มิคล้ายใช่ก็ใกล้เป็น...

                       มิคล้ายจะเหนื่อยใจ ก็เหนื่อยใจ                    กลางสมัยความสับสน เกลื่อนกล่นทั่ว

            ไกลออกไปอาจทางออกหุ้มหมอกมัว                        พรางตา...มิคล้ายกลัว ก็ตกใจ

                        มิคล้ายจะเหน็บหนาว  ก็เหน็บหนาว               กลางไฟลุกไหม้ ข่าว – ราวป่วยไข้

            เรื่องของคนอื่น จะอย่างไร-                                     สังคมมิคล้ายไหว ก็สั่นคลอน

                        มิคล้ายใกล้ ก็หายใจรดต้นคอ                      กลางวิปริตมากจนท้อจะไถ่ถอน

            กุศลกรรมเหนื่อยนิ่ง อยากอิงนอน                             มิคล้ายผัด ก็แผ่วผ่อน – ต่อกรเลว

                        มิคล้ายจะยินยอม ก็ยอมยิน                         กลางเรื่องราวของแผ่นดินดิ่งหุบเหว

            ไฟดีงามเคยโชติช่วง ก็ดับเปลว                                มิคล้ายจะแหลกเหลว ก็ด่วนลา

                        มิคล้ายจะใจหาย ก็ใจหาย                           กลางความตายจากมนุษย์ พิสุทธิ์ค่า

            ทั้งที่ลมหายใจชัด พัดไปมา                                     มิคล้ายซากชีวา ก็ศพเป็น

                        มิคล้ายจะอดทน ก็อดทน                            กลางสมัยความมืด – หม่น ยังทนเห็น

            หวังแผ่นดินถิ่นเกิดกายได้ร่มเย็น                              มิคล้ายกระซ่านเซ็น ก็ซัดเซ

                        มิคล้ายจะทดท้อ ก็ท้อหนัก                          เมื่อเรือรักเคยมั่น,เคียง เอียงกะเท่เร่

            จะถึงจุดหมาย กลายเป็นล่มทะเล                            มิคล้ายจะว้าเหว่ ก็หวิวว้าง..

                        มิคล้ายจะโดดเดี่ยว ก็เดียวดาย                    เสียงร่ำไห้ฟูมฟาย แม้ไม่ต่าง

            หากแต่การเฝ้าหาใครไว้ร่วมทาง                               มิคล้ายจะแบ่งข้าง ก็ต่างคน...

                        มิคล้ายจะวุ่นวาย ก็วายวุ่น                           คนเคยคุ้นมาเปลี่ยนไป ให้สับสน

            คนแปลกหน้า ยิ่งหน้าแปลก แบกตัวตน                      มิคล้ายบ่น ก็ทนเบื่อเพื่อสิ่งใด?

                        มิคล้ายใช่ก็ใกล้จุด วันสุดท้าย                    "ล่มสลาย" ในนิยามความหมายใหม่

            มิทันรู้เท่าทัน การณ์เป็นไป                                      ทางออกมิคล้ายไร้ ก็...สายแล้ว!!

                                                                                    กังวาลไพร นามฯ