ต่อพิฆาต

เสียงร้องของแม่คงดังไปถึงตลาด ทั้งตกใจกลัว ทั้งเจ็บปวด

เจ้าแมลงมีพิษรุมทำร้ายร่างกายแม่ไปหลายที แรงต่อยของมัน ทำให้ร่างแม่ซวนเซแทบล้ม แต่แม่ล้มไม่ได้ ต้องหนีให้เร็ว และไกลที่สุด ในใจคิดถึงความตาย หรือว่าต้องตายด้วยเหตุนี้ แม่แทบหมดแรง

ทุกเช้าตรู่...แม่มีความสุขกับการทำงานเล็กๆน้อยๆในสวน อาจเป็นเพราะคิดถึงพ่อผู้ล่วงลับ แม่จึงอยากทำงานแทนพ่อ ไม่ใช่งานหนักแต่เป็นงานประณีต ดูแลความเรียบร้อยให้ต้นไม้เล็กๆปลอดภัยจากเถาวัลย์เลื้อยพันต้น หรืออาจเฝ้าดูว่าต้นไหนเหี่ยวเฉา ยอดใบผิดปกติหรือเปล่า แม่จึงสนทนากับต้นไม้ราวกับพวกมันเป็นลูก

อายุเฉียดแปดสิบที่ยังเดินเหินสะดวกจึงเป็นความสุขใจของแม่ที่จะเข้ามาดูแลสวน แต่บางที อาจเป็นไปได้ว่า ไม่มีลูกคนไหนมาทำหน้าที่นี้แทนแม่ได้เลย  เช้าวันนั้นแม่จึงเข้ามาเพียงลำพัง แล้วเหตุร้ายก็เกิดขึ้น

พิษของต่อโพรงสามารถฆ่าคนได้ ใครๆก็รู้ แม่คงกลัวจึงร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะที่เธอฝนว่านทาให้ ปลอบแม่ว่าอดทนสักนิดไม่เกินสิบนาทีแม่จะหายปวดแล้ว แต่แม่ยังตะเบ็งเสียงเหมือนเด็กๆจนหน้าแดง คงทั้งโมโหทั้งเจ็บปวด เพราะโดนมันต่อยทั้งบนหัวบนตัวนับได้สิบกว่าที่

ไม่นานความปวดทุเลาลง แต่เพื่อนบ้านที่แวะเวียนมาเยี่ยมมากมาย คุยกันเสียงดังราวกับบ้านนี้กำลังเตรียมงานแต่งลูกสาว ขณะที่แม่นอนหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด...

สวนปาล์มน้ำมันของแม่ จะพบเห็นรังต่อง่ายกว่าในพื้นที่อื่น จะว่าไปแล้วต้นปาล์มเป็นไม้ที่ให้ที่พักพิงแก่สัตว์หลายชนิด ปีหลังๆ ปาล์มโตขึ้นมาก เธอเห็นนกกระปูดทำรังและออกลูกออกหลาน ไม่นับนกเอี้ยงนกบินหลาที่เป็นนกประจำถิ่น

การเจอรังต่อรังแตนในบริเวณนี้จึงเป็นเรื่องปกติ ที่ไม่ปกติเพราะมันเป็นรังต่อที่ใหญ่มาก และตั้งอยู่บนดินในสวนผลไม้ที่อยู่ถัดมา แม่บอกว่าแม่ไม่เคยเห็นมันมาก่อน

นี่ล่ะที่เหลือเชื่อ

แม่ผู้รักต้นไม้ทุกต้น มีหรือที่จะปล่อยให้พื้นที่บางส่วนรอดพ้นสายตาไปได้ และเดินสะดุดมันในที่สุด

เสียงที่พูดคุยกันของเพื่อนบ้านล้วนเป็นเรื่องการเกี่ยวกับพิษสงของตัวต่อ และการล่าตัวต่อ เธอรับฟังเพียงผ่านๆ ถามใจตัวเองว่า รู้สึกอย่างไรถ้าต้องล่า เพื่อไม่ให้มันทำร้ายใครอีก ใจเพียงหนึ่งเดียวยืนยันว่า ปล่อยมันไว้อย่างนั้น ถ้าไม่มีใครไปเฉียดใกล้แตะต้องรังมันก็จะไม่ทำอะไรใคร 

แต่ถ้ามันครอบครองสวนผลไม้ทั้งสวน หรือสักครึ่งสวน จนไม่มีโอกาสเก็บเกี่ยวผลเล่า เธอจะทำอย่างไร

คำถามที่ยังไม่ทันตอบ  แต่คนอื่นตอบแทนเธอไปแล้ว

เช้าตรู่วันถัดมา... ตั้งใจแวะไปดูรังต่ออีกหน เผื่อจะคิดได้ว่า ทำอย่างไรกับมันดี  แต่แล้วภาพที่เห็น คือความยับเยินของรังต่อ มีเพียงไม่กี่ตัวที่บินวนสับสนหาทางไปไหนไม่ถูก    สงสารแต่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆเจ้า ต่อเอ๋ย...

เจ้าแพ้ภัยตัวเองเสียแล้ว

หนึ่งในเพื่อนบ้านที่สนทนากัน คงแวะมาในยามค่ำคืนพร้อมคบไฟ  ตัวอ่อนอันโอชะทำให้มันเสียท่าด้วยเหตุนี้