โคตรรักเอ็งเลย : เรื่องรักฉบับ "สับขาหลอก"

๒๔ ๑/๖

ผมไม่ใช่แฟนผลงานของคุณพิง ลำพระเพลิง

ผมมีหนังสือของเขาอยู่เล่มนึง (ซึ่งตัวเองไม่ได้ซื้อ แต่มีน้องที่รู้จักมักจี่เขาซื้อให้เมื่อวันเกิด) ผมก็อ่านหนังสือของเขา แล้วพบว่างาน "ตลก" สไตล์ของเขานั้นไม่ค่อยเข้าทางผมสักเท่าไหร่

ผมเคยรู้มาบ้างว่าแกเคยเขียนบทและกำกับละครโทรทัศน์ แต่ไอ้บรรดาละครที่แกกำกับเนี่ย ผมไม่เคยคิดอยากจะดูเลย... ผมว่า "กลิ่น" มันออกตุๆ พิกล

แต่ผมก็เคยได้ยินเรื่องราวชีวิตคู่ของเขาที่จบลงด้วยโศกนาฏกรรมมาบ้าง รวมถึงได้รู้จากสื่อประชาสัมพันธ์ต่างๆ ว่า คุณพิงนำ "ส่วนหนึ่ง" ของชีวิตคู่ของตัวเองมาใส่ไว้ในหนัง "โคตรรักเอ็งเลย"...ซึ่งเหตุนี้แหละ ที่ทำให้ผมชักจะสนใจหนังเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยปวารณาตัวเองเป็นแฟนผลงานของคุณพิงเลย

อาจจะเป็นเพราะผมเชื่อว่างานที่ถูกสร้างมาจากเรื่องจริงนั้น มักจะเป็นงานที่มีอะไรพิเศษบางอย่าง โดยเฉพาะเมื่อได้ทราบว่าคุณพิงถึงขนาดที่กำกับไป ร้องไห้ไป...ก็ยิ่งทำให้ผมคิดว่าผมคงต้องยอมเสียตังค์ให้กับหนังเรื่องนี้เสียแล้ว

เมื่อชบาแก้ว – แฟนสาวร่างล่ำสันของผมมาชวนให้ไปดูหนังเรื่องนี้ด้วยกัน (สลับกับการเอางวงตบผมเบาๆ ในทำนองว่า "ถ้าแกไม่ไปดูกะฉัน แกโดนงวงคู่นี้ฟาดแน่ๆ...เอ่อ ข้อความในวงเล็บนี้ ผมล้อเล่นนะจ๊ะที่รัก - -")  ผมจึงตอบตกลงทันที ต่างจากครั้งอื่นๆ ที่เธอเคยชวนผม (หลังจากที่ก่อนหน้านั้น คุณเธอพยายามฉุดกระชากลากถูให้ผมไปดู "ม. ๘" และ "แกงค์ชะนีกับอีแอบ" แต่ผมก็สามารถหลบหลีกคำขอของเธอด้วยข้ออ้างว่า "เอ่อ...ที่รักจ๊ะ พี่เห็นบรรดาคุณเธอทั้งหลายทุกเช้าจนเบื่อแล้วอ่ะ...อย่าให้สาวๆ แกงค์นี้มาหลอกหลอนพี่อีกเลยL)pyp[hkpyยัย

แต่เมื่อเข้าไปดูแล้ว ความรู้สึกจากหนังเรื่องนี้ ต่างไปจากที่ผมรู้สึกจากการได้ดูโฆษณาหนังทางโทรทัศน์อยู่พอสมควรทีเดียว...

หนังเล่าเรื่องชีวิตผัว-เมียละเหี่ยใจของรงค์ (อุดม แต้พานิช) นักเขียนบทละครตลกที่อาชีพกำลังถึงตาจน กับแดง (วิสา สารสาส) ที่เริ่มมีปัญหาเนื่องจากความ "เปลี่ยนไป" ของทั้งคู่ ทั้งความ "เสื่อม" ของรงค์ที่ทั้งตด ทั้งเรอ ไม่เหมือนกับ "เจ้าชายในฝัน" ในจินตนาการของแดง ในขณะที่แดงก็จิตใจหวั่นไหวไปกับหมอตรวจภายในที่เริ่มมีใจให้

ช่วงแรกของหนังจบลงที่เมื่อแดงตัดสินใจบอกเลิก และเก็บข้าวของจากบ้านของรงค์ และประสบอุบัติเหตุขับรถตกเขา...

