Fake colours

"เฉินอวี้" บอกกับฉันว่า

"การถ่ายรูปนั้น สำคัญที่สุดคือแสงกับเงา เวลามองผ่านเลนส์ ให้จัดองค์ประกอบภาพโดยคิดถึงน้ำหนัก 2 อย่างนั้น"

 "แล้วถ้าเป็นตอนไม่มีแสง ไม่มีเงาล่ะ"

เฉินอวี้ทำหน้าอย่างหนึ่ง ตอบว่า

"จะใช้แฟลชหรือเปล่าล่ะ"

!!!

กลับบ้านที่กรุงเทพฯ เมื่อต้นพฤษภาคม เฉินอวี้ไปต่างประเทศยังไม่กลับ ฉันมีโอกาสไปเดินเล่นกับ เพื่อนสนิท เราพากันลงเรือจะไปท่าวังหลัง

ระหว่างทางเดิน เจอตึกเก่าหลังหนึ่งกำลังถูกทุบทิ้ง เพื่อนทำหน้าเสียดายสุดๆ

"สวยจังเลย อยากมีบ้านแบบนี้ชะมัด"

ตึกรูปทรงโบราณ แต่ฉันไร้ความรู้ว่าเป็นสมัยไหน อาจจะไม่นานมาก หากก็คงหมดอายุการใช้งาน หรือไม่สัมพันธ์กับ "ราคา" ของพื้นที่ เพราะคนที่ดูแลการรื้อทำลายอยู่บอกว่า

"เขาจะทำคอนโด"

ฉันกับเพื่อนพากันเข้าไปสำรวจบ้านเว้าแหว่งเหล่านั้น

ผนังหลายส่วนถูกเจาะทะลุแล้ว เศษปูนและอิฐทลายลงเป็นช่วงๆ ประตูหลายบานถูกดึงออก แต่หน้าต่างอีกหลายบานยังคงสภาพเดิม บ้างปิด บ้างเปิด แต่อีกไม่นานคงถูกรื้อออกไป

วันนั้นแดดแรงมาก แต่สักพักเมฆก็มา ประเดี๋ยวฟ้าก็ครึ้ม ประเดี๋ยวแดดก็ออก ฉันยิงชัตเตอร์ไปแบบไม่มีการหยุดคิด เราไม่สามารถควบคุมจังหวะของแสงธรรมชาติได้ เช่นเดียวกับเวลาที่กำลังไหลล่วงไป

ฉันเก็บได้ภาพบ้านมาหลายมุม แต่หลายภาพเห็นแล้วสะท้อนใจเกินกว่าจะนำมาอวดให้ใครดู (จริงๆ แล้วถ่ายภาพมาไม่ดีนั่นเอง!) ช่างเหมือนบางสิ่งที่กำลังหมดอายุขัย แน่นอน สิ่งใหม่อาจดีกว่าเก่าก็ได้ แต่ความทรงจำล่ะ?

กลับมาพิจารณาภาพอยู่หลายวัน จนเฉินอวี้ถึงบ้านแล้ว ฉันบอกว่า

"ถ่ายภาพตึกมาเยอะแยะเลยล่ะ แถวศรีย่าน ใช้วิธีแบบที่เฉินอวี้เคยสอน"

แน่นอน เฉินอวี้คือครูคนแรกที่สอนฉันทั้งการถ่ายภาพและวาดภาพ แม้จนป่านนี้ยังเอาดีไม่ได้สักกระผีก แต่อย่างน้อย การเก็บภาพประหลาดๆ มาเสมอ น่าจะทำให้เฉินอวี้ดีใจไม่น้อย

"มีความงามอยู่ทุกหนทุกแห่ง อยู่ที่ว่า เราเห็นมันหรือเปล่า"

และเพื่อเป็นการระลึกถึงอดีตอัน (คงจะ) งดงามของตึกเก่าซึ่งประตูหน้าต่างทุกบานเป็นสีฟ้า ฉันจึงเล่นกับสี ชุบชีวิตมันขึ้นมาในจินตนาการ  Fake colours แบบที่ฉันชอบ

พลางบอกกับเพื่อนและเฉินอวี้ว่า

"ถ้าปลูกบ้าน ทำผนังสีแบบนี้กันเถอะ!!"