หนทางของเธอ

สุภาพสตรีท่านหนึ่งเล่าว่า...

ช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตการเรียนหนังสือ รอยต่อระหว่าง มัธยม-อุดมศึกษา  คราวนั้นเธอไม่รู้จะไปทางไหน  เมื่อเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้  มันก็คงไม่ยากนักเมื่อเธอตอบตัวเองว่า  "สอบไม่ได้ก็พักสักปี"  คิดได้ดังนั้นแล้วก็สบายใจขึ้น  พักสักปีก็ไม่น่าเสียหายอะไร 

....แต่แล้วเรื่องราวก็กลับไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น  เมื่อผลพวงจากความคิดอันเรียบง่ายที่เธอคิดว่า มันก็ไม่น่าเสียหายอะไร มันกลับมีผลต่อแม่ของเธอ  แม่ของเธอเป็นทุกข์มากที่เธอหยุดเรียนหนังสือ  แม้จะเป็นการพักก็ตามที  แม่รับไม่ได้ที่เห็นสภาพนี้  เมื่อแม่ทุกข์  แม่ทนไม่ได้ ก็กลายเป็นภาวะกดดัน  เธอรู้สึกถูกกดดันอยางมาก  หนึ่งปีของการหยุดพัก  กลายเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายช่วงหนึ่งของชีวิต  ในปีต่อมา เธอสอบเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย  หลักคิดขณะนั้นก็คือ เรียนอะไรก็ได้  เพื่อที่จะไม่โดนกดดัน  ที่สำคัญนั่นคือ เรียนเพื่อแม่  จนเรียนจบ  มีงานทำ  ตามความรู้ในสาขาวิชาที่ร่ำเรียนมา  แต่เธอไม่เคยรู้สึกได้เลยว่า สิ่งที่เธอทำ สิ่งที่เธอเป็น ทั้งหมดนั้นเป็น หนทางของเธอ

เมื่อฟังเรื่องของเธอ ผมนึกไปถึงหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง  เป็นหนังดีมากเรื่องหนึ่ง ที่ว่าด้วยเรื่องของการศึกษา  "ชมรมกวีไร้ชีพ" (Dead poet society)  พระเอกคนหนึ่งของเรื่อง  นีล  เพอร์รี  เด็กเรียนเก่ง ฉลาด การเรียนกับครูคิตติง ทำให้เขาค้นพบตัวเองว่า  จริงๆ แล้วเขาต้องการเป็นนักแสดง  นั่นคือหนทางของเขา  และที่สุดเขาก็ทำทุกวิถีทางเพื่อที่เขาจะได้แสดง และเขาก็ได้ทำมัน  ซึ่งเขาทำได้ดีมาก  ขณะที่พ่อของเขาเป็นคนล้มเหลวต่อความฝันของตัวเอง  คือ คุณเพอร์รี ฝันอยากเป็นหมอ  แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาส  ความฝันนั้นในเวลาต่อมาก็ถูกจัดวางให้ลูกชายทำให้  คุณเพอร์รีเองก็ทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ลูกชายเดินตามความฝันของตัวเอง  ว่าก็คือ เดินในหนทางของตัวเอง  โดยอ้างว่า ขอให้ทำเพื่อแม่   ขณะที่นีลค้นพบทางของตัวเอง  เขาก้าวเข้าไปอย่างมั่นใจ  และเขาก็ได้อยู่ในหนทางของเขา  มันจึงกลายเป็นความขัดแย้งรุนแรง พ่อประกาศกร้าวว่า  ไม่ว่าจะอย่างไร นีลต้องเป็นหมอ

ทางเลือกของนีล ทางหนึ่งคือทางของพ่อ ถ้านีลทำ พ่อก็คงมีความสุข รวมทั้งแม่ด้วย  แต่ต้องแลกด้วยชีวิตของเขาทั้งชีวิต  แต่ถ้าเลือกทางของตัวเอง ความฝันของพ่อก็จะยังเป็นความล้มเหลวต่อไป  ในที่สุด นีล ไม่เลือกทางใดเลย  หรือนั่นเป็นอีกทางของเขา......

สนทนากับมิตรคนหนึ่ง...

ชายหนุ่มผู้แบกอุดมการณ์เดินทาง ทำงานเพื่อรับใช้สังคม ฝันถึงการอุทิศชีวิตเพื่อประชาชน  เดินเข้าไปสู่องค์กรที่ทำงานแบบเดียวกับที่เขาปรารถนา  องค์กรที่มีอุดมการณ์แบบเดิยวกัน  มันดูเหมือนว่าทั้งเขา และองค์กร เดินอยู่บนทนทางอันเดียวกัน  แรกๆ  ความขัดแย้งเล็กน้อย  เป็นเรื่องของการเรียนรู้ร่วมกัน  เป็นประสบการณ์  ต่อมา ความขัดแย้งเพียงเล็กน้อยก็ค่อยๆ  ขยายใหญ่ขึ้น  แล้วมันก็กลายเป็นความไม่ลงรอยกันของคนที่มีอุดมการณ์เหมือนกัน เดินอยู่บนหนทางเดียวกัน  มันจึงดูเหมือนหนทางเหลื่อมซ้อนกันอยู่    การอุทิศชีวิตจึงไม่มีความสุขในเวลาต่อมา  ดูเหมือนว่า ความฝัน และอุดมการณ์นั้นใช่  แต่การอยู่ร่วม  เดินทางร่วมกันของนักฝันที่เปี่ยมอุดมการณ์นั้นไม่ใช่  ทางนั้นคือทางเดียวกัน หรือไม่ใช่  "บนหนทางของเขา  ไยไม่ทำให้เขามีความสุข"  ...แล้วทางของเธอจะเป็นอย่างไร?