นักรบทรนง
คอลัมน์/ชุมชน
แล้วร่างที่ล้มลง ด้วยน้ำมือของตนเอง ก็ถูกส่งกลับไปยังเมืองเดิม....
อากาศหนาวเหน็บกัดกินกระดูกให้ผุเปื่อยก็ยังได้ กลางสนามรบกลิ่นความตายกระจายครอบคลุมไปทั่ว ซากศพที่มองเห็นล้วนอเน็ถอนาจ กองไฟลุกโชนถูกสุมขึ้นเพื่อจัดการกับร่างไร้วิญญาณตามยถา ดีกว่าปล่อยให้เน่าเปื่อยแร้งกากิน
"ฆ่าข้าเสียสิ" กระแสเสียงทรงอำนาจยังคงอยู่ เธอมองใบหน้าที่เคยเข้มคม กลับซูบซีดไร้ราศีอย่างเยาะหยัน
"ฆ่าท่าน ตามที่ท่านบัญชา ก็เท่ากับว่าข้ากำลังรับบัญชาท่าน การเอาชีวิตคนอย่างท่าน มือข้ายิ่งมิบังควรแตะต้อง"
"ร้ายกาจนัก เช่นนี้เองที่เขาเรียกว่า พิษดอกไม้" คำของเขาทำให้เธอหัวเราะลั่น
"ท่านเดินเข้ามาติดกับดักข้าเอง ข้าไม่ได้ทำอะไรสักนิด เห็นไหม ไพร่พลข้ายังอยู่ครบ เราแทบไม่ได้เสียลูกธนูสักดอกด้วยซ้ำ แต่ท่านก็พ่ายแพ้ข้าจนได้" เขากำลังข่มโทสะอย่างยิ่งยวด
"ทีนี้ท่านรู้แล้วใช่ไหม ว่าความปราชัยที่เกิดขึ้น เพราะอะไร" เงียบ...ดวงตาแข็งกร้าว ไม่ลดละอ่อนยอม
"ท่านหมิ่นฝีมือข้า คิดว่าข้าด้อยกว่าท่านในเชิงยุทธ อาจจริง หากเราประลองรบกัน ข้าอาจพ่ายแพ้ แต่ก็ไม่แน่นัก นักรบที่อ่อนในเชิงยุทธแต่ฉลาดในการยุทธ ย่อมพลิกสถานการณ์ได้" ส่ายหน้าอย่างเวทนา
"เพราะท่านคิดว่าท่านเก่งกว่าและประมาทว่าข้าเป็นหญิง ประมาทข้าเท่ากับท่านประมาทตัวเอง" ยิ้มเหยียดสาสมใจ
"ถอดเครื่องทรงกษัตริย์ออกซะ แล้วเปลี่ยนชุดสามัญชนให้เขา" หันมาสั่งคนใกล้ชิดอย่างเฉียบขาด แล้วย่างเท้าจากไปอย่างไม่ใยดี
"ฆ่าข้าเสียเถอะ ได้โปรด นี่คือคำขอร้อง อย่างทำกับข้าอย่างนี้" หาได้ฟังเสียงนั้นไม่ ทิ้งความคั่งแค้นเป็นเชื้อไฟลุกไหม้ท่วมท้นในใจของชายคนนั้น
.............
"เป็นไงท่าน ข้าว่าชุดนี้เหมาะกับท่านนัก" ชายหนุ่มผู้รับคำสั่ง ยิ้มเยาะ ยั่วโทสะให้เดือดพล่าน กษัตริย์ไร้บัลลังค์ยิ่งคลุ้มคลั่ง
"นางคนนี้ คือหญิงคนรักของเจ้าใช่ไหม" กระแสเสียงดุดัน มิทันจะสิ้นเสียง มือแกร่งกระชากร่างบอบบางของสาวน้อยเข้ามาประชิดตัว และแล้วร่างน้อยๆนั้นก็ลอยร่วงสู่กองไฟที่ลุกโชนกลางสนาม เสียงร้องกรี๊ด อย่างตกใจและเจ็บปวดสุดชีวิต ทุกคนตกตะลึง มันเกิดขึ้นรวดเร็วเกินคาดได้ แม้จะเป็นที่เล่าลือว่ากษัตริย์องค์นี้โทสะจริตแรงนัก แต่หนุ่มน้อยคนนั้นประมาทความเหี้ยมโหดของเขาต่ำไปจนต้องเสียใจในที่สุด...อนิจจา
ยามโกรธแค้นสิ้นท่า...เขาไม่เคยรู้วิธีระงับโทสะ จึงทำได้ทุกอย่าง ผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ ที่มีความทนงในตนว่าเก่งกาจกว่าใครๆในทุกอาณาจักร ไม่เคยสำเหนียกตนในข้ออ่อนด้อยทางอารมณ์ ใจร้อนวู่วาม หูเบาหลงเชื่อคำยกยอปอปั้น ไม่แยกแยะว่าใครคือมิตรใครคือศัตรู มีแต่หัวใจที่ลำพองหยิ่งทะนง จนถูกทรยศหักหลัง สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง
.............
"ท่านฆ่านางคนสนิทของข้า และเป็นคนรักของน้องชายข้า ท่านทำความผิดร้ายแรงนัก" วิถีแห่งนักรบที่เธอไม่อยากเป็นผู้ตัดสิน แต่ต้องทำ
"เครื่องทรงกษัตริย์ถูกถอดออก เจ็บแค้นนักใช่ไหม ท่านน่าจะเข้าใจ ว่าข้าอยากให้ท่านทิ้งความ
ทนงตนลงเสียบ้าง ในวันที่ท่านประกาศศึกกับข้า ท่านคิดว่าข้าช่างไร้ความหมาย เป็นเพียงเสี้ยนหนามที่ขวางทางเดิน เพราะท่านไร้คุณธรรม จึงฮึกเหิมเหยียบย่ำคนที่รักสันติ ท่านไม่ใช่นักรบที่แท้ แต่เป็นคนบ้าอำนาจ บ้าคำสรรเสริญเยินยอ แล้วเป็นอย่างไร ในที่สุดท่านก็ถูกทรยศ สิ้นหนทาง เดินมาติดกับดักของข้าเอง ทั้งยังไม่ยอมรับความผิดพลาด คนอย่างท่านสมควรพิพากษาตนเอง" ดาบเล่มนั้นถูกส่งคืนกลับไปยังเจ้าของ
ร่างที่ทรุดลงกับพื้น ดวงตาจ้องนิ่งมาที่เธอ