เรียกเธอว่า คำทักทาย

สุดแท้จังหวะโอกาสในชีวิต ร่วมโบก ร่วมโบย 

หรือจะเรียกว่าสัญจรไปบนหินหอยรายทางขนาบเท้า เพื่อรู้โลกเปลือกหอย  ฟูมฟักเนื้อแท้ของการให้ชีวิต 

จริงๆ เยี่ยงการเดินเปลือยเท้าไปบนเปลือกหอย เรียนรู้โลกชีวิต แล้วปล่อยวางผู้คน โลกภายใน ฯลฯ 

เธอ  ผู้ดำเนินเรื่อง เป็นหญิงสามัญ ที่เปลี่ยนผันตนเองไปตามสถานการณ์ของการล่า

บางครั้งเธอเป็นฝ่ายล่า บางครั้งเธอเป็นฝ่ายถูกล่า

แต่เธอรู้ว่า ในเรื่องราวของการล่า การเป็นผู้เฝ้าดูการล่า เป็นสิ่งที่น่ากระทำมากที่สุด

เรื่องราวของการล่าทั้งหลาย ที่ออกมาจากความทรงจำของเธอ บางเรื่องเกิดขึ้น ณ ปัจจุบัน บางเรื่องอาจย้อนถอยกลับไปไกลโพ้น ข้ามภพข้ามชาติ  เนื้อหาอาจแตกต่าง แต่ความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป

เธอบอกว่า "การบอกเล่าถึงเรื่องราวยามที่ตนเองถูกล่า และกำลังจะตาย มันทรมานยิ่งกว่า ตอนที่กำลังจะตายจริงๆ นั่นซะอีก"

หากว่า...สิ่งมีชีวิตทุกชีวิตบนโลกนี้ ถูกกำหนดให้อยู่ในลานไล่ล่า

ใครอ่อนแอก็ตายไป  ใครเข้มแข็งก็ครอบครองลานลู่ต่อไป

และหากนั่นคือธรรมชาติ แล้วสิ่งที่เหนือธรรมชาติเล่า

เธอสงสัยว่าการหยุดล่าทั้งปวง จะเกิดขึ้นได้ในมิติไหน

เพราะเธอเพียงปรารถนาเห็นการหยุดล่า ด้วยเชื่อว่า...

"ทุกชีวิต มีสิทธิที่จะอยู่ในโลกนี้อย่างมีความสุข"

ขอประทานอภัยท่านผู้อ่าน...เธอไม่มีตัวตนอยู่จริงๆ บนโลกนี้

เธอเพียงผ่านมากับอักษรของใครบางคนเพราะเธอยังวนเวียนผูกพันกับโลกนี้

เท่านั้นเอง…