ในช่วงแรกของหนังนั้นปูเรื่องเหมือนกับที่เราได้เห็นหนังเรื่องนี้ผ่านสื่อต่างๆ นั่นคือการฉายภาพให้เห็น "ปัญหา" ของชีวิตคู่ที่เกิดจากความชาชิน อันเป็นปัญหาสุดคลาสสิกของคู่รักทุกคู่

แต่เมื่อจบช่วงแรกของหนังไปแล้ว...ถ้าคุณยังไม่ได้ดู แต่ตั้งใจว่าจะไปดูหนังเรื่องนี้ ผมขอเตือนว่าถ้าจะไปดูจริงๆ ขอแนะนำให้คุณเตรียมหมวกกันน็อกเข้าไปในโรงหนังด้วยก็ดีครับ เพราะหนังหลังจากนี้จะเปลี่ยนอารมณ์ไปมา จากหนังชีวิตอยู่ดีๆ กลายเป็นหนังชีวิต/ตลก/เขย่าขวัญ สลับไป-สลับมาจนหนังจบ...จนอาจทำให้คุณงงจนหัวทิ่มได้

ผมขอเรียกวิธีนี้ว่า "สับขาหลอก" ครับ

จริงๆ การ "สับขาหลอก" เนี่ย ถ้ามีแต่พอดี ก็สร้างสีสันให้กับหนังได้ดีครับ แต่ถ้ามันมีมากไป ก็ชวนให้หงุดหงิดเหมือนกัน

ผมขออธิบายการ "สับขาหลอก" ของหนังเรื่องนี้กับการดูฟุตบอลนะครับ

ด้วยเหตุนี้ กว่าที่หนังเรื่องนี้จะจบ หลายคนคงจะหงุดหงิดกับหนังเรื่องนี้ เพราะความ "ไปไม่สุดสักทาง" ของมัน (จะดราม่าเข้มๆ ก็ไม่ใช่ จะเป็นตลกเต็มสูบก็ไม่ใช่อีก...แถมยังมีเรื่องผีสางมาอีก สรุปแล้ว...จะเอายังไงกันแน่ฟะ)

แต่ถ้าคุณรับตรงนี้ได้...หนังเรื่องนี้ก็จัดว่าอยู่ในขั้นดูกันได้เพลินๆ แม้ว่าการกระทำของตัวละครหลายๆ ตัวในหนังจะดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ (แถมบทสนทนาหลายๆ อันในเรื่องจะ "เลี่ยน" มากๆ จนถึงขั้น "โคตรเลี่ยนเลยเอ็ง" อีกแฮะ) หรือหลายๆ เหตุการณ์จะดู "ไม่น่าเชื่อ" เอาเสียมากๆ...แต่เมื่อดูหนังเรื่องนี้จบก็พบว่า บางทีการที่หนังดำเนินไปอย่างไม่ค่อยน่าเชื่อ ไปจนถึงตอนจบที่ happy ending นั้น คุณพิงอาจมีเหตุผลที่หนังเป็นอย่างนั้น...

ที่ผมคิดอย่างนั้น เพราะผมรู้สึกว่าภาพที่เราได้เห็นในหนังนั้น อาจจะเป็นภาพที่คุณพิงอาจอยากเห็นมันเกิดขึ้นกับชีวิตคู่ของตัวเอง กับคนที่ในปัจจุบันไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว...

ซึ่งถ้ามองหนังเรื่องนี้ เป็นจดหมายขอโทษที่คุณพิง "เขียนถึงคนบนฟ้า" คนนั้น...หนังเรื่องนี้ก็เป็นหนังที่ดีครับ

หมายเหตุ: รูปประกอบบทความชิ้นนี้นำมาจาก http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/newmovie/loveaholic/love.html ครับ