วันที่ฉันคิดอยากจะฆ่าตัวตาย
คอลัมน์/ชุมชน
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นเพราะเหตุใด
ในวันที่ฉันหมดสิ้นความหวังกับชีวิต
และกำลังคิดอยากจะฆ่าตัวตาย
ขณะนั่งอยู่เพียงลำพังคนเดียวที่หน้าต่างกระท่อม
มองออกไปตามทางเท้าเล็ก ๆ
ที่ทอดยาวออกจากประตูรั้วบ้านไปสู่ถนนสายใหญ่
ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ในยามพลบค่ำอันหม่นมัว
หลังจากที่ฉันได้ออกจากบ้าน
เที่ยวไปเคาะประตูแห่งความหวังของชีวิต
ทุก ๆ ประตูในดินแดนแห่งความหวัง
แต่ปรากฏว่าไม่มีใครเลยสักคน ณ ดินแดนแห่งนี้
ปรากฏตัวออกมา
เปิดประตูต้อนรับฉันแม้แต่คนเดียว
ราวกับว่าประตูแห่งความหวังของชีวิต
ทุก ๆ ประตูในโลกนี้
ได้ถูกปิดตายสำหรับฉันไปหมดแล้วในวันนี้
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นเพราะเหตุใด
ในวันที่ฉันหมดสิ้นความหวังกับชีวิต
และกำลังคิดอยากจะฆ่าตัวตายในวันนี้
ฉันจึงนึกขึ้นมาได้ถึงวัน ๆ หนึ่งในวัยเด็ก
วันที่ฉันถือคันเบ็ดตกปลาและกระป๋องเหยื่อออกจากบ้าน
เที่ยวเดินลัดเลาะไปนั่งตกปลาเล่น
ตามร่มเงาของต้นไม้ริมลำคลองที่ไหลตัดผ่านหมู่บ้าน
ท่ามกลางบ้านเรือนสองฟากฝั่งลำคลองที่ปิดเงียบ
ได้ยินแต่เสียงลมพัดยอดไม้เบา ๆ
และเสียงนกเขาขันคูอยู่ในกรงที่แขวนอยู่ตามระเบียงบ้าน
เพราะผู้คนต่างพากันออกจากบ้านไปทำงานข้างนอก
ฉันเดินเที่ยวเล่นตกปลาประสาเด็ก
ตั้งแต่ปากคลองรับน้ำจากแม่น้ำสายใหญ่ที่ชื่อว่า แม่น้ำขาน
ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ
ไปสิ้นสุดที่กลางทุ่งนาท้ายหมู่บ้าน
ก่อนจะกลับบ้านมาด้วยมืออันว่างเปล่า
และนึกตลกขบขันกับตัวเองมาตลอดทาง
เพราะคิดว่าปลาทั้งลำคลอง
คงจะตาบอดและหูหนวกกันทุกตัว
จึงไม่มีปลาตัวไหนพลัดหลงมากินเหยื่อ
และติดเบ็ดของฉันแม้แต่ตัวเดียว
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นเพราะเหตุใด
เมื่อฉันนึกถึงวันนั้นขึ้นมาในวันนี้
และคิดแบบเด็ก ๆ ในวันนั้นกับวันที่เลวร้ายในวันนี้ว่า
ผู้คนในดินแดนแห่งความหวังที่ฉันเที่ยวไปเคาะประตู
คงจะตาบอดและหูหนวกกันทุกคนในวันนี้
จึงไม่มีใครมองเห็นฉัน
และได้ยินเสียงฉันเคาะประตู
ด้วยเหตุนี้
จึงไม่มีใครออกมาเปิดประตูต้อนรับฉันแม้แต่คนเดียว
แล้วฉันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยความขบขัน
ในทันทีทันใดที่ฉันคิดได้ว่ามันเป็นเรื่องเดียวกัน
ใช่
มันเป็นเรื่องเดียวกัน
แต่ต่างกันนิดเดียวตรงที่ว่า
วันเวลาในวัยเด็กวันนั้นของฉัน
ฉันได้ยึดถือเอาเรื่องการตกปลาของฉัน
เป็นเรื่องสนุกสนานตามประสาเด็กที่คิดเอาง่าย ๆ ว่า
ถ้าตกปลาได้ก็ถือว่าเป็นโชคดี
แต่ถ้าตกไม่ได้ก็แล้วไป
ไม่มีอะไรต้องเก็บมาคิดให้วุ่นวายมากเรื่อง
แต่ฉันกลับมายึดถือ
เอาเรื่องความหวังสารพัดความหวังในชีวิตของตัวเอง
ในวันวัยที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เฉลียวฉลาดในวันนี้
เป็นเรื่องจริงจังที่ผิดหวังไม่ได้
ฉันจึงเป็นทุกข์เกือบจะฆ่าตัวตาย
เพียงเพราะคิดต่างกันนิดเดียวแค่นี้เอง
นั่นแหละ!
ฉันจึงได้คำตอบที่ดีที่สุดจากความเลวร้ายของชีวิตในวันนี้ว่า
ความคิดของมนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เพราะมันอาจจะนำเราไปสู่หลุมฝังศพ
หรืออาจทำให้เราหัวเราะตลกขบขันก็ได้
แม้ในวันที่มืดมนที่สุดของชีวิต.