แต่กวีต้องเป็นกวีอยู่ทุกลมหายใจ

คนอื่นเขาอาจจะไปทำขนมครก ไปรับเหมาทางด่วน ไปทำอะไรก็ได้ แต่กวีต้องเป็นกวีอยู่ทุกลมหายใจ  คือคำกล่าวของท่านอังคารเมื่อถูกถามถึงการเขียนบทกวีว่า เหตุใดจึงเปรียบดั่งลมหายใจ

ทุกครั้งที่เอ่ยถึงมหากวีท่านนี้  ผู้เขียนรู้สึกถึงความอบอุ่นปนอหังการ์ถึงวันหาญกล้า ใคร่สลัดทุกสิ่งทิ้งและมุ่งมั่นให้  ‘บริการทางวิญญาณ’ เช่นท่านบ้าง  

นับจากเริ่มมีคอลัมน์ของตนขึ้นมา หลายครั้งมีคำถามเกิดขึ้นหรือฝากมาถึงเพื่อตอบว่า ทางที่พาให้เข้าถึงบทกวีนั้น ต้องทำอย่างไร

สารภาพว่า ผู้เขียนยังหาคำตอบให้ไม่ได้ เลยวันนี้ อ้อนวอนขอให้มหากวีท่านเป็นผู้ชี้นำทาง คงเป็นเพราะในวันนี้ วันที่ดวงใจดวงนี้ยังไม่หลอมรวมกับจิตวิญญาณเพื่อทำงานบริการดั่งที่ท่านมหากวีลั่นคำไว้  ผู้เขียนเพียงฝันว่าสิ่งที่ตนทำ ดูคล้ายเป็นวัชพืชที่เกิดใต้ต้นไม้ใหญ่รากหยั่งลึกไกล เมื่อได้อ่านคำฝากที่ท่านกล่าวถึงผู้ทำหน้าที่สืบทอดงานว่า ไม่ได้คิดอะไร เหมือนเราเกิดมาเป็นต้นโพธิ์ ถึงฤดูกาลใบมันก็หล่นลงมายังพื้นดิน กลายเป็นดิน น้ำ ลม ไฟตามเดิม ใครที่เขาเห็นคุณค่า เขามาไถ่ถาม ก็ให้เขาไปตามเรื่อง