ภาพตลาด ๆ

เปลี่ยนบรรยากาศแอ่วกาด มาดูภาพตลาด ๆ กันบ้างดีกว่า  ภาพที่ยกมานี้ เป็นภาพที่ฉันบังเอิญถ่ายได้เมื่อเดือนมีนาคม ปี 2547 ปีนั้นดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ หรือตาเบบูญ่า ในเมืองเชียงใหม่บานเต็มที่อย่างที่เห็นในภาพ 

สถานที่ตรงนี้ 99 เปอร์เซ็นต์ คนจะถามว่า "ที่ไหน"  คำตอบคือ บริเวณด้านหน้าสวนสาธารณะหนองบวกหาด ในคูเมือง ฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาลสวนปรุง เป็นสถานที่ที่ใคร ๆ ก็ผ่านไปผ่านมา แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น แม้แต่คนเชียงใหม่เองที่บ้านอยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้นก็ยังถาม

ภาพนี้ถ่ายด้วยกล้องดิจิตอลตัวแรกของฉัน ที่ทุ่มเทขายกล้องฟิล์มพร้อมอุปกรณ์เลนส์ซูม  เลนส์กว้าง เป้กระเป๋ากล้อง แฟลช ทั้งชุด เพื่อนำไปซื้อ ฟูจิ A210 ถ้าจำไม่ผิด เพราะกล้องหายไปแล้ว กล้องฟูจิตัวนี้เป็นกล้องดิจิตอลรุ่นแรก ๆ ที่ออกมาสู้กับโซนี่ ความละเอียดเพียง 2 ล้านพิกเซล  ตัวเล็ก ๆ เหมือนกล้องปัญญาอ่อนทั่วไป  ตอนเริ่มใช้กล้องดิจิตอลเมื่อแรกฉันถ่ายเกือบทั้งหมดด้วยโหมดออโต้  ซึ่งกว่าจะถ่ายโหมดธรรมดาได้ ก็ก้าวเข้าสู่กล้องตัวที่สาม

กลับมาที่รูปนี้  จำได้ว่าวันนั้นขับรถเลี้ยวโค้งตรงแจ่งด้านใน พอลับโค้ง ภาพตรงหน้าคือภาพที่เห็นนี้ ฉันเบรกรถพรืด โชคดีที่ไม่มีรถตามหลังมา เพราะจุดที่จอดเป็นจุดอันตราย ฉันคว้ากล้องแล้วกดมาสองรูป เป็นภาพแรก ๆ ของกล้องตัวนี้ 

ในฐานะคนถ่ายภาพ ฉันไม่ค่อยพอใจภาพนี้เท่าใดนัก เพราะมีรถอยู่ในภาพเยอะเกินไป เป็นภาพที่มีสิ่งที่ฉันไม่ต้องการอยู่ในภาพมากกว่าหนึ่งอย่าง  แต่ความสามารถในการรีทัชของฉันในตอนนั้นเท่ากับศูนย์  ใช้โฟโต้ช็อปเป็นแค่เปิดไฟล์และปรับความสว่างให้ภาพเท่านั้น

เมื่อได้พบอาชีพใหม่คือการโปสการ์ด แฮนด์เนี้ยบ เมื่อปีที่ผ่านมา ฉันนำภาพนี้มาทำเป็นโปสการ์ด  เป็นภาพแรกที่ทำออกมา

จนถึงวันนี้ ฉันผลิตภาพนี้ออกสู่ตลาดโปสการ์ดจำนวนนับพันภาพ แรกที่รู้ว่าภาพนี้ขายดี ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจ สิ่งที่คนประหลาดใจกับภาพนี้คือไม่คิดว่าเป็นสถานที่ในเมืองเชียงใหม่ นึกว่าเป็นซากูระ หรือพญาเสือโคร่ง

หลายคนชื่นชมกับภาพนี้ ขณะที่ฉันเมื่อหายงงก็มาเพิ่งพินิจกับภาพ และก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมว่าภาพนี้เป็นภาพที่รกรุงรัง โดยส่วนตัวแล้วก็ยังคงไม่ชอบ และเมื่อหันไปมองภาพที่ฉันชอบและอยู่ดวงใจของฉัน มักเป็นภาพที่ไม่รก มีความสมบูรณ์ด้านองค์ประกอบ และสี และมักเป็นภาพที่"ขายไม่ได้" ฮา ฮา

จนกระทั่งวันหนึ่ง ครูแอ๊ด คุณภาณุทัต  อภิชนาธง  ศิลปินหนุ่มด้านดนตรีพื้นเมืองล้านนา ผู้หยิบไม้ไผ่มาเป่าก็เป็นเสียงเพลง เขาซื้อกล้องมาใหม่และเริ่มสนใจการถ่ายภาพ  เขายืนจ้องภาพนี้นิ่งนาน แล้วเอ่ยออกมาว่า

"พี่โอ สุดยอดเลย (ยกนิ้วให้ด้วย) ภาพนี้ถ่ายได้ยังไง" ฉันย้อนเวลากลับมางงอีกครั้ง แล้วถามเขาว่าทำไมเหรอ ดียังไง ก็จอดรถหัวทิ่ม กด กด สองที แล้วไปต่อ ถ่ายออโต้ด้วย

จะบอกว่าไม่ได้ใช้ฝีมือ ไม่ได้ดูอะไรเลย เพราะกลัวรถตามหลังมาชน ก็แลจะอวดเกินไป แต่จริง ๆ เป็นอย่างนั้น ฉันมักบอกผู้คนว่า จริง ๆ แล้วโลกสวย ธรรมชาติสวย  ความงามมีทุกหนแห่ง เพียงแต่เรามีสายตามองเห็นหรือไม่ เรามีเวลาสักนิดเหลือบแลธรรมชาติหรือไม่ แค่นั้นเอง

ครูแอ๊ดบอกว่าไม่ต้องพูดเลย ไม่ต้องเลย เนี่ย แล้วเขาก็ชี้แนวต้นไม้สีชมพูที่โค้งลงไปหามอเตอร์ไซด์ข้างหน้าถนนในภาพ แล้วบอกว่า

"สุดยอด composition"