สวนของนักเขียน 2 : ไม้ต่างถิ่นตนต่างบ้าน

นักเขียนนักตกแต่งป่า ได้หาพันธุ์ไม้ต่างๆ มาปลูกให้กับป่า มีพันธุ์ไม้จากต่างบ้านต่างเมืองด้วย คล้ายกับเมื่อครั้งเราเป็นเด็กหญิงอยู่ภาคใต้และพี่ชายของฉันมาเรียนในเมืองหลวง เขากลับบ้าน และเอาลำใยมาปลูกข้างบ้าน เราตื่นเต้นกับต้นลำใยมาก มันไม่ออกผลแต่เราได้รู้จักต้นใบของลำใย พันธุ์ดั้งเดิมมาจากเมืองเหนือ

เพื่อนจำได้ไหม เมื่อครั้งนั้น เราเอาลำใยไปโรงเรียนแบ่งกินกันคนละสองเม็ด มันช่างเป็นผลไม้วิเศษจริง ๆ รสหวานหอม ไม่หวานเหมือนเงาะ หรือมังคุดบ้านเรา

ฉันจำได้ว่า เพื่อนๆ ต่างมองฉันเหมือนผู้วิเศษที่นำผลไม้รสชาติแปลกอร่อยมาให้เพื่อน ๆ ได้ลิ้มชิมรส --ฉันยังจำได้ดี และทุกครั้งที่พี่ชายกลับจากเมืองหลวง ฉันจะนำผลไม้แปลกๆ ที่พี่ชายซื้อมาฝาก ฉันจะเอาส่วนแบ่งของฉันไปฝากเพื่อนเสมอ นอกจากลำใยแล้วยังมีผลไม้จากเมืองเหนือชื่อลิ้นจี่ แต่ลิ้นจี่นี่มันแพงเหลือเกิน กินได้คนละลูก  ฉันได้ส่วนแบ่งมาจากครอบครัวแค่ 5 ลูก

อีกอย่างหนึ่ง เพื่อนๆ ได้มาจากปาดังเบซา มันชื่อ แอปเปิ้ล เราเอามาหั่นเป็นพูเป็นกลีบเล็ก จำได้ว่า มีใครสักคนหนึ่งพูดว่า กินเหมือนพวมพร้าว (จาวมะพร้าว) คนที่เอามาทำหน้าจ๋อย ๆ แต่ก็ยอมรับภายหลังลูกมันสวยเหลือเกิน แดงเป็นมันแต่กินแล้วก็เฉยๆ ไม่หวานไม่หอม

องุ่นก็เป็นผลไม้พิเศษ เพราะมาจากต่างบ้านต่างเมืองเหมือนกัน มีองุ่นสีแดงเข้มกับสีเขียวอ่อน

นักเขียนคนนี้เขามีพันธุ์ไม้จากบ้านใต้มาปลูก ทั้งที่เขาอยู่บนดอยสูง เขาสร้างเรือนสีแดงดำอยู่ในหุบเขา ฉันชอบเดินทางขึ้นไปที่นั่นเพื่อจะดูริมทางผ่าน ดูดอกไม้ป่าที่ขึ้นแซมอยู่ตามไม้ใหญ่

สัปดาห์ที่ผ่านมาฉันหลงใหลกับดอกไม้สีขาว มองขาวนวลอยู่ที่ไกล ป่าหน้าร้อน ดอกไม้ป่าจะบานสวย นอกจากดอกไม้สีขาวพราวอยู่ที่ราวป่าแล้ว ยังมีดอกไม้สีฟ้าคราม เรียกว่า พวงคราวที่บ้านใต้เราก็ไม่ค่อยเห็น แรกฉันคิดว่ามันจะขึ้นเองอยู่ตามป่าเท่านั้นแต่ที่ไหนได้ เมื่อไปถึงบ้านนักเขียน ฉันพบว่าที่ข้างบ้านมีพวงครามด้วย

"เป็นดอกไม้ที่ฉันชอบมาก" ฉันบอกพร้อมกับแหงนหน้ามอง ฉันชอบสีของมัน ดอกไม้สีครามอาจจะเป็นเพราะว่าสีสันของดอกไม้ป่าในภาคใต้มีน้อยมาก

 "ปลูกได้" ภรรยาของนักเขียนบอก

วันนั้นฉันไม่ได้พวงครามมาปลูก แต่ได้ต้นไก่ฟ้ามาแทน เป็นไม้เลื้อยปลูกง่าย มันจะไต่ไปเรื่อย ๆ

"ดอกของมันเหมือนไก่ฟ้า" เธอว่า

ฉันเอามาปลูกและแบ่งให้เพื่อนด้วย ไก่ฟ้าที่เพื่อนปลูกออกดอก เหมือนไก่ฟ้าจริง ๆ กิ่งก้านและใบของมันเลื่อยไปเต็มหลังคาซุ้มประตู

เพื่อนเอ๋ย ทุกฤดูกาลป่าจะมีความงดงามและมีเสน่ห์ ฤดูฝนป่าจะเขียวสวย แม้จะลื่นยามก้าวเดิน ชื้นแฉะ เปียกปอน แต่มีความสุขเหลือเกินสำหรับคนเดินป่า มันชุ่มชื่นอยู่ในหัวใจ เย็นฉ่ำในอารมณ์ มีเรี่ยวแรงที่อยากผจญภัย

แรกฉันคิดว่า เดินป่าควรจะไปหน้าหนาว แต่เมื่อได้เดินป่าหน้าฝน ที่บ้านแม่ลุ นาเลา เขตอำเภอแม่แจ่ม  ฉันพบว่าฉันหลงรักป่าหน้าฝนจนถอนตัวไม่ขึ้นและเริ่มเดินป่าหน้าฝนตั้งแต่นั้นเรื่อยมา

ครั้งต่อมาได้เดินป่าหน้าร้อนขึ้นดอยหลวงเชียงดาว อยู่ในอำเภอเชียงดาว ใคร ๆ ที่รู้ต่างบอกว่า หน้าร้อนไม่มีอะไรดี แห้งแล้ง การเดินหน้าแล้งจะยิ่งหิวน้ำมากเพราะที่นั่นไม่มีแหล่งน้ำเลย เราต้องแบกน้ำไปเอง  และอาจจะเจอไฟไหม้ป่าด้วย

แต่เมื่อได้ไปเดินป่าหน้าร้อนฉันพบว่า เสน่ห์ของหน้าร้อน ทำให้หายร้อนได้ แม้จะผ่านเปลวแดดและบางช่วงผ่านที่โล่งเตียน ไม่มีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา เพราะเคยเป็นแหล่งปลูกฝิ่นมาก่อน …ลมก็พัดผ่านให้สบาย ๆ เป็นระยะ และระหว่างทางก็พบดงดอกไม้ ดอกเสี้ยวป่า สีขาวสวยทั่วหุบเขา 

เมื่อขึ้นไปสู่ที่สูง พบดอกไม้มากมายบานสะพรั่งอยู่ตามหินผา ไม้ดอกบางอย่างจะบานในหน้าร้อน เช่นดอกเสี้ยวป่าสีขาว  ดอกกุหลาบหิน กุหลาบพันปีที่ขึ้นอยู่บนหินผา กลีบบางอ่อนไหว และยังมีดอกไม้ป่ามากมายที่ไม่รู้จัก

ชีวิตได้อะไรมาจากการไม่คาดคิดระหว่างเดินป่า

บัดนี้ฉันคิดว่า ฉันหลงใหลป่าเขาในทุกฤดูกาลเสียแล้ว

มาถึงช่วงนี้ ใคร ๆ คงอยากรู้ว่า บ้านนักตกแต่งป่าที่ฉันเขียนถึงหรือเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันเขียนเรื่องราวเหล่านี้ บ้านท่านอยู่ที่ไหน

"เมืองเหนือ หรือล้านนา" ท่านไม่ใช่คนเมือง (คนเหนือ) แต่ย้ายมาอยู่ที่นี่

บ้านนักตกแต่งป่า ที่ไม่มีถุงพลาสติกอยู่บริเวณบ้าน ไม่มีก้นบุหรี่อยู่ตามใต้ต้นไม้ คนที่เดินทางไปเยี่ยมต่างรู้ดีว่า กฎของบ้านนี้คือ อย่าเขี่ยเถ้าบุหรี่ลงบนดิน อย่าทิ้งก้นบุหรี่ใต้ต้นไม้ สงสารต้นไม้ สงสารดิน

นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันยิ้มในใจ เพราะฉันก็อยากให้เป็นเช่นนั้น ครั้งหนึ่งเมื่อฉันทำงานในห้องอาหารแห่งหนึ่ง พนักงานทำความสะอาดร้านเก็บก้นบุหรี่ไปเททิ้งใต้ต้นไม้ ฉันบอกเขาว่า ก้นบุหรี่ไม่มีวันทำให้ต้นไม้เติบโตได้ และที่บ้านของฉันเองก็มีผู้ชายสูบบุหรี่ เพื่อนของเขาก็เช่นกัน ฉันมีปัญหากับก้นบุหรี่มาก โดยเฉพาะเมื่อมีการรวมกลุ่มดื่มกิน เล่นดนตรีกันที่บ้าน ยามเช้าจะพบก้นบุหรี่มากมาย ทิ้งไว้ในที่เตรียมไว้ก็ดี แต่ที่เขี่ยทิ้งขว้างตามพื้นใต้ต้นไม้ ตามพื้นหญ้าต้องตามเก็บทีละก้น ชวนให้อารมณ์เสียแต่เช้า

เส้นทางสู่บ้านนักเขียน  มีบรรดานักคิดนักเขียนทั้งในพื้นที่และมาจากที่อื่น ๆ  เดินขึ้นลงเสมอ ๆ รวมทั้งเอ็นจีโอ นักกิจกรรม และคนทำงานศิลปะสาขาอื่น ๆ ด้วยเส้นทางสู่โป่งแยง อำเภอสะเมิง เชียงใหม่

บางคนเรียกว่าท่านว่า พญาอินทรี ฉันไม่รู้ว่าท่านชอบหรือเปล่า แต่ชอบหรือไม่ชอบก็เป็นฉายาไปแล้ว  แต่สำหรับฉันไม่เคยเรียกเช่นนั้น เพราะสำหรับฉัน  คำว่านักเขียนเพียงพอแล้ว

ใช่แล้ว ท่านเป็นนักเขียนธรรมดาจริง ๆ นักเขียนธรรมดาของประเทศนี้ คือนักเขียนที่ทำงานอย่างหนัก ด้วยความซื่อสัตย์ต่องานและเพื่อดำเนินชีวิตในทางที่ควร 

นักเขียนที่ปลูกต้นไม้ และฉันสื่อสารด้วยใบไม้ ฉันไปเก็บใบไม้ที่นักเขียนปลูกมากิน

เขาเป็นนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ปลูกต้นไม้ ส่วนฉันเป็นคนกินใบไม้ที่เขาปลูกไว้

ต่อไปนี้จึงเป็นเรื่องของนักเขียนที่ปลูกต้นไม้กับคนกินใบไม้

แล้วฉันจะเล่าให้ฟังต่อ