Low season

ปีนี้โลวมาเร็ว ฝนมาเร็ว พ่อค้าแม่ค้าในตลาดการท่องเที่ยวได้แต่ซื้อครีมกันยุงทาตัวก่อนออกไปทำงาน  บางวันฝนตกทุกอย่างก็จบ  ถนนคนเดินก็กลายเป็นถนนสายเปลี่ยวร้างไร้ผู้คน ฉันมักสนุกสนานกับฤดูฝน ที่ทำตัวเป็นกบจำศีล บอกตัวเองว่าอยู่เมืองท่องเที่ยว ทำมาหากินกับการท่องเที่ยว ก็ต้องยอมรับฤดูกาล มีร้อนก็ต้องมีหนาว และมีฝน 

อย่างไรฉันก็ชอบฝนมากกว่าชอบร้อน  ฝนทำให้เย็น ต้นไม้เขียว ฉ่ำชื่น ทดแทนความแร้นแค้นในงานได้เป็นอย่างดี  ทุกปีฤดูฝนจะเป็นฤดูกาลสำหรับขี่จักรยานเข้าป่า ไปทักทายใบไม้สีแดงผลิใบ  ดอกไม้ป่าแทงยอดขึ้นมาจากดิน และจากไปพร้อมกับดิน  ปีที่แล้วได้รับของขวัญชิ้นใหญ่จากกองทัพยุงในป่ายามจอดรถถ่ายรูป  เป็นไข้เลือดออกเสียหนึ่งสัปดาห์ ได้รับรู้ว่าร้อนเหมือนนอนบนไฟและหนาวถึงขั้วกระดูกถึงปลายเล็บนั้นเป็นอย่างไร

ปีนี้สัญญาณของฤดูกาลมาเร็วกว่ากำหนด  หลังปีใหม่เมืองบ้านเมืองเงียบลงเรื่อย ๆ จนถึงเงียบสงัดราวย้อนยุคไปสักยี่สิบปีในยามค่ำคืน  สัญญาณเหล่านี้บอกให้ประชาชนประหยัด ทั้งที่ในความเป็นจริงในตลาดควรมีการจับจ่าย  เศรษฐศาสตร์หน้าฝนคนค้าขายย่อมเปียกปอนเป็นธรรมดา

แต่ประหยัดอย่างไรเมื่อไม่มีอะไรให้ประหยัด คนมีรายได้น้อยอยู่แล้วขืนประหยัดต่อไปคงกินน้ำฝนเป็นอาหาร และถ้าเติมน้ำฝนให้รถได้ก็คงดี

ใครสายป่านยาวก็อยู่ต่อไป  ใครสายป่านสั้นก็เวียนว่ายตายเกิดต่อไปในโลกใบนี้ 

คืนนี้ว่างมาก แหงนมองบนฟ้าเห็นดาวขาประจำส่งประกายอยู่บนฟ้า  พระจันทร์ทรงกลด เมฆตั้งเค้า เสียงเพลงกรีดโบย 

คนควรกลับบ้าน นกควรกลับรัง

ปล่อยราตรีให้เคลื่อนไป

ให้ยามเช้ามาเยือน