ชีวิตหญิงเดี่ยว 5 สมัยซ้อน – "บ้าน" ของหัวใจ

เด็กใหม่ในเมือง  

ในบทความชิ้นที่แล้วของผม ผมได้พูดถึงหนังสือ "ชีวิต 150 cm." ของนาโอโกะ ทาคางิ ไปแล้ว (มารู้เมื่อไม่นานมานี้ว่ามีภาคต่อของหนังสือเล่มนี้ออกวางขายในฉบับพากษ์ไทยแล้ว) มาคราวนี้ผมเลยจะขอหยิบงานอีกชิ้นของคุณนาโอโกะมาเล่าให้แฟนๆ ประชาไทได้อ่านกัน

งานชิ้นที่ว่าคือ "ชีวิตหญิงเดี่ยว 5 สมัยซ้อน" นั่นเองครับ

การ์ตูนเล่มนี้เล่าเรื่องของตัวของเธอที่ต้องมาใช้ชีวิตจากบ้านของเธอมาอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ ในโตเกียวเพื่อทำอาชีพนักวาดภาพประกอบ ซึ่งเธอก็เล่าตั้งแต่เรื่องชุลมุนชุลเกเมื่อครั้งเริ่มหาห้องเช่า ไปจนถึงข้าวของที่ชักจะพะเนินเทินทึกจนล้นห้องเช่าเล็กๆ แล้วก็เลยมาจนถึงรายละเอียดปลีกย่อยในการใช้ชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการรับมือกับอาการหวัดตามลำพัง หรือการตะลุยบุกร้านอาหารจานเดียว ที่โดยธรรมเนียมญี่ปุ่นเขาถือว่าเป็นเรื่องที่สาวๆ เขาไม่นิยมทำกัน

ซึ่งก็ยังคงความน่ารักของลายเส้น และการมองแง่งามของความลำบากในชีวิตเหมือนกับที่เราได้อ่านจาก "ชีวิต 150 cm." นั่นแหละ

แต่อีกแง่มุมที่เราได้เห็นจากหนังสือเล่มนี้ คือการเล่าถึงความรู้สึกของคนที่ต้องไกลจากบ้านเกิดมาอยู่ตามลำพัง ที่แม้จะสบายและมีอิสระมากกว่า แต่ก็ยังไม่วายที่จะรู้สึกได้ว่า บ้านและครอบครัวของตัวเองนั้นทำให้ใจอุ่นได้ดีกว่าเป็นนักหนา อย่างเวลาที่ต้องเผชิญกับไข้หวัดตามลำพังนั้น สิ่งแรกที่เธอคิดถึง คือ "บ้าน" และคนในครอบครัวที่คอยดูแล เอาใจใส่ตลอด

สำหรับตัวคุณนาโอโกะแล้ว "บ้าน" คงไม่ใช่แค่สถานที่สำหรับพักพิงกายเท่านั้น แต่หากเป็นที่พำนักของหัวใจของเธอด้วย

@#@#@#@#@

ในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผมเคยรู้สึกอิจฉาเพื่อนๆ ที่อยู่ต่างจังหวัด แล้วต้องเข้ามาเรียนและอาศัยในกรุงเทพฯ

ที่ผมอิจฉาพวกเขา ก็เพราะว่าเวลาที่พวกเขาพูดถึง "บ้าน" แววตาของพวกเขาจะเป็นประกายกว่าเดิม และน้ำเสียงที่เล่าถึงบ้านอย่างมีความสุขก็จะปรากฏให้เราได้ยิน ในขณะที่ผมจะพูดถึงบ้านด้วยความรู้สึกแบบ "งั้นๆ" ...ไม่ใช่ว่าไม่รักบ้านตัวเองหรอกนะครับ

หากแต่เรารู้สึกว่ารสชาติแห่งการคำนึงถึงบ้านของเรานั้น ไม่หอมหวานเท่ากับความรู้สึกของเพื่อนๆ ที่อยู่ไกลบ้านเลย

ที่ผมรู้สึกแบบนั้น อาจจะเพราะว่าการได้อยู่ห่างจากบ้านนั้น ทำให้เราได้กลับไปมองว่าจริงๆ แล้ว "ความรัก" ที่เราได้จากครอบครัวและบ้านเกิดของเรานั่นแหละ ที่เป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด

แต่พูดมาถึงตรงนี้ ผมก็คิดถามตัวเองต่อว่า "แล้วสำหรับคนที่บ้านเป็นสิ่งเลวร้ายอย่างเด็กที่ถูกทางบ้านทารุณกรรมล่ะ บ้านของหัวใจของเขาอยู่ที่ไหนกัน"

คงต้องตอบด้วยความคิดอันไร้เดียงสาเกินไปสักหน่อยของตัวเองว่า...ผมเชื่อว่าทุกคนคงมีคนที่เรารัก และรักเราอยู่ ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นใครก็ตาม อาจจะเป็นพ่อ แม่, พี่, น้อง, เพื่อน, "คนรัก" ในความหมายที่ปรากฏในเพลงรักเลี่ยนๆ ทั่วไป หรือจะเป็นใครก็ตามทีเถอะ

คนเหล่านั้นนั่นแหละคือ "บ้านของหัวใจ" ของเราครับ

หมายเหตุ : ผู้เขียนขอขอบคุณเพลง "บ้านของหัวใจ" ของ Superbaker ที่เป็นที่มาของชื่อบทความชิ้นนี้ และขอบคุณ http://hokusoem.com/hitorithai.html สำหรับรูปประกอบครับ