ด้วยสายตาเจ้าตัวเล็ก

หนทางที่ทอดยาวไปสู่ผืนแผ่นดินมากมาย ในช่วงเวลานี้ และคงรวมถึงช่วงเวลาอื่นๆ ที่ผ่านพ้นไปแล้วนั้น  มากมายหลากหลายที่ถนนทอทอดไปในสุมทุมพุ่มไม้ ขุนเขา สายน้ำ  บางช่วงบางแห่งมีภาพที่ปรากฎงดงามยิ่งนัก  ทิวไม้ที่สอดส่ายสานกิ่งก้านคลุมถนน เรียงตัวทอดยาวออกไปสักระยะ ร่มรื่นงามนัก หรือริมฝั่งน้ำ ถนนบางสายก็มิได้แนบชิดสายน้ำตลอดเวลา หากแต่ได้เล่นล้อกับสายน้ำสอดประสานขับเน้นภาพบางภาพ ขับเน้นอารมณ์ให้เบิกบานตามไปด้วย  ขณะเดินทาง บางช่วงถนนและสายน้ำแนบชิด บางช่วงก็แยกห่างหยอกล้อกันไปตามแต่ภูเขา และผืนแผ่นดินจะนำพา การเดินทางเช่นนี้ช่างงดงามและเบิกบานเสียนี่กระไร

ผืนแผ่นดินดำรงอยู่อย่างงดงามอยู่แล้วในตัวมันเอง โดยไม่ต้องเติมแต่งใส่สีตีไข่ โดยไม่ต้องสรรค์สร้างทั้งด้วยจินตนาการหรือด้วยสมอง  ว่าก็คือเราไม่ต้องไปรู้สึกว่ามันงาม  เราไม่ต้องไปคิดว่ามันงาม  แต่ส่วนสำคัญที่จะทำให้เราได้เห็นภาพเช่นนั้นก็ด้วยสายตาของเราเอง  เรามีสายตาที่ทอดมองสรรพสิ่งอย่างไร   เราก็จะเห็นสรรพสิ่งเป็นเช่นนั้น  หลายครั้งหลายหนในชีวิตที่เราจะพบว่า ความเป็นผู้ใหญ่ การเป็นคนดี การเป็นคนเก่ง การก้าวหน้าในชีวิตและการงานทำให้เรามองเห็นสิ่งต่างๆ เปลี่ยนไป  แม้กระทั่งบางครั้งเราก็มองเห็นต้นไม้ใบหญ้าเป็นภาพที่ขัดหูขัดตา แต่ส่วนใหญ่เรากลับไปชื่นชมภาพที่ช่างไร้ค่าของอนารยธรรมโลกาภิวัฒน์  ว่ามันเป็นสิ่งคู่ควรกับชีวิต  แน่นอนว่าสิ่งหนึ่งที่เราพูดถึงกันมากมายว่า สิ่งที่มันสูญเสียไปจากการเติบโตของเราก็คือ เวลา ทั้งๆ ที่เสียงพร่ำบ่นของผู้คนก็ต่างรำพึงรำพันกันว่า เราไม่มีเวลา เราอยากมีเวลา  แล้วสิ่งที่พูดถึงกันเสมอก็คือ เวลามันมีอยู่เท่าเดิม แล้วสิ่งที่สูญเสียไปมันคืออะไรกัน...?

ภาพลักษณ์ที่ตีตราเราด้วยสังคมทุนนิยมดูจะเป็นเงื่อนไขหนึ่ง ว่าก็ว่า มันก็เป็นแนวคิดแบบตะวันตก  เราถูกแยกความรู้สึกกับความคิด  เราถูกแยกอารมณ์ออกจากเหตุผล  กระทั่งเราถูกแยกชีวิตออกจากการงาน  การแสดงความรู้สึกดูจะเป็นเรื่องเลวร้าย  ว่าในแง่นี้สิ่งที่สูญเสียไปมากที่สุดในชีวิตของเราก็คือ วัยเยาว์  เราลืมวัยเยาว์ของเราเอาไว้ในวัยเยาว์ของเรา  เราไม่ได้นำพาวัยเยาว์ของเราออกเดินทางพร้อมกับเรา  ถึงกระทั่งบางครั้ง บางผู้คนก็ดูถูก ดูแคลนและกดคุณค่าของวัยเยาว์ของตัวเอง  นั่นหมายถึงเราสูญเสียความตื่นตาตื่นใจ  สูญเสียความตื่นเต้น สูญเสียความกระหายใคร่รู้  ที่สุดมันคือการสูญเสียแววตาสุกใสเมื่อพบสิ่งต่างๆ มากมายอันงดงามบนผืนแผ่นดิน  เช่นนั้นแล้ว เราจึงมองโลกด้วยสายตาอันแห้งผาก ขาดความละมุนละไม  เรามองโลกด้วยสายตาของผู้ใหญ่  ที่ช่างหยาบกระด้าง แข็งตัว ไร้ชีวิตชีวา  ในบางคนที่เข้าใจว่าตัวเองช่างรอบรู้และเก่งกล้า ก็ดูเหมือนว่าโลกช่างไม่มีอะไรใหม่สำหรับเขาเลย  หรือเปล่า...มั้ง

...

ก็ด้วยสายตาของวัยเยาว์นี่เอง ที่เราจะได้เห็นความงามอันสดใหม่เสมอของโลก  เมื่อการเดินทางของชีวิตด้วยพกพาสายตาของวัยเยาว์  เราย่อมได้ดื่มด่ำกับโลกในแบบฉบับที่ยังคงความงามอันทรงค่าเสมอ  ความตื่นเต้นเร้าใจต่อภาพอันงดงามทั้งหลายมันย่อมกลับไปหล่อเลี้ยงหัวใจเรา  หัวใจที่ถูกทำร้ายไปทุกวันด้วยเหตุและผลอันแข็งตัว  หัวใจที่บอบช้ำโดยที่เราไม่รู้ตัว เพราะเราหลงเชื่อวว่านั่นคือความสำเร็จของชีวิต  ....เชิญเถิดท่าน  ทดลองดูว่ามันจะให้ความรู้สึกที่ต่างไปหรือไม่  หากได้เห็นภาพอันงดงามของผืนแผ่นดิน  โปรดหยุดอยู่สักครู่ เฝ้ามองภาพเบื้องหน้าอย่างจริงแท้  ดื่มด่ำกับภาพนั้นด้วยสายตาอันอ่อนโยน  ผ่านไปหล่อเลี้ยงหัวใจอันอ่อนโยน โปรดอย่าเหนี่ยวรั้งตัวเองออกจากความงามนั้น ด้วยข้ออ้างที่ว่า...ไม่มีเวลา...