Skip to main content

ข้ามคืนอันฝันร้าย

คอลัมน์/ชุมชน

ราตรีก่อนหลับ อันกระสับกระส่าย


เหมือนกาย คล้ายวิบัติ  ธาตุวิปริต


พายุโหม กระหน่ำทั่ว สารทิศ


คนเสียคิด กลับกลาย ได้ทบทวน


 


ในฝันนั้น ฉันหลงทาง กลางป่าใหญ่


สะอื้นหา ร่ำไห้  ร้องโหยหวน


ทั่วกายโชก เลือดอาบ น้ำตาครวญ


รอยหนามข่วนกรีดเนื้อ เหมือนเอาเกลือทา


 


ฝันนั้นคล้าย ฉันร่ำไห้ เสียสลบ


เหมือนสับสน ในภพชาติ วาสนา


ว่านี่หรือ พรหมลิขิต โชคชะตา


ต้องอับจน อนาถา อยู่กลางไพร


 


เมื่อคิดถึง มิตรสหาย หายไปหมด


เหมือนไม้ซีก รันทด อยู่หวั่นไหว


ยิ่งยังชีพ อย่างซังกะตาย ไร้ไฟ


ไร้เพื่อนตาย ยืนเคียง ยิ่งขวัญกระเจิง


 


แต่กลางฝัน อันสลบ พบนิมิต


เมื่อไม้ใหญ่ มาโอบปิด ก่อนหลงเหลิง


แล้วกล่าวว่า หนาวนี้ มีเปลวเพลิง


ขุนเขา พลันร่าเริง สว่างพลัน


 


แล้วกล่าวว่า เก่าใหม่ ต้องเปลี่ยนผ่าน


ได้เรียนรู้ ปฏิบัติการ สร้างสรรค์


สิ่งแวดล้อม เป็นบ่อคิด นิจอนันต์


สรรพสิ่ง ล้วนผูกพัน ไม่เดี่ยวดาย


 


ทั้งไม้สัก ไม้สนยิ้ม ได้ยลแย้ม


บอกแม่น้ำ ไหลเติมแต้ม ไม่ขาดสาย


เหมือนมวลชน ดุจขุนเขา อันเรียงราย


ไม้ใหญ่ เพียงล้มตาย ใช่ขาดพันธุ์


 


โปรดอย่าถาม ว่าจะเอา อะไรเล่า


ภารกิจ คือแบ่งเบา ต้องแบกฝัน


หลักกับรอง ต้องไตร่ตรอง ไปพร้อมกัน


การกดขี่ ทางชนชั้น ต้องเปลี่ยนแปลง


 


สหายอาจ น้อยใจ ในภารกิจ


เมื่อลมหนาว เปลี่ยนทิศ ใช่เสแสร้ง


ปรากฏการณ์ ธาตุแท้ จักสำแดง


ความรู้แจ้ง แทงตลอด จักบอกทาง


 


หาใช่เจ้า เดินหลง อยู่เขาวงกต


ขอวิญญาณ อันขบถ จงเติบกว้าง


เหตุกับผล จักประกาศ เหมือนจับวาง


จงก่นสร้าง เนื้อหาคู่ รูปแบบธรรม


 


หนึ่งต้องแยกเป็นสอง อย่างเข้าใจ


เอกภาพ เงื่อนไข จึงพลิกคว่ำ


ปริมาณ คุณภาพ เป็นกดกำ


ยิ่งตอกย้ำ เมื่อมีไฟ ย่อมเห็นควัน


 


เมื่อถามถึง ความแน่นอน กับบังเอิญ


ไม้ใหญ่ พลันหยุดเดิน แล้วตอบฉัน


ความแน่นอน ใช่โชคดวง มารวมกัน


เกิดแก่เจ็บตาย นั้นแน่ ไม่แปรเปลี่ยน


 


กลางฝัน อันอบอุ่น ยิ่งดื่นดึก


ลมปราณ พลันคึกคัก ฉวัดเฉวียน


สัจธรรม ปรัชญา ได้เล่าเรียน


กายใจเหมือน ดั่งเทียน พลันลุกโชน


 


ก่อนราตรี สว่าง ฉันหลับสนิท


เมื่อถูกผิด จิตสดับ ไม่เหินโหน


บาดแผล แม้บาดลึก ไม่ปูดโปน


เสรีภาพ อันอ่อนโยน เข้าครอบครอง


 


ข้ามคืน อันฝันร้าย เหมือนได้พิชิต


คนเสียคิด ได้ตรองตรึก จนหมดหมอง


ราตรี อันยาวนาน เหมือนได้ประคอง


ฝันร้าย ได้ปกป้อง บาดแผลฉกรรจ์


 


 


บางส่วนดาลใจจากบทคัดเรียงใน "ปรัชญาชาวบ้าน"


และผลจากการทะลวงจุดโง่ของ "สหายธรรม"


 


ภราดร-ติภาพ


14 พฤศจิกายน 2549


ตีนดอยสุเทพ , ล้านนาอิสระ , เชียงใหม่