ชีวิต 150 cm: ถึงไม่สูง ก็สุขแหละน่า

เด็กใหม่ในเมือง

ลองคิดกันเล่นๆ นะครับ...ถ้าคนเราไม่ต้องมาพะวงเรื่องความมากไป-น้อยไปของน้ำหนักและส่วนสูง ชีวิตของเราคงจะสะดวกสบายขึ้นโขทีเดียวเชียว

อย่างอีตาคนเขียนบทความชิ้นนี้เองก็กำลังหงุดหงิดกับเจ้าห่วงยางที่อยู่รอบเอว ซึ่งกำลังพัฒนาจากห่วงยางรถจักรยานเป็นยางรถบรรทุก และตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นยางเครื่องบินไปแล้ว สำหรับเรื่องส่วนสูงนั้นก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะความสูงของผมก็เฉียดกรายพรมแดนความ "เตี้ย" ชนิดเส้นยาแดงผ่าแปดจนหลายๆ คนบอกว่าผม "เตี้ย"  (แต่เขาเหล่านั้นคงกลัวว่าผมจะเสียใจ เลยช่วยเพี้ยนเสียงให้เป็นเป็น "เอี้ย" หรืออะไรที่มันคล้ายๆ กัน...:-P)

ด้วยความเอี้ย เอ่อ... ความเตี้ยของผม จึงดลใจให้ผมเลือกหนังสือการ์ตูนเรื่อง "ชีวิต 150 cm" ของ TAKAGI Naoko (นาโอโกะ ทาคางิ) ที่ทางเนชั่นฯ ได้ลิขสิทธิ์การตีพิมพ์มาเล่าให้คุณผู้อ่านได้ฟังกัน

(ภาพจาก http://hokusoem.com/thaibook.html ครับ)

การ์ตูนเรื่องนี้ Naoko เล่าถึงชีวิตของตัวเธอเองกับความสูงที่ด้อยกว่าชาวบ้านชาวช่องตั้งแต่เด็ก จนความสูงมาอยู่ที่ 150 เซนติเมตร แล้วก็ติดแหงกอยู่อย่างนั้นจนถึงปัจจุบัน

การ์ตูนเล่มนี้เล่าถึงเรื่องคอยรบกวนจิตใจมนุษย์ 150 เซ็นต์อย่างเธอ ตั้งแต่เรื่องวิธีเอาตัวรอดบนรถไฟ, เรื่องใหญ่ของสาวๆ อย่างการหาชุดที่เข้ากับส่วนสูง ไปจนถึงเรื่องการงาน ด้วยน้ำเสียงเจืออารมณ์ขัน และลายเส้นน่ารักๆ แบบการ์ตูนผู้หญิง(ซึ่งไอ้ความ "น่ารัก" ของลายเส้นนี่ละ ที่ทำให้สายตาหลายๆ คู่มองผมแปลกๆ เวลานั่งอ่านหนังสือเล่มนี้บนรถเมล์... คงเป็นเพราะว่าลายเส้นของการ์ตูนนี้น่ารักเกินกว่าผมจะอ่านมันละกระมัง)

นอกจากจะพูดถึงบรรดาเรื่องไม่สะดวกเหล่านั้นแล้ว ยังพูดถึงวิธีจัดการกับเรื่องเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการเลือก หรือตัดแต่งเสื้อผ้าให้พอดีตัว หรือไม่ก็ต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตกับข้อจำกัดของตัวเอง (เช่น ถ้าเกาะห่วงจับบนรถไฟไม่ได้ ก็ใช้วิธีเกาะแขนเพื่อนที่กำลังเกาะห่วงอยู่ หรือไม่ก็ใช้ร่มแขวนกับห่วง แล้วเกาะร่มแทนJ)

ผมอ่านการ์ตูนเล่มนี้สลับกับยิ้ม, หัวเราะ, และชำเลืองมองคนข้างๆ ว่าเขาจะมองเราแปลกๆ หรือเปล่าหว่า? (ถ้างงๆ ว่าทำไมผมต้องมองคนข้างๆ นั้น...กรุณากลับไปอ่านข้อความในวงเล็บที่ 2 ย่อหน้าก่อนหน้านี้ครับ) จนมาถึงท้ายเล่ม ที่ตัวผู้เขียนเขาฝากอะไรเอาไว้ให้เราได้อ่านกัน

"ก่อนที่จะมาเขียนหนังสือเล่มนี้ ความคิดของฉันไม่เคยสะดุดกับปมเตี้ยต่ำกว่าพิกัดที่ 150 ซม. เลย แต่พอมานั่งคิดนอนคิดดูแล้วก็เพิ่งรู้สึกว่า "เออ จริงด้วยแฮะ" หรือไม่ก็ "เรื่องแบบนี้เคยคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ไหนได้ สำหรับคนที่สูงเกินพิกัดแล้ว มันไม่ธรรมดาเลยนะ" และที่น่าตกใจก็คือพอได้คุยกับเพื่อนร่วมก๊วนรุ่นต่ำกว่าพิกัดแล้ว รู้สึกว่าทุกคนจะเคยมีประสบการณ์ร่วมคล้ายๆ กัน คิดเหมือนกัน โกรธเหมือนกัน ในทางตรงกันข้าม พอลองไปถามคนตัวสูงๆ ดู ปรากฏว่าพวกเขาก็มีปัญหาตามแบบฉบับของคนตัวสูงที่คนตัวเล็กอย่างฉันคาดไม่ถึง (ก็แหงล่ะ) อย่างเช่นเวลาไปดูหนังอยู่ในโรงภาพยนตร์ก็ต้องคอยระวังไม่ให้ศีรษะบังคนนั่งข้างหลัง เวลาเดินเที่ยวกับแฟน ก็ห้ามใส่ส้นสูงเด็ดขาด เดี๋ยวเกิดความเหลื่อมล้ำ เวลาดื่มเหล้าก็ซดหนักไม่ได้ เดี๋ยวเมาแล้วไม่มีใครแบกกลับบ้าน ส่วนเสื้อผ้ารึ ใหญ่เกินไปน่ะแก้ไขให้เล็กได้ แต่ถ้าเล็กแล้วจะไประเบิดขยายไซส์ให้ใหญ่นี่สิปัญหา?! และอื่นๆ อีกมากมาย

เฮ้อ สรุปว่าคนตัวโต ก็มีปัญหาไม่เล็กเหมือนกั๊น..."

อ่านถึงตรงนี้แล้วอดยิ้มไม่ได้ครับJ

ไอ้ที่ยิ้มเนี่ย เพราะที่คุณนาโอโกะพูดถึง มันทำให้เราได้กลับมาคิดว่า ไอ้สิ่งที่มองคนอื่นว่ามีสิ่งที่ดีกว่า ก็อาจจะไม่ใช่ดีกว่าทั้งหมดหรอก เพราะในความเหนือกว่า ก็มีหลายสิ่งที่เขาอาจจะมีน้อยกว่าเรา

และจำนวนของปัญหา ก็ไม่สำคัญเท่าจำนวนความสุขที่มีอยู่หรอกฮะ J