เหมือนดอกไม้มีเรื่องเล่า 7 : จำปีในเดือนมิถุนา

ท่ามกลางความอึกทึกของผู้คน ร้านอาหารที่เพิ่งเปิดตัว แดดยามบ่ายที่สาดทับรอยหมาดฝน

ฉันได้กลิ่น "ดอกจำปี" จากที่ไหนสักแห่ง

ปะปนในอากาศ  ผสมกลิ่นอาหาร กลิ่นตัว กลิ่นดินและกลิ่นฝน

ไม่ทันตั้งตัว หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมปรากฏกายอยู่ด้านหลัง

อย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอยื่นพวงมาลัยมาใกล้

กลิ่นจำปีชัดเจนยิ่งขึ้น ดอกไม้ที่เธอขายไม่ใช่พวงมาลัยดอกมะลิ

เป็นกุหลาบที่เด็ดกลีบร้อยทับกันเป็นลวดลาย  มันดูหนาแน่นและประณีต

เพียงแต่เมื่อพิจารณา ดอกไม้ที่ห้อยปิดท้ายมาลัยนั้นคือ "ดอกจำปา" สีเหลืองนวล

แกว่งไปมาตามการเคลื่อนไหว

ฉันชอบดอกไม้ชนิดนี้ ทั้งจำปีและจำปามีกลิ่นที่คล้ายคลึงกัน

โดยเฉพาะเวลานี้ เวลาที่จำเป็นต้องมาในที่ไม่รู้จัก ร่วมวงสนทนากับคนกลุ่มใหญ่

งานวันเกิดที่เพิ่งเริ่มต้นและไม่มีการถามถึงเวลาเลิก

ทุกคนแต่งตัวสวยงาม กล่องของขวัญบรรจงวาง เสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่ขาดสาย

ดนตรีเสียงดัง วันพิเศษ และมิตรที่ไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไป

บรรยากาศเหมือนสรวงสวรรค์ ทุกคนคือแขกพิเศษ แต่แล้วเสียงดนตรีก็เงียบลง

ในโลกส่วนตัว ฉันสบตากับคนขายพวงมาลัย เธอเป็นคนธรรมดาคนเดียวที่เหลืออยู่

เป็นชีวิตจริงที่ช่วยดับความวุ่นวายตรงหน้า

ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสพวงมาลัยของเธอ

"พวงเท่าไหร่คะน้า"

"25 บาทค่ะ"

"อืม..."

ตอบไม่ได้ว่าแพงหรือเปล่า น่าละอายใจ ฉันไม่นึกว่าอยากจะซื้อ เอามือแตะเบาๆ และช้อนพวงจำปาขึ้นมาดม

"ถ้าซื้อ 2 อันลดให้ เหลือ 45"

เธอรีบพูดออกมา น้ำเสียงแปลกถิ่นที่พอฟังออก ก้มดูผ้าถุงที่เธอสวม เป็นผ้าสีม่วงลวดลายแบบพม่า

มันสวยจนฉันอยากซื้อให้ไปใครสักคนใส่

"น้าร้อยเองหรือเปล่าคะ"

"เดี๋ยวนี้ไม่ได้ร้อยเองแล้ว แต่ก่อนรับจ้างเขา ตอนนี้ซื้อมาขายดีกว่า"

"อืมค่ะ นึกว่าปลูกดอกจำปาเองเสียอีก"

ฉันว่าอย่างเพ้อฝัน แค่นึกจินตนาการเอาเท่านั้น ว่าบ้านพักหลังเล็กในส่วนหนึ่งของเมืองเชียงใหม่ เธออาจจะมีต้นจำปีหน้าบ้าน เหมือนอย่างเดียวกับฉัน ซึ่งมีในกระถางอยู่กับเขาต้นหนึ่ง

"น่าจะมีพวงมาลัยเฉพาะดอกจำปาขายเนอะ"

ฉันว่าไปเรื่อย เธอยิ้ม บอกออกมาอย่างผิดๆ ถูกๆ ว่า

"ดอกแบบนี้แหละสวย เอาไปไหว้เจ้าที่หรือคนแก่ ไหว้พระเจ้าก็ได้"

"พระเจ้า?" ฉันทำน้ำเสียงสงสัย

"เอ่อ ตุ๊เจ๊าน่ะ"

แล้วเธอก็หัวเราะ รอยยิ้มที่ไร้จริต อาการเขินที่เป็นกันเอง

แววตาที่เปิดเผยและเจียมตน

เสียงเพลงดังแว่วมาอีกพร้อมเสียงชนแก้ว

มือของใครสักคน สะกิดเตือนและกระซิบเบาๆ

"อย่าสนับสนุนเขามากเลย เดี๋ยวก็พาลูกเล็กเด็กแดงมาด้วย"

ฉันพยักหน้า แต่ล้วงกระเป๋าสตางค์

"เอา 2 อันค่ะน้า"

ไม่อยากเอ่ยถึงเหตุผลสำหรับความสงสาร เขาเป็นผู้ขาย และฉันยินดีซื้อ

เฉกเช่นคนขายปลา ขายผัก ผลไม้ หรือคนขายประกัน

และโดยเหตุผลสำคัญ ฉันชอบดอกจำปาและดอกจำปี

แม้จะต่างกันที่จำปีสีขาว กลีบหนา ไม่บอบบางเหมือนจำปาที่กลิ่นหอมมาแต่ไกล

ฉันชอบกลิ่นนี้ หอมกรุ่นจรุงใจ เหมือนได้นั่งอยู่หน้าบ้าน

มองกลีบบางสีขาวนวล ที่ค่อยๆ เจริญเติบโต

โอบกอดหล่อเลี้ยงจิตใจคนไกลบ้านอยู่สม่ำเสมอ

และเฉพาะเวลานี้ ในงานเลี้ยงที่แสนวุ่นวายและท่ามกลางคนแปลกหน้า

กลิ่นจำปีทำให้ฉันกลับสู่ชีวิตจริงแสนธรรมดาอีกครั้ง.