...แต่ดีแพ้การบริการให้ลูกค้าสาวๆ อยู่หน่อยนึงเท่านั้นเอง :-P)

ผมนั่งเคาะแป้นคีย์บอร์ดมาถึงตรงนี้ ก็คิดถึงกระแสการขายเพลงผ่านการดาวน์โหลดทางอินเตอร์เน็ตที่เป็นที่เฟื่องฟูในต่างประเทศ และเริ่มมีค่ายเพลงหลายค่ายในประเทศไทยเริ่มนำระบบนี้มาใช้กันบ้างแล้ว ทำให้อดคิดต่อไปไม่ได้ว่าสักวันหนึ่งประสบการณ์สนุกๆ ระหว่างลูกค้ากับร้านเทป-ซีดีอาจจะกลายเป็นเพียงตำนานเก่าเก็บไปก็ได้

อาจดูเป็นท่าทีที่เชยไปเสียหน่อย แต่ผมก็ยังรู้สึกว่า ระหว่างการเดินไปร้านเทปเจ้าประจำเพื่อถามถึงอัลบั้มล่าสุดของศิลปินคนโปรด กับการนั่งโหลดเพลงทางเว็บไซต์นั้น...ผมว่าอย่างแรกมีเสน่ห์กว่านะ