ตัวตนแห่งวัยเยาว์

โลกกำลังนำพาข้าฯ ไปข้างหน้า

บอกข้าว่า...... "จงก้าวหน้า"

ไม่รู้หรือ...?

ที่สุดแล้วผองชนล้วนตามหาวันวานแห่งตน

ชายหนุ่มคนหนึ่ง นักเล่าเรื่อง เขามักเล่าเรื่องราวของเขาให้ฟังเสมอ  เรื่องราวที่บางคราวก็เล่าซ้ำแล้วซ้ำอีก ทุกครั้งที่เล่า แม้เป็นเรื่องราวซ้ำๆ นั้น เขาก็จะเล่าด้วยอาการตื่นเต้น ดูสนุกสนานมีชีวิตชีวา  บางทีเขาก็จำไม่ได้ว่าเรื่องนั้นได้เล่าไปแล้วกับคนๆ นั้น  แต่เขาก็เล่าด้วยความตื่นเต้นเหมือนเดิม ประหนึ่งว่านั่นเป็นเรื่องราวใหม่ที่เขาเพิ่งประสบมา และคนฟังนั้นก็ได้ฟังเป็นครั้งแรก หลายครั้งที่มีเรื่องขำ ก็ไม่รู้ว่าขำเรื่องราว หรือขำอาการของเขา  หรือว่าขำที่เขาเล่าซ้ำแล้วซ้ำอีก

ชายหนุ่มคนเดียวกันนี้เล่าว่า เขาชอบถ้ำ ชอบอุโมงค์ ชอบสะพานสูงๆ อาจจะเป็นด้วยว่า เมื่อตอนเด็กๆ สิ่งเล่านี้มักอยู่ในนิทาน มียักษ์อยู่ในถ้ำ มีคนขุดอุโมงค์ หรือสร้างสะพานทองทอดข้ามป่าเขาไปรับเจ้าหญิงต่างเมืองมาแต่งงาน อะไรทำนองนั้น  ในความเห็นนักเดินทางของเขา  หลายเมืองหลายที่ที่เขาไปบ่อยๆ   ทางรถไฟสายมรณะ  ทุกครั้งที่รถไฟวิ่งอยู่บนสะพานตรงหน้าผา  นั้นเป็นช่วงเวลาและภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจทุกครั้ง  ทางรถไฟสายเหนือ  ปลายทางที่เชียงใหม่ จุดที่เป็นที่ชื่นชอบและชวนตื่นเต้นที่สุดคือ อุโมงค์ขุนตาน ทุกเช้าเมื่อรถจะลอดอุโมงค์ เขาจะต้องคอยจ้องวาระที่รถจะมุดเข้าสะพาน   หรือแม้กระทั่งในเมืองใหญ่รถวิ่งลอดอุโมงค์หรือข้ามสะพานสูง  ภาพทั้งหมดล้วนเป็นความตื่นตาตื่นใจ ตื่นเต้นสนุกสนาน  ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ยังคงเป็นเรื่องน่ายินดีอยู่เช่นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง

อันที่จริง เขาก็มักตื่นเต้นกับเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นมาในชีวิต แม้บางเรื่องจะไม่ใช่เรื่องใหม่  แต่เขาก็มักรู้สึกกับมันประหนึ่งว่ามันเป็นสิ่งแรกที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเขา และนั่นก็ดูเหมือนชีวิตนี้สุดแสนจะมีความสุข  ทั้งหมดของชีวิตล้วนมีแต่เรื่องราวสดใหม่  ทั้งหมดนั้นด้วยหัวใจแห่งวัยเยาว์

จิวแป๊ะทง  ตัวละครเด่นตัวหนึ่งในอมตะนิยายกำลังภายใน มังกรหยก  ชายชราที่ไม่ว่าเผชิญกับสถานการณ์ใด ท่านผู้เฒ่าก็ยังซุกซน เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องสนุกสนานไม่อีนังขังขอบกับความทุกข์ยากใดๆ  จนได้รับฉายาเฒ่าทารก  โลกคือพื้นที่แห่งความรื่นรมย์  นอกจากการเล่นสนุก อีกสิ่งหนึ่งที่ผู้เฒ่าชอบทำ และทำมันอย่างมากคือการฝึกวิชาบู๊  ด้วยการฝึกวิชากำลังภายในบวกกับอารมณ์อันอ่อนเยาว์  แล้ววันหนึ่ง  เฒ่าทารกก็ก้าวเข้าสู่ขอบเขตแห่งความเป็นยอดฝีมือไร้ผู้ต่อต้าน  แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ท่านผู้เฒ่าหลงตัวลำพองตนว่าสูงส่งกว่าผู้อื่น  หากแต่ก็ยังดำรงตนอยู่ในวิถีแห่งธรรมิกชน  ว่าก็คือไม่ปรารถนาที่จะเข่นฆ่าผู้อื่น เห็นทุกอย่างเป็นการแข่งขันแบบสนุกสนานเท่านั้น 

ในวงสนทนาของนักศึกษาแพทย์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  ว่ากันว่า  ภาพลักษณ์ของแพทย์คือผู้รู้ เป็นผู้ใหญ่ น่าเชื่อถือ น่านับถือ คงแก่เรียน เคร่งขรึม  ซึ่งนั่นทำให้หมอต้องสร้างบุคลิกภาพให้ได้ตามภาพนั้น  ไม่ว่าคนผู้นั้นจะมีอายุเท่าไหร่ก็ตาม  ในวงสนทนานั้น หญิงสาวอายุเยาว์ นักศึกษาแพทย์ปีสาม  ได้เขียนคำหนึ่งในหน้ากระดาษของเธอว่า  "ขอพื้นที่เล็กๆ สักที่ได้ไหม ที่จะได้รักษาความสดใสของวัยเด็ก"  ในความเป็นเด็กนั้น  อาจได้ทำอะไรตามใจอย่างสนุกสนาน ขอเพียงพื้นที่เล็กๆ ก็พอ เพื่อจะได้หล่อเลี้ยงหัวใจให้เบิกบาน เพื่อได้เก็บรักษาความเป็นเด็ก สดใส เบิกบาน เรียนรู้ โดยไม่ต้องเก๊ก

โลกของความเป็นผู้ใหญ่ กาลเวลา ภาพลักษณ์ และสังคมได้ฉุดกระชากลากถูชีวิตของผู้คนไปสู่ความเปลี่ยวเหงา แห้งแล้ง  บุคลิกลักษณะต่างๆ ทั้งการยืน เดิน นั่ง นอน การพูดจา ถูกแต่งแต้มด้วยมายาการ  ประหนึ่งสวมหน้ากากเอาไว้  และต้องทำตัวเองให้เป็นไปตามหน้ากากที่สวมอยู่...เท่านั้นเอง