นางมารร้ายสวมปราด้า

น้ำตาฟ้า

ในวินาทีที่ ไนเจล [Stanley Tucci] ยื่นรองเท้าแฟชั่นสวยหรูมาตรงหน้า  แม้ แอนดี้ แซ็คส์ [Ane  Hathaway]จะยังคงไม่รู้สึกว่าเธอต้องเปลี่ยนแปลงตัวตนของเธอไปทำไมกัน แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงมิตรภาพที่อวลไออกมาจากเพื่อนร่วมงานคนนี้อย่างไม่ต้องสงสัย

สาวน้อย แอนดี้ จบวารสารศาสตร์มาจากมหาวิทยาลัยมีชื่อ เธอหอบใบปริญญามาพร้อมความมุ่งมั่น การเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยของเธอนั้นยิ่งใหญ่สุด ๆ แล้ว ความฝันทั้งมวลของเธอในชีวิตการทำงานคือนิวยอร์กไทม์

โลกแห่งความฝันของนักวารสารศาสตร์ การได้เป็นนักข่าว นักเขียนของหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่มันช่างเป็นความภูมิใจอย่างยิ่งยวด  หากโลกแห่งความจริงคือบริษัทอะไรก็ตามแต่ที่เรียกเราเข้าไปสัมภาษณ์งานและมีทีท่าว่าจะรับเราเข้าเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรเขา เราก็ "ทำไปก่อน" เพื่อหาประสบการณ์ หรือไม่ก็ "ดีกว่าไม่มีอะไรทำ"

แอนดี้ ก็เป็นเช่นนั้น เธอร่อนใบสมัครไปที่นิตยสารรันเวย์ เพราะหวังใจว่าจะได้เป็นนักเขียน นักข่าว คอลัมน์นิสต์ หรือหน้าที่อื่นใดก็ตามที่เกี่ยวข้องกับวิชาความรู้ที่เธอมีอยู่เพียบ  แต่เปล่า งานของเธอคือการเป็นผู้ช่วยของผู้ช่วยอีกทีของมิแรนด้า พริสลีย์  [Meryl Streep] บรรณาธิการนิตยสารแฟชั่นผู้กุมอำนาจเบ็ดเสร็จของวงการแฟชั่นระดับโลกไว้ใต้กรงเล็บที่สวย เฉียบ เนี้ยบ

หน้าที่จิปาถะที่แอนดี้ต้องทำ คือซื้อกาแฟให้ทุกเช้า หาข้าวให้กิน แขวนเสื้อคลุม เก็บกระเป๋าเข้าที่ และอื่นๆอีกมากมายที่เธอไม่เข้าใจว่าต้องทำอย่างนั้นด้วยหรือ?  แต่ไม่ว่าอย่างไรแอนดี้ยังคงไม่สนเรื่องแฟชั่นและไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวตนของเธอไปเพื่ออะไรกัน ในเมื่อเธอนั้นมีความสามารถพอ  มีกึ๋นพอ ว่างั้น

แอนดี้ยังพอใจที่จะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่แสนธรรมดา แต่ "ทำงานได้"  แม้ใครทุกคนจะบอกตรง ๆ ว่า เอ้าท์ สุดๆ   ในขณะที่ บก.นางมารร้ายและสาวกทั้งหลายของ "รันเวย์" ล้วนราวกับหลุดออกมาจากหนังสือแฟชั่นบรรลือโลกซะอย่างนั้น  แต่ที่สำคัญทุกคนก็ "ทำงานได้" ไม่ต่างไปจากเธอ

แอนดี้ ทุ่มเทเพื่อพิสูจน์ตัวเองในหน้าที่การงานที่เธอไม่ปลื้ม ทั้งการหันหลังให้กับคนรัก เพื่อนฝูง ครอบครัวของเธอเองเพื่อให้เจ้านายเห็นว่าเธอ "ทำงานได้" และ "ทำได้ดี"  แต่ไม่ว่าอย่างไร บก.นางมารร้าย ก็ไม่ปลื้มเธอเอาเสียเลย  ไม่มีคำขอบคุณในสิ่งที่เธอคิดว่าทำได้เกินความคาดหวัง แต่มีคำตำหนิทุกครั้งที่เธอทำงานไม่สำเร็จทั้งที่เธอคิดว่าได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว ที่แย่ที่สุดแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามของเธอเจ้านายยังเรียกไม่ถูกเสียด้วยซ้ำไป  แอนดี้ อึดอัด อัดอั้น และที่พึ่งเดียวที่เธอคิดได้ก็คือ ไนเจล

"ลาออกไปสิ" คำแนะนำที่เธอไม่คาดว่าจะได้รับทำให้แอนดี้ตกตะลึงไปชั่วขณะ

"ผู้หญิงนับร้อยยอมตายเพื่อให้ได้งานนี้ แต่ถ้าเธอคิดว่าตัวเองให้เกียรติลดตัวลงมาทำงานนี้ แล้วมันไม่ดีพอก็ออกไป"  ไนเจล ย้ำคำแนะนำของตนอย่างไม่มีการถนอมน้ำใจสาวน้อย แอนดี้ แม้แต่น้อย แต่ในที่สุด แอนดี้ ก็ได้เข้าใจว่า โลกของการแข่งขัน โลกของธุรกิจ โลกแห่งความเป็นจริงนั้น คุณภาพอย่างเดียวหาใช่หนทางสู่ความเป็นที่หนึ่ง เป็นมืออาชีพไม่ เพราะการที่จะทำให้คนสนใจ เลือกและติดใจจนขาดไม่ได้นั้นมันหมายรวมถึง หน้าตา  หีบห่อ บรรจุภัณฑ์หรืออะไรก็ตามแต่ซึ่งหมายถึงการตกแต่ง แต่งตัวเพื่อความสวยงาม มีสไตล์ และสะดุดตานั่นต่างหาก

ด้วยความช่วยเหลือของไนเจล  แอนดี้ ดูดี มีสไตล์ขึ้นมาจน บก.นางมารร้าย เองยังต้องมองลองแว่นด้วยความพอใจแต่ยังคงไร้คำพูดดีๆ เช่นเคย  แอนดี้นัดหมายงานของเจ้านายได้ไม่ผิดพลาด เธอสามารถซื้อกาแฟยามเช้าให้เจ้านายได้ทันเวลา เธอทำงานตามที่ได้รับคำสั่งทุกอย่างได้ดี เธอสามารถหาต้นฉบับหนังสือเล่มที่ยังไม่มีการพิมพ์จำหน่ายให้ลูกสาวแฝดของเจ้านายได้อ่านขณะเดินทาง เธอออกงานสังคมเคียงข้างเจ้านายได้อย่างสวยสง่าและมีกึ๋นรวมทั้งอื่นๆ อีกมากมายที่เธอทำได้  บก.นางมารร้ายพอใจ แต่ยังไม่มีคำพูดใดจากเรียวปากบางที่พูดอยู่ได้แค่วลีสั้นๆ หลังสั่งงานมา 108 อย่างว่า "แค่นั้นแหละ"

โลกของการทำงานมันก็โหดร้ายอย่างนี้แหละหนา  ฉันเองก็เป็นอย่าง ไนเจล นั่นแหละที่ไม่เคยให้คำแนะนำรุ่นน้องหรือใครๆ ได้ดีไปกว่าการบอกให้เขาหันหลังให้กับ "สิ่งที่ไม่ใช่" ในชีวิตของพวกเขา รวมทั้งชีวิตของฉันเองที่หันหลังให้กับ "สิ่งที่ไม่ใช่" มานับไม่ถ้วน  โดยลืมไปว่าอย่างไรเสียเราก็ไม่มีวันหนีมันได้พ้น ไม่ใช่กับที่นี่ไม่ได้การันตีว่าจะใช่กับที่อื่น ที่สุดแล้วเราก็ต้องวนเวียนหันหลังให้กับสิ่งที่เราเข้าใจไปว่าไม่ใช่ อยู่อย่างนี้โดยที่สิ่งที่เข้าใจว่าใช่ มันอาจจะไม่มีอยู่จริงเลยก็ได้

หากอย่างเดียวที่ฉันไม่เคยลืมบอกพวกเขาและบอกตัวเองคือ "ต่อให้หนักหนาสาหัสเพียงใดในการทำงาน นั่นคือรางวัลของเราทั้งสิ้น "  และ "นางมารร้ายทั้งหลายก็ล้วนเป็นบรมครูชั้นเลิศที่หาได้ไม่ง่ายหรือไม่มีอยู่เลยในห้องเรียน"

เหมือน "แอนดี้" ที่ท้ายสุดเธอก็ตระหนักแน่ว่า "รันเวย์"  ไม่ใช่ที่ของเธอ  ไม่เหมาะสำหรับเธอ แต่ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ เหมาะหรือไม่เหมาะอย่างไร เธอก็พิสูจน์ได้ว่า เธอมีฝีมือ เธอเป็นมืออาชีพ และนั่นก็เป็นจุดส่งผ่านเธอไปสู่ สิ่งที่ใช่และเหมาะสมกับเธอ และเธอเองก็ลืมไม่ได้ว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้นต้องยกเครดิตให้ บก.นางมาร้ายของเธอ

วันนี้คุณหันไปแสดงคารวะต่อนางมารร้ายในที่ทำงานของคุณหรือยัง??

ภาพประกอบ : http://www.siamzone.com/movie/m/4088/picture/1