ศิษย์รัก

ถึงแม้จะย้ายแยกจากกันไปแล้ว ครอบครัวของเด็กชายมนตรีก็ยังคงติดต่อกับธีระซึ่งเป็นครูสอนพิเศษให้กับมนตรีอยู่เสมอ แม่ของเด็กจะโทรมาบ่นเรื่องลูกชายให้ฟังว่าไม่ค่อยทำการบ้าน ชอบไปมั่วสุมอยู่กับเด็กโต

"จะจบมอ.3 หรือเปล่ายังไม่รู้เลยครู" แม่ของเด็กพูดทางโทรศัพท์  "ทางโรงเรียนเรียกพบผู้ปกครอง 2 ครั้งแล้ว"

"ที่จริงมนตรีเป็นเด็กฉลาดนะครับ"  ธีระว่า "เพียงแต่ซนไปหน่อย"

"โอ๊ย ไม่หน่อยหรอกครู  หัวค่ำไม่กลับบ้าน ชอบไปนั่งกับพวกเด็กโต พวกวินมอไซค์   ครูไม่ลองมาดูลูกศิษย์รักหน่อยเหรอ" 

"ก็ดีนะครับ เอ่อ วันเสาร์นี้ ผมก็ว่าง ๆ ครับ ผมจะเข้าไปครับ ดีเหมือนกัน"  ธีระถามเส้นทางไปบ้านลูกศิษย์โดยละเอียด 

ที่จริง ธีระไม่ว่างนักหรอก แต่เขาคิดถึงลูกศิษย์ อยากเห็นว่าโตขึ้นขนาดไหน น่ารักน่าชังเหมือนเดิมหรือเปล่า  บางคืนเขานอกนึกถึงลูกศิษย์ นึกถึงความรักใคร่สนิทสนมที่เขามีต่อลูกศิษย์ของเขา

"โอ้ โห เป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว หล่อเสียด้วย"   ธีระพูด ลูบหัวลูกศิษย์อย่างรักใคร่ มนตรีเรียนอยู่ชั้นมัธยม 1

"ไปตกปลากันดีกว่าครู"  ธีระชวน 

แถวบางบัวทอง บางจุดยังคงเป็นทุ่งนา และสวนผัก ผลไม้ มีลำคลองหลายสาย อากาศปลอดโปร่งสบาย  

"ไปวางข่ายดักปลาดีกว่า มีปลาซิวแยะเลย" พ่อของเด็กพูด  ถึงแม้จะมาอยู่เมืองกรุงนานหลายปี แต่ความเป็นลูกทุ่งยังไม่จางจากไปไหน

"มาครู มานั่งกับผม"  มนตรีบอกให้ธีระซ้อนมอเตอร์ไซค์

"มนตรีขี่เป็นเหรอ"

"สบายมาก"

พ่อของเด็กขี่นำไปก่อน มีเพื่อนบ้านซ้อนท้ายไปด้วย   ธีระได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเสื้อผ้าของมนตรี

"แม่บอกว่าเกเร  จริงหรือเปล่า"

"ผมไม่มีเพื่อน"  มนตรีตอบ "แถวนี้มีแต่พวกเด็กโต"

พ่อของเด็กจอดรถริมคลอง เปลื้องผ้าออกเหลือแต่กางเกงใน แล้วเดินลุยไปในคลอง มนตรีถอดเสื้อออกแต่ยังนุ่งกางเกงขาสั้นไว้ เขาถือปลายข้างหนึ่งของตาข่ายดักปลาไว้

"พาไปทางโน้น" พ่อเขาสั่ง

น้ำลึกเกือบท่วมหัวของมนตรี หนุ่มน้อยจึงทุลักทุเลไม่น้อย ธีระลงไปช่วย มนตรีเกาะไหล่ของธีระไว้

"เก็บหอยไปด้วยสิ เอาไปต้มแกล้มเบียร์" พ่อของเด็กชายพูด

มนตรีแนะนำธีระว่าหอยมันจะเกาะอยู่ตามก้านของวัชพืชที่อยู่ริมคลอง แต่มันหลบอยู่ในน้ำ มนตรีบอกว่าตรงคุ้งน้ำข้างหน้ามีหอยเยอะ 

ธีระเดินลุยน้ำไปโดยมีมนตรีเกาะที่ไหล่ เท้าตีน้ำเป็นฟอง

มนตรีเก็บหอยอย่างคล่องแคล่ว ธีระมองลูกศิษย์ดำผุด ดำว่ายอย่างชื่นชม ศิษย์รักของเขามีเลือดของลูกทุ่งเต็มตัว

"ครู  ตัวเล็ก ๆ ไม่ต้องเอา"  มนตรีบอก

มนตรีเอาหอยที่เก็บได้ กองไว้ริมตลิ่ง ธีระเอาไปกองรวมไว้ จู่ ๆ มนตรีก็พูดขึ้นว่า

"ครู ผมเลิกกับแฟนแล้วล่ะ"

"ทำไมล่ะ"

"ก็เขาบังคับให้ผมโทรไปหาทุกวัน เปลืองค่าโทรศัพท์จะตาย" มนตรีกับแฟนอยู่คนละโรงเรียนกัน ไม่ได้เจอกันบ่อยมากนัก

"ก็ดีแล้วนี่ แฟนหาเมื่อไหร่ก็ได้"

ผ่านไป 15 นาทีเห็นจะได้ พี่ผู้ชายก็บอกให้มนตรีไปเก็บตาข่าย ธีระเข้าไปช่วย มีปลาซิวจำนวนมากอย่างเหลือเชื่อติดตาข่ายขึ้นมา มันสะบัดตัวไปมา เกล็ดแวววาวของมันสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเย็น  ต้องใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะปลดปลาซิวออกจากตาข่ายได้หมด

"เอาไปเผื่อเพื่อนที่ทำงานด้วย" พ่อของมนตรีพูด

พอกลับถึงบ้าน พ่อของมนตรีเอาปลาซิวส่วนหนึ่งไปต้ม ส่วนครูธีระอาบน้ำ  โคลนติดเต็มตัว เสื้อสีขาวกลายเป็นสีดำคล้ำซักยังไงก็คงไม่ออก

เด็กชายมนตรีเอาการบ้านมาทำ และจะเรียกธีระเป็นระยะเมื่อทำไม่ได้ อันที่จริงมนตรีแทบไม่ได้ทำเองเลย ธีระทำให้เรียบร้อย เขาไม่อยากทรมานเด็กด้วยการปล่อยให้เด็กทำไปทั้ง ๆ ที่ไม่เข้าใจ และอธิบายยังไงก็ยังไม่เข้าใจ   ดังนั้น เขาจึงทำเองเสร็จสรรพ

"แหม พอครูมา ก็มีการบ้านเลยนะ ปกติไม่เคยมี" แม่ของมนตรีพูด

"เอ้า ลองชิมปลาที่ไปหามาสิ"  ปลาซิวต้มเสร็จแล้ว

ธีระเคี้ยวปลาตัวเล็กจนละเอียด

"เป็นไง"

"ก็อร่อยดีครับ หวานดี"

เวลาผ่านไป พ่อของมนตรีบอกให้ลูกชายเข้านอน

"ผมจะให้ครูเล่านิทานให้ฟัง"  มนตรีว่า

ธีระเล่านิทานให้ลูกศิษย์ฟังพลางคิดถึงวัยเด็กของตนเอง            และรู้สึกเหมือนกันว่าเขากำลังเล่านิทานให้วัยเด็กของเขาที่อยู่ในร่างของลูกศิษย์